ေအာ့စပန္းစကီး

ၿပီးခဲ့တဲ့လေလာက္က – ဆူဖီပေဂး ဂုရုႀကီး ဂုဂ်ိယဖ္ (G.I.Gurdjieff) အေၾကာင္း နဲ႔ သူ႔ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္း နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့ဖူးတယ္။ ဂုဂ်ိယဖ္ အေၾကာင္း ေျပာရင္ သူ႔တပည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေအာ့စပန္းစကီး (P.D.Ouspensky) ဟာ တစ္ႏြယ္ငင္ တံဇဥ္ပါ ပါလာရတာ။ အခု သူ႕အေၾကာင္း ေရးေနရင္း၊ ေရးၿပီးသားစာက မရွည္သင့္ဘဲ ရွည္ေနလို႔။ အာ့ေၾကာင့္ ၿပီးသေလာက္ အထဲကပဲ တင္ခ်င္တာေလး ျဖတ္တင္လိုက္တယ္။ ေအာ့စပန္းစကီး ကြယ္လြန္ၿပီး ကာလ ၁၉၄၇ ကေန – ကေန႔အထိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ထုတ္ေ၀တဲ့ သူ႔စာအုပ္ေပါင္း အထင္ကရ ေျခာက္အုပ္ ရွိတယ္။
.
၁။ Strange Life of Ivan Osokin,
၂။ Tertium Organum,
၃။ A New Model of the Universe,
၄။ The Psychology of Man’s Possible Evolution,
၅။ In Search of the Miraculous: Fragments of an Unknown Teaching,
၆။ The Fourth Way
.
ေအာ့စပန္းစကီးဟာ အေနာက္တိုင္း ဒႆန၊ သခ်ၤာသမားျဖစ္ေပမယ့္ ဘ၀သံသရာကို ယံုၾကည္တဲ့သူ။ သူ႔ကုိယ္သူ ဒီလူ႔ဘ၀ကို တစ္ေက်ာ့ျပန္ ျပန္ေရာက္လာတာလို႔ ျမင္ထားတာရယ္။
.
သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရး အထုပၸတၲိ အတိုအထြာေလး တစ္ခုမွာ “၁၉၀၅ ခုႏွစ္၊ ေမာ္စကိုရဲ႕ အရွဳပ္အေထြး အေရးအရာေတြၾကားထဲက၊ ဘ၀သံသရာ လည္ပတ္ေနပံုေပၚ အေျခခံၿပီး က်ဳပ္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့တယ္” တဲ့။ အဲ့ဒါက သူ႕ရဲ႕ အေစာဆံုး လက္ရာ Strange Life of Ivan Osokin ပဲ။ အဲ့အခ်ိန္က သူ႕အသက္ ၂၇ ပဲ ရွိေသးတယ္။ ၁၉၂၀ အတြင္းမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာ ျပန္ဆိုျပီးေပမယ့္ သူ႕ကြယ္လြန္ခါနီးအထိ သိမ္းထားခဲ့ရာက ေနာက္ပိုင္းမွ ကေန႔နာမည္နဲ႔ ထုတ္ေ၀ခဲ့တာ။
.
ဘာလို႔ ဒီေလာက္အခ်ိန္ထိ သိမ္းထားခဲ့တာလဲ ဆိုတာကေတာ့ သူ႔အတၳဳပၸတၱိေရးဆရာေတြလည္း ေခါင္းစားရသလို ထူးဆန္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခုလို႔ ေျပာရမွာ။
.
ဒီ၀တၳဳမွာ အတိတ္ဘ၀ တည္ရွိျခင္း အသိသညာဟာ နက္နဲတဲ့ လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ျဖစ္ၿပီး၊ ဒီအသိသညာအတြက္ လူတစ္ေယာက္မွာ တစ္ႀကိမ္သာ အခြင့္အေရး ရွိတယ္တဲ့။ ဒီလ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို တကယ္သိၿပီ ဆိုရင္လည္း အဲ့လူအတြက္ သံသရာစက္၀န္းဟာ ရပ္တန္႔ သြားေတာ့တာပဲ။ ျပတ္ေတာက္သြားေတာ့တာပဲ တဲ့။ အဲ့လို လူတစ္ေယာက္ဟာ တကယ္ “သိ” ၿပီ ဆိုရင္ – ဘ၀ ဆိုတဲ့ ေလွာင္အိမ္က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ တစ္ဘ၀ ႏွစ္ဘ၀ အျပင္ မလိုအပ္ေတာ့ဘူး လို႔ ဆိုတယ္။
.
သူ ၂၇ ႏွစ္သားက ေရးခဲ့တဲ့ ဒီ၀တၳဳ နိမိတ္ပံုဟာ ေႏွာင္းပိုင္း သူ႕ဘ၀ကို အေတာ္အတန္ စိုးမိုးခဲ့တာ။ သူ ငယ္စဥ္ တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ကတည္းကလည္း ေအာ့စပန္းစကီးဟာ “သာမန္ အသိသညာ” နဲ႔ “နက္နဲတဲ့ အသိပညာ” ၾကား ေကာင္းေကာင္း ပိုင္းျခားထားခဲ့တဲ့သူ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အသက္ ၁၈ ႏွစ္ကေန စၿပီး “နက္နဲတဲ့ အသိပညာ” သည္သာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အဓိက ပန္းတိုင္လို႔ စြဲျမဲ ျမဳပ္ႏွံလာခဲ့တဲ့သူ။ ဒီပန္းတိုင္ရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ပဲ၊ ဒႆနိကေဗဒသမားနဲ႔ သခ်ၤာေဗဒသမား ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အျပင္၊ ရုရွား၊ ဥေရာပနဲ႔ အေရွ႕ဖ်ား ထိ ခရီးႏွင္ရင္း စာအေရးအသားဘက္ ဦးလွည့္လာခဲ့သူပဲ။
.
၁၉၀၇ ခုႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ ဘာသာေရးဘက္ကို ဦးလွည့္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီႏွစ္ပိုင္းက သူ႔ရဲ႕ မွတ္တမ္း အခ်ိဳ႕မွာ “က်ဳပ္ ဒီလိုနဲ႔ ဘာသာေရး စာေပေတြ စိတ္၀င္စားလာခဲ့တာ။ သူတို႔မွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိတယ္။ က်ဳပ္ ေတြ႕တာ တစ္ပံုႀကီးပဲ။ က်ဳပ္ ဘ၀င္မက်တာေတြ၊ ကြင္းဆက္ျပတ္ေနတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ႏို႔ေပမယ့္ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ဘာသာတရားဟာ ပိုသစ္လြင္တဲ့၊ ပိုႀကီးမားတဲ့ ေလာကသစ္ တစ္ခု ဆီ ဆြဲေခၚသြားေနသလိုပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အရင္အသိေတြထက္ ပိုျမင့္မားတဲ့ အသိအျမင္ ဆိုတာ ရွိရမယ္လို႔။ ဒါေတြကို ရွာေဖြဖို႔ ခြန္အားသစ္ေတြ ရလာခဲ့တယ္” တဲ့။
.
တကယ္မွာလည္း ေအာ့စပန္းစကီးဟာ အီဗန္ေအာ့ဆိုကင္ ၀တၳဳ ေရးအၿပီး၊ ေနာက္ေျခာက္လၾကာတဲ့ အခါ၊ စၾကာ၀ဠာေမာ္ဒယ္လ္အသစ္ The New Model of the Universe ကို ေရးခဲ့တယ္။ အဲ့စာအုပ္မွာ ကာလ Time ဟာလည္း ေဒသ Space နည္းတူ အညႊန္းေဘာင္ ဒိုင္မင္းရွင္း သံုးခု ရွိသတဲ့။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ နာမ္ခႏၶာရဲ႕ အျမင္ဟာ အညႊန္းေဘာင္ သံုးခုကိုသာ ျမင္ေၾကာင္း၊ ကာလဟာ က်ေနာ္တို႔ အာရံုေတြရဲ႕ နယ္နိမိတ္ စည္း ျဖစ္ၿပီး၊ တကယ့္အစစ္အမွန္ေလာကဟာ ကာလနဲ႔ ေဒသတို႔ ေပါင္းျခင္း၊ အညႊန္းေဘာင္ ေျခာက္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း အက်ယ္တ၀င့္ ေရးထားခဲ့တယ္။
.
သူ႔ အဆိုအရ က်ေနာ္တို႔ဟာ သာမန္အားျဖင့္ – ကာလကို အတိတ္-ပစၥဳပၸန္-အနာဂတ္ ဆိုတဲ့ အညႊန္းေဘာင္ တစ္ခုတည္း အျဖစ္သာ ျမင္ေနၾကတာတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကေန႔သိပၸံ အေခၚမွာ ကာလကို စတုတၳအညႊန္းေဘာင္ လို႔သာ ေခၚဆိုေနၾကတာ ျဖစ္သတဲ့။ စင္စစ္က ကာလရဲ႕ အညႊန္းေဘာင္ကို ေထာင့္မွန္က်က် ျဖတ္ေနတဲ့ ပဥၥမအညႊန္းေဘာင္ ရွိေသးသတဲ့။ အဲ့ဒီအညႊန္းေဘာင္ မ်ဥ္းဟာ ကာလဆိုတဲ့ အခ်ိန္ခဏေပါင္း အဆံုးအစမဲ့ တြဲဆက္ေနတဲ့ ထာ၀ရ ဆိုတဲ့ အညႊန္းေဘာင္ပါပဲတဲ့။ (ဒီေနရာကို အေသးစိတ္ေရးရင္ ေခတ္သစ္ ရူပေဗဒသီ၀ရီေတြလည္း ထည့္သြင္း ရွင္းရမယ့္ အျပင္ သခ်ၤာသေဘာေတြပါ ပါ၀င္လာမွာေၾကာင့္ အက်ယ္လိုခ်င္ရင္ ရွာေဖြသာ ဖတ္ၾကပါလို႔)
.
၁၉၀၉ မွာ ေအာ့စပန္းစကီးဟာ ေမာ္စကိုကေန စိန္႔ပီတာစဘက္ကို ေျပာင္းလာတယ္။ ဂမၻီရပညာေတြကို ေလ့လာခဲ့ျပန္တယ္။ တဲေရာ့၊ ေယာဂ စတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ သူ ေဟာေျပာခ်က္ေတြ ေပါင္းၿပီး၊ တဲေရာ့ဒ္လကၡဏေဗဒ “the Symbolism of the Tarot” ဆိုတဲ့ အက္ေဆးေပါင္းခ်ဳပ္တစ္အုပ္ေတာင္ ၁၉၁၃ မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသးတယ္။
.
ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ အထင္ကရ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ က်မ္းကေတာ့ ၁၉၁၂ မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ Tertium Organum ပဲ။ ဒီက်မ္းေၾကာင့္ အေနာက္တိုင္း ပညာရွင္ အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကား တမုဟုတ္ခ်င္း ေရပန္းစား လူေျပာမ်ားလာခဲ့တာ။ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ထုတ္ေ၀တဲ့ သူ႕က်မ္းရဲ႕ နိဒါန္းမွာ ပညာရွင္ ကလုဒီဘရက္ဒန္က “ဒီက်မ္းဟာ နာမည္ကိုက ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတယ္ဗ်။ ဆင္ျခင္တံုတရား နိယာမကို အက်ယ္တ၀င့္ ေရးခဲ့တဲ့ အရစၥတိုတယ္လ္ရဲ႕ Organon ဆိုတဲ့ က်မ္းရယ္၊ သိမႈေဗဒသေဘာနိယာမကို အက်ယ္တ၀င္ ေရးခဲ့တဲ့ ေဘကြန္ရဲ႕ Organum ဆိုတဲ့ က်မ္းရယ္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး တတိယေျမာက္က်မ္းစာ အျဖစ္ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ဒႆန က်မ္းတစ္ေစာင္ ပါပဲ” လို႔ ေထာမနာျပဳ ေရးခဲ့တယ္။
.
ဒႆနိကေဗဒ ပညာရွင္အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကား အဲ့သေလာက္ ထင္ရွားလာေပမယ့္ ေအာ့စပန္းစကီးဟာ အဲ့ပညာရွင္ေတြၾကား ေပ်ာ္ေမြ႕ဇိမ္ယစ္ သြားတဲ့ သူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ ငယ္စဥ္ အိပ္မက္ျဖစ္တဲ့ ဂႏၶာရီဂိုဏ္း ရွာပံုေတာ္ကို ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တစိုက္မတ္မတ္ ရွာေဖြေနဆဲပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႕ကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဒ႑ာရီေတြ ေပၚေပါက္ရာ အေရွ႕အိႏၵိယ၊ စီလြန္ (ယခု သီရိလကၤာ) ေဒသေတြကို သူေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခရီးဆက္ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေမ်ွာ္မွန္းသလို ခရီးမေပါက္ခဲ့ဘူးရယ္။
.
အဲ့ဒီေနာက္ အစၥလာမ္ဘာသာ ထြန္းကားရာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသ၊ ရုရွားအေရွ႕အလယ္ပိုင္း အာရွနဲ႔ ပါရွားေဒသေတြကို သူ ခရီးဆက္ဖို႔ ျပင္ဆင္တဲ့ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ၁၉၁၃ ဩဂုတ္လ ပထမ ကမၻာစစ္ေၾကာင့္ သူ႕ခရီးစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့ရတယ္။ စစ္ေဘးဒဏ္ေတြၾကား ရုရွားကို အျပန္ ခရီးမွာ အိႏၵိယကေန လန္ဒန္၊ ေနာ္ေ၀း၊ ဖင္လန္ႏိုင္ငံေတြကို ပတ္ျပန္ရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ ရုရွား၊ စိန္႔ပီတာစဘက္ကို ၁၉၁၄ ႏို၀င္ဘာမွ ျပန္ေရာက္တယ္။
.
၁၉၁၅ အေစာပိုင္း ကာလေတြမွာ သူ သြားခဲ့တဲ့ ခရီးအေပၚ အေျခခံၿပီး ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ သူ႕ ေဟာေျပာပြဲရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က မရဏတရား ျပႆနာမ်ား (the Problems of Death) – နဲ႔ – ဂမၻီရ ရွာပံုေတာ္ (In Search of Miraculous) တဲ့။ ဒီေခါင္းစဥ္ႏွစ္ခုက အဲ့အခ်ိန္က ရုရွားျပည္သူ အမ်ားအျပားကို ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိခဲ့ပံု ရပါတယ္။ လူေပါင္း ေထာင္ခ်ီ တက္ေရာက္ နားေထာင္ၾကသလို၊ ေပးစာေတြ မိတ္ဆက္စာေတြအျပင္ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုမႈေတြပါ အမ်ားအျပား ရွိသတဲ့။
.
အဲ့ဒီႏွစ္ရဲ႕ အီစတာပြဲေတာ္ အၿပီးမွာ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ကို သြားၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္တယ္။ ဘာလို႔ ဒီအခ်ိန္ကို အေသးစိတ္ေျပာရတာလည္း ဆိုေတာ့ – ဒီအခ်ိန္ဟာ ေအာ့စပန္းစကီး အတြက္ ဘ၀ အခ်ိဳးအေကြ႕ အခ်ိန္တစ္ခု ျဖစ္လို႔ပဲ။ အေၾကာင္းက – ဒီေဟာေျပာပြဲ လုပ္ခ်ိန္မွာ- သူ႔ပရိသတ္ထဲက လူႏွစ္ဦးေၾကာင့္။ အဲ့ဒီႏွစ္ဦးမွာ တစ္ဦးက ဂီတပညာရွင္၊ တစ္ဦးက ပန္းပုပညာရွင္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦး ဇြတ္တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ သူ႕ဘ၀ရဲ႕ ဆရာသခင္ ဂုဂ်ိယဖ္နဲ႔ ဆံုဖို႔ အေၾကာင္း ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္း ဆံုလို႔သာ ဆံုျဖစ္ခဲ့တာ – ေအာ့စပန္းစကီးဟာ ဂုဂ်ိယဖ္ကို သြားေတြ႕ဖို႔ရာ ေတာ္ေတာ္ အင္တင္တင္ ႏိုင္ခဲ့ေသးတာ။ ဒါေပမယ့္ စဆံုၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူ႔ဆရာသခင္ ဂုဂ်ိယဖ္ အေပၚ သူ႕ဘ၀ ဆယ္ရာစုနဲ႔ခ်ီ ျမဳပ္ႏွံပံုအပ္ခဲ့ေတာ့တာပဲ။
.
သူရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ဂုဂ်ိယဖ္မိတ္ဆက္က်မ္းတစ္ေစာင္ ျဖစ္တဲ့ ဂမၻီရရွာပံုေတာ္ ပထမခန္းမွာ သူ႔ဆရာ ဂုဂ်ိယဖ္နဲ႔ စေတြ႕ခဲ့ပံုကို ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ဒီလို ေရးထားေသးတယ္။

“ဤသို႔ ဆံုဆည္းခဲ့ရပံုကို ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေကာင္းစြာ မွတ္မိပါေသး၏။
.
” ၿမိဳ႕လည္ မက်ေသာ္လည္း ရွဳပ္ေထြး ဆူညံလွေသာ လမ္းၾကားငယ္၏ ကာဖီဆိုင္ငယ္ေလး တစ္ခုသို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါ၏။ အေရွ႕တိုင္းဟန္ အျပည့္ရွိ၍ အသက္အားျဖင့္ မငယ္လွေသာ သူ႕ကို ကၽြႏု္ပ္ ေတြ႕ခဲ့ရ၏။ စူးရွေသာ မ်က္၀န္းအၾကည့္ႏွင့္ နက္ေမွာင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးမ်ားက ထိုေခတ္ကာလ၏ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ခြဲထြက္ျခားနားေနေသာ သူ႔ပံုသ႑ာန္သည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို လြန္စြာ အံ့အားသင့္ေစခဲ့ပါသည္။
.
“ကၽြႏ္ုပ္သည္ အေရွ႕တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ၿပီးသူ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ အငယ္စား ပြဲစား၊ ေစ်းသည္မ်ား စံုဆည္းရာ ေစ်းတန္းငယ္ သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည့္ ကာဖီဆိုင္ တစ္ခုတြင္ ဤကဲ့သို႔ အိႏၵိယ မဟာရာဇာ တစ္ဦး၏ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္မ်ိဳး သင္ ျမင္ေတြ႕ရမည္ ဟု ထင္မွတ္ထားမည္ မဟုတ္ေပ။
.
“တနည္းအားျဖင့္ ေရႊခ်ည္ႀကိဳး ပိတ္ျဖဴျဖင့္ အစဥ္ တင့္တယ္ေနတတ္ေသာ အာရပ္ေစာ္ဘြားတစ္ဦး၏ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျဖင့္ နက္ေမွာင္ေသာ ကုတ္အက်ၤီ၊ ကတၱီပါသား ေကာ္လာ၊ အနက္ေရာင္ ဦးထုပ္အ၀ိုင္း ေဆာင္းလ်က္ အခန္႔သား တည္ၿငိမ္ေအးေဆးလ်က္ ရွိေနသည့္ သူ႕သြင္ျပင္မွာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ မေမ်ွာ္လင့္ထားသည့္ အေလ်ာက္ လြန္စြာမွ ထူးဆန္းလ်က္ ရွိ၏။ ရုပ္ဖ်က္ပညာ မကၽြမ္းက်င္သူ တစ္ဦး ရုပ္ဖ်က္ ထိုင္ေနသည္ဟုပင္ ထင္ရ၏။
.
“သို႔ေသာ္လည္း စကားေျပာမိသည့္အခါ ဘယ္အရာမ်ွ ဟန္ေဆာင္ဖုန္းကြယ္ မထားေၾကာင္း တမုဟုတ္ခ်င္း သိႏိုင္ေသာသူမ်ိဳး ျဖစ္၏။ သူ၏ ရုရွားစကားသည္ ၀ါစဂၤ မမွန္သည့္အျပင္ ေကာ့ေကးဆပ္ေလသံ တိမ္းလ်က္ ရွိ၏။ ဤသို႔ေသာ လူမ်ိဳးမွ ႏူးညံ့ေသာ ဒႆနဆိုင္ရာ အေတြးအျမင္မ်ား ၾကားသိရမည္ ဆိုသည္မွာ ပို၍ပင္ ထူးဆန္းလွပါဘိ။”

…………………
က်န္တာေတာ့ အဆင္သင့္သလို ဆက္ေရးပါမယ္။

With Love,
Zayya