Pick it up!

ဥစ္စာပစ္စည်း သားသမီးနှင့် လူ့ဘောင်ကို စွန့်ခွါ၍ အတူတကွ တောထွက်လာခဲ့သော ခင်ကြီးနှစ်ပါးသည် တေ့ရှိအိုမြစ်*ကမ်း တစ်ဘက်တစ်ချက်စီတွင် ကျောင်းသင်္ခမ်း ဆောက်လုပ်အမှီပြုကာ၊ ကမ္မဌာန်းစီးဖြန်း သီတင်းသုံးကြ၏။ ကာလအတန်ကြာသော် အရှေ့ဘက်ကမ်းမှ ခင်ကြီးသည် ၎င်း၏ကမ်းနဖူးမှနေ၍ အနောက်ဘက်ကမ်း ခင်ကြီးဆီသို့ ဤသို့ လှမ်းအော်ဆို၏။

Because I am here.

နေရှိန် ပူပြင်းသည့် ပီဘိ နေ့လည်ခင်း ဖြစ်၏။ ဇင်ရဟန်းအို တစ်ပါးသည် တလင်းပြင်ခေါင်ခေါင်၌ သစ်သီးခြောက်များ နေလှန်းလျက် ရှိစဉ်၊ ၎င်းအခြင်းအရာကို မြင်သော အာဂန္တုရဟန်းတစ်ပါးသည် အပါးသို့ချဉ်းကပ်၍-

ဗလာေလွ

ေရွးတုန္းကေပါ့။

လူတစ္ေယာက္ဟာ ျမစ္ျပင္က်ယ္ တစ္ခုကို ေလွငယ္ တစ္စင္း၊ ေလွာ္တက္ငယ္ တစ္ေခ်ာင္း နဲ႔ ျဖတ္ကူးသတဲ့။ သာယာတဲ့ ျမစ္ျပင္ႀကီးမွာ ေတးသီခ်င္း တေက်ာ္ေက်ာ္ ညည္းရင္း၊ ေရာက္တတ္ရာရာ စိတ္ကူးယဥ္ ရင္း ေလွာ္ခတ္လာခဲ့တယ္။ သူ႕စိတ္ကူးနဲ႔သူ နစ္ျမဳပ္လို႔ ယစ္မူးေနဆဲ၊ ျမစ္လယ္ေလာက္ အေရာက္မွာ သူ႕ေလွကို အျခားေလွငယ္ တစ္စင္းက ၀င္တိုက္မိေရာ။ ၀င္ေဆာင့္မိတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ ေလွကလည္း လူး၊ သူ႕ခမ်ာ ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္ကေရာ တဲ့။
.
ညည္းဆိုလာတဲ့ ေတးသီခ်င္းလည္း ေပ်ာက္၊ ယဥ္လာတဲ့ စိတ္ကူးေတြလည္း ဘယ္ဆီဘယ္ေရာက္ မသိ၊ ေပ်ာက္သြားေလေရာ။ ဒီေတာ့ သူ႕ေလွကို ၀င္ေဆာင့္ရမလား ဆိုၿပီး တစ္ဘက္ေလွက ေလွေလွာ္သမားကို ဆဲမယ္ လို႔ ေဒါသတႀကီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ အဲ့ဒီေလွမွာ ဘယ္သူမွ မရွိ၊ ေလွခြက္ႀကီး ဗလာသက္သက္ ျဖစ္ေနပါေရာ တဲ့။
.
ဒီေတာ့မွ “ေဩာ္ ျဖစ္ရေလ၊ သူ႕ဟာသူ ေမ်ာလာတဲ့ ေလွပါကလား” လို႔ ႏွလံုးသြင္းလို႔ ေဒါသလည္း ေျဖေပ်ာက္သြားသတဲ့။ တစ္ဘက္ေလွ ဗလာကို လက္နဲ႔ အသာေလး တြန္းေရွာင္၊ သူ႕ခရီး သူ ဆက္သြားပါေရာတဲ့။
.
ဒါဟာ ေရွးတရုတ္ ပညာရွိႀကီး ေခ်ာင္ဇူး ေျပာတဲ့ ပံုျပင္ကဗ်ာေလးေပါ့။ ပံုျပင္ေလးက ဒီမွာ ၿပီးေပမယ့္ ေခ်ာင္ဇူးက ဆက္ေျပာျပတာ ရွိေသးတယ္။
.

သူရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ မရယ္

ပန္း၏ သဘာဝကို မသိ။ သို႔ေသာ္ ပန္းကို ခ်စ္ၾကသည္။ ေလာက၏ သဘာဝကို မသိ။ သို႔ေသာ္ ေလာကကို ခ်စ္ၾကသည္။ မိမိခႏၶာ အေၾကာင္းကို မသိ၊ သို႔ေသာ္ မိမိ ခႏၶာကို ခ်စ္ၾက၊ တြယ္တာၾကသည္။ သို႔ဆိုလ်ွင္ ခ်စ္ျခင္း၊ တြယ္တာျခင္းသည္ အသိႏွင့္ မသက္ဆိုင္ပါသေလာ။ က်ေနာ္ နားလည္လိုပါသည္။

ယခု က်ေနာ္ ဤအခန္းေလး ထဲတြင္ ရွိေနသည္။ ‘မ’က က်ေနာ့ အႀကိဳက္ အလင္းေရာင္ ေလွ်ာ့ခ်၍၊ မွိန္ေပးထားသည္။ အျပင္တြင္ ေနေရာင္ ေတာက္ပေနေၾကာင္းကိုေတာ့ လိုက္ကာ လြင္လြင္ေနာက္မွ အလင္းေရာင္ မွိန္မွိန္ကို ၾကည့္၍ က်ေနာ္ သိႏိုင္ပါသည္။ ညေန ဆည္းဆာကို ခ်စ္ေသာ ‘မ’ သည္ တစ္ခန္းလံုး ညေန ဆည္းဆာေရာင္ ဖန္တီးထားသည္။ ည၏ အေမွာင္ကို ခ်စ္ေသာ က်ေနာ္သည္ တစ္ခန္းလံုး အလင္း မွန္သမ်ွ ေလ်ာ့ခ်ထားသည္။ ‘မ’ ႏွင့္ က်ေနာ့၏ အလိုသို႔ ဤအခန္းငယ္ေလးက အလိုက္တသင့္ ကျပလ်က္ ရွိပါ၏။ အလင္း အေမွာင္တို႔ ေပါင္းစပ္ညီညြတ္ေနေသာ ႏူးညံ့ၾကည္စင္ေနေသာ ဤအကသည္ အဘယ္မ်ွ လွပေနပါသနည္း။

ႏူးညံ့မႈကိုေရာ၊ လွပမႈကိုပါ သူမတူေအာင္ ခ်စ္တတ္၊ ျမတ္ႏိုးတတ္ေသာ ‘မ’သည္ အလင္းမွိန္မရေသာ လိုက္ကာျပတင္း အပါးတြင္ ပန္းရိပ္ကေလးမ်ား က်ေစလိုဟန္ တူသည္။ အလင္းကို ေနာက္ခံထား၍ ပန္းကေလးမ်ား စီစဥ္ထားပံုမွာ ‘မ’ ၏ ကၽြမ္းက်င္မႈ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ နားလည္ပါသည္။ ‘မ’ ၏ သေဘာ၊ ‘မ’ ၏ သဘာဝ၊ ‘မ’ ၏ ႏွလံုးသား ဟဒယလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

“အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္ရင္ ႏွင္းဆီနဲ႔သာ တူေနတာ။ ႏွင္းဆီ မဟုတ္ဘူး ေမာင္ရဲ႕။”

ဘီး ႏွင့္ ဝင္႐ိုး ~ ပါရဂူ

“ပထဝီ သေမာေနာ ဝိရုဇၥ်တိ၊ ဣႏၵေခါလု ပေမာတာဒိ သဗၺေတာ”

ေကာင္းျမတ္ေသာ အက်င့္တရား ရိွသည့္ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ပထ၀ီ ေျမႀကီး ကဲ့သို႔ ခိုင္ၿမဲ၏။ စြဲေနေသာ သံမႈိ ကဲ့သို႔ လႈပ္ရွား ယိမ္းယိုင္ျခင္း မရိွ။ ယင္း ကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး သည္ ရံႊ႕ညြန္ ကင္းေသာ ေရကန္ ကဲ့သို႔ ညစ္ေၾကး ကင္းစင္၏။

ဓမၼပဒ မွာ ေဖာ္ျပ ထားတဲ့ အဆိုအမိန္႔ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ အဆိုအမိန္႔မွာ ပါတဲ့ “သုဗၺေတာ” ဆိုတဲ့ စကားလံုး ရဲ႕ အနက္ အဓိပၸါယ္ ကို စဥ္းစား ဆင္ျခင္ၾကည့္ဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ “သုဗၺေတာ” ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ စကားလံုးရဲ႕ အနက္ အဓိပၸါယ္က “ေကာင္းေသာ အက်င့္တရား ရိွသူ” လို႔ ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္တယ္။ အာသေဝါ ကုန္ခန္းၿပီးတဲ့ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အတြက္ အသံုးျပဳ စကားလံုး ကို “သု” ေကာင္းေသာ ဆိုတဲ့ ဝိေသသန နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ တြဲသံုး ထားရသလဲ။ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရဲ႕ အက်င့္တရား ကို “ေကာင္းေသာ” ဆိုတဲ့ ဝိေသသန နဲ႔ တြဲစပ္ သံုးစြဲစရာ မလိုဘူး လို႔ ထင္စရာ ျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္ က အာသေဝါ ကုန္ခန္းတဲ့ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားရဲ႕ အက်င့္တရား မ်ားကို လည္း “ေကာင္းေသာ” ဆိုတဲ့ ဝိေသသန နဲ႔ တြဲစပ္ၿပီး သံုးဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ တစ္ကယ္ လို႔ မာန္မာန ေနာက္က ကပ္ပါ လာတဲ့ အက်င့္တရား ဆိုရင္ ေကာင္းေသာ အက်င့္တရား မဟုတ္ဘဲ မေကာင္းေသာ အက်င့္တရား ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။

မာန္မာန တရား ဟာ ဘယ္ အရာ၀တၱဳ မ်ိဳးကို မဆို ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္သြားေအာင္ ျပဳလုပ္ တတ္တယ္။ အက်င့္တရား မွာ လည္း ေကာင္းတဲ့ အက်င့္တရား နဲ႔ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္တရား ဆိုတာ ရိွေနတယ္။ အာသေဝါ ကုန္ခန္း သြားတဲ့ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားရဲ႕ အက်င့္တရား ကေတာ့ မာန္မာန တြယ္ကပ္ ပါလာျခင္း မရိွတဲ့ အက်င့္တရား မ်ိဳး ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေကာင္းေသာ ဝိေသသန နဲ႔ တြဲစပ္ အသံုးျပဳ ထားျခင္း ျဖစ္တယ္။ အက်င့္တရား မွာ ေကာင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ လွျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာတရား ရိွေနတယ္။ ယာဥ္ ရထားထိန္း က ျမင္းကို ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ရိုက္ၿပီး အေျပး ခိုင္းတာမ်ိဳး မွာ ေကာင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ လွျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာတရား မ်ိဳး ရိွမေနဘဲ ယာဥ္ရထား ရဲ႕ ဟန္ပန္ အမူအရာ ကို နားလည္ၿပီး ျမင္းေျပးတာမ်ိဳး မွာသာ ေကာင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ လွျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာတရား ရိွေနတယ္။ ယာဥ္ထိန္း နဲ႔ ျမင္း ရဲ႕ ၾကားမွာ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာမႈ တည္ေဆာက္တာမ်ိဳး ဟာ ေကာင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ လွျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာတရား ရိွေနတဲ့ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္တယ္။

ခ်ိန္ခြင္ညွာ ~ ပါရဂူ

က်ေနာ့ ဆရာအရင္း ျဖစ္တဲ့ ဆရာ ပါရဂူရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ကို အမွတ္မထင္ FB စာမ်က္ႏွာက တစ္ေနရာ မွာ ေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ ကူးယူ လာခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ blog ထဲကို ကုိယ္ အျမတ္တႏိုး မွတ္မွတ္ရရ သိမ္းထား လိုက္ ပါတယ္။ သက္ဆိုင္သူမ်ား ေက်းဇူးပါ။
……………….

ခ်ိန္ခြင္ညွာ

အီေဗာလ်ဴရွင္း သီအိုရီ အရ ကမၻာေလာက ဟာ တစ္စတစ္စ တိုးတက္ လာတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ကမၻာေလာက ဟာ ဒြႏၵ နည္းအရ၊ ဒိုင္ယာ လက္တိကယ္ နည္း အရ တိုးတက္ လာတာ ျဖစ္တယ္။ အရာဝတၳဳ မွန္သမွ် ဆန္႕က်င္ဘက္ သေဘာတရား ႏွစ္ခု ဆက္စပ္ ေန တာ ျဖစ္တယ္။ ဒြန္တြဲ ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေန႕ျဖစ္လာတယ္ ဆိုရင္ ည ေရာက္ မလာဘဲ မေန ဘူး။ နံနက္ခ်ိန္ ျဖစ္လာရင္ ညေန ေရာက္ ကို ေရာက္လာရမယ္။ နံနက္ခ်ိန္ ဟာ ညေနခ်ိန္ကို ေခၚေဆာင္ လာတယ္။ ညေနခ်ိန္ ေရာက္လာဖို႕ ၁၂ နာရီ ေလာက္သာ ေစာင့္ရ လိမ့္မယ္။ ဇာတိ ျဖစ္လာရင္ မရဏ ကပ္ပါလိမ့္မယ္။

ေယဘုယ် အားျဖင့္ မရဏ ေရာက္လာဖို႕ ႏွစ္ေပါင္း ခုႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ ေစာင့္ခ်င္ ေစာင့္ ေနရလိမ့္မယ္။ နံနက္ခ်ိန္ အၿပီး မွာ ညေနခ်ိန္ ေရာက္ လာတာဟာ၊ ဇာတိႏွင့္ အတူ မရဏ ကပ္ ပါလာတာ ဟာ ဆန္႕က်င္ဘက္ သေဘာ တရား ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ ေန တာ ျဖစ္တယ္။ ဒြႏၵသေဘာ၊ ဒိုင္ယာလက္တိကယ္ သေဘာ အတြင္း ငုပ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။အဲဒီနည္း အတိုင္း ပဲ အလင္းေရာင္ မွာ အေမွာင္ ေပၚလာတယ္။

သုခ နဲ႕အတူ ဒုကၡ ကပ္ပါလာတယ္။ က လို႕မၿပီးခင္ ပူေဆြး စရာ၊ ေသာက ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းက ေစာင့္ေနတယ္။ ၿပံဳးလို႕ လက္စ မသပ္ခင္၊ မ်က္ရည္က အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။မ်က္ရည္ ကို ဖိတ္မႏၱကျပဳလာတာ တျခားမဟုတ္ဘူး။ အၿပံဳး……အၿပံဳး….။

ဆန္႕က်င္ဘက္ သေဘာတရား ႏွစ္ခု ထဲက ဘယ္ သေဘာတရား ကိုမွ မလိုက္ဘဲ ၾကားေနရင္၊ ဒါက အၿပံဳး၊ ဒါက မ်က္ရည္ ဆိုတာကို သိၿပီး မိမိ ကိုယ္ကို အၿပံဳး ႏွင့္လည္း မ ဆက္စပ္ ေစဘဲ၊ မ်က္ရည္ႏွင့္လည္း မဆက္စပ္ေစဘဲ၊ တတိယလူ “သာဒ့္ပါစင္” အျဖစ္ရွိေနရင္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္း က ၾကည့္ရႈ အကဲခတ္ ေနရင္ အဲဒီေန႕မွာ ႏႈိးၾကားမႈ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး၊ အပၸမာဒ တရား ျဖစ္ေပၚ လာၿပီး သေဘာတရား ႏွစ္ခု ကို တစ္ခုစီ ခြဲျခားျမင္ေနမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။မ်က္ရည္ ထဲမွာ အၿပံဳး ကို ျမင္ေနရလိမ့္မယ္။ အၿပံဳးထဲမွာ မ်က္ရည္ ေပၚ လာလိမ့္ မယ္။ ဆန္႕က်င္ဘက္ သေဘာတရား ႏွစ္ခု ဒြႏၵသေဘာ တရား ႏွစ္ခု၊ ဒိုင္ယာလက္တိကယ္ သေဘာတရား ႏွစ္ခု ဆုိတာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ေစာရ ႏွင့္ နာဂါဇုန

Q: ဘာဝနာပဲ ေျပာၿပီး၊ အက်င့္သီလ ေစာင့္ထိန္းမႈ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ ေျပာတာ မေတြ႔ရဘူး။ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာမွာ- ဘယ္ဟာ မွန္ၿပီး ဘယ္ဟာ အမွားလို႔ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္မလဲ။

A: ဘယ္ဟာ အမွား၊ ဘယ္ဟာ အမွန္ ပါ ဆိုတာ ေတြ ကို ဆိုင္ရာ ဘာသာေရး အားလံုး မွာ ကိုယ္စီ သတ္မွတ္ ျပဌာန္း ထား တယ္။ “ဒါ လုပ္ပါ – ဟိုဟာ မလုပ္နဲ႔။ ဒါ ကုသိုလ္၊ ဟိုဟာ အ ကုသိုလ္၊ ဒါ က ကုိယ္က်င့္သီလ၊ ဟိုဟာ က ေဖာက္ျပားမႈ အျပစ္ – စသျဖင့္ ခြဲျခား ေျပာ ၾကား ထားၿပီး ျဖစ္ပါ တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ခြဲျခား သတ္မွတ္ တာ ဟာ မွန္တယ္ လို႔ က်ေနာ္ မျမင္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ အဲ့ဒီ သတ္မွတ္ ခြဲျခား၊ ပညတ္ ခ်က္ ဟာ စင္စစ္ အက်ိဳး သက္ေရာက္မႈ မရွိေန ဘူးရယ္။

ဘဝ တစ္ခုလံုး ဟာ အၿမဲ ေျပာင္းလဲ ေနပါ တယ္ ။ ခင္ဗ်ား တခဏေလး စိုက္ၾကည့္႐ံုနဲ႔ ကိုယ့္ ဘာသာ သိႏိုင္တယ္။ ဘယ္ အရာ မွ မက်ိန္းေသ ရင္ေတာင္ – ေျပာင္းလဲေန တဲ့ ျဖစ္စဥ္ ကေတာ့ က်ိန္းေသ ရွိကို ရွိ ေနတယ္။ ခင္ဗ်ား အပါအဝင္ အရာရာ တိုင္း ဘယ္ တစ္ခုမွ မခၽြင္းမခ်န္ ဆက္ခါ ဆက္ခါ ေျပာင္းလဲ ေန တယ္။ အဲ့ဒီ အေျပာင္း အလဲ ေတြ ၾကားထဲမွာ – ဒါကို အမွန္၊ ဟိုဟာ ကို အမွား လို႔ – Ready-made အေျဖေတြ – ခင္ဗ်ား ဘယ္အေၾကာင္းနဲ႔ ယူထား မလဲ။ ဘယ္လို ယူထား မလဲ။ အသင့္ ထုပ္ပိုး ၿပီးသား အေျဖေတြ နဲ႔ ခင္ဗ်ား ေရွ႕မွာ ရွိမယ့္ အေျပာင္းအလဲ တိုင္း၊ ျဖစ္ရပ္ တိုင္း ကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ မလဲ။

ဒီၾကား ထဲ က – “ဘယ္လို အေျခ အေန ျဖစ္ျဖစ္ ဒါပဲ လုပ္ရမယ္ – ဒါမွ အမွန္ပါ” လို႔ က်ေနာ္ က ေျပာမယ္ ဆိုပါစို႔။ ခင္ဗ်ား လည္း က်ေနာ့ ကို ခင္မင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြ တစ္ဦး မို႔ ခ်စ္ခင္ ယံုၾကည္ လို႔၊ လက္ခံ စြဲျမဲ ထားမယ္ ဆိုပါစို႔။ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိတဲ့ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခု ႀကံဳ ဆံုတဲ့ အခါ – က်ေနာ္ ေျပာမယ့္ အဲ့ဒီ Moral Code နဲ႔ – ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ မလဲ။ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ အသိ မပါဘဲ – မွတ္သား မိလို႔ သက္သက္ – လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ ဟာ ခင္ဗ်ား ရင္တြင္းထဲ Dilemma သာ ေပၚေပါက္သြား ဖို႔ ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ား အတြက္ အဟန္႔ အတား သာ ျဖစ္ေန ပါလိမ့္မယ္။

Sufi Whirling

ဆူဖီ ေတြ အေၾကာင္း “အခ်က္အလက္ ေတြ အားျဖင့္” သိပ္ မသိေပမယ့္ – တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း သိမိ သေလာက္ အတြင္းမွာ တင္ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္း တဲ့ ဆူဖီဆရာ တစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ဆူဖီ mystics ဆရာမ်ား အၾကား၊ (ဝါ) မွတ္သားမိ သမ်ွ ဆူဖီ သမိုင္း ၾကား မွာ သူ ဟာ ႀကီးျမတ္ တဲ့ ေနရာ မွာ အထင္အရွား ရွိပါ တယ္။ သူရဲ႕ အမည္ က Jalaluddin Rumi ပါပဲ။ Mevlana Jalaluddin Rumi လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ ဘာမွ ကြဲျပားမေနပါဘူး ။ (မက္ဗ္လာနာ) ဆိုတာ – ျမတ္ႏိုး ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ ဆရာသခင္ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ သက္သက္။ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ အမ်ားစု က အျမတ္ တႏိုး တပ္ေခၚ တာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ေလးေလး နက္နက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ မ်ားမ်ားစားစား မရွိဘူး။ အနည္းငယ္ ေလာက္ပဲ ရွိပါ တယ္။ အဲ့ အနည္းငယ္ အတြင္းမွာ ရူမီ ပါဝင္ တယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ခ်စ္ရတဲ့ တစ္ခုတည္း ေသာ အေၾကာင္း က – သူဟာ – လက္ရွိ အျဖစ္၊ ယခု ရွင္သန္ ေနတဲ့ ဘဝ ကို မျငင္းပယ္ တဲ့ သူ၊ ဘဝကို မရွဳံ႕ခ် တဲ့သူ၊ ဘဝ ရွင္သန္မႈ ကို အခိုင္အမာ ျပဳတဲ့သူ မို႔လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရူမီ ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိ ခဲ့တဲ့ ဘာဝနာ ပံုစံ ရွိတယ္။ အဲ့ဒါကလည္း အျခားသူေတြ နဲ႔ မတူ ထူးျခားတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ – Mystics ဆရာ ေတြ အၾကားမွာ – ကခုန္မႈ ဘာဝနာ ကို သူ ထည့္သြင္း ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဝဲပ်ံ ရင္း၊ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ပတ္လွည့္ ကခုန္ တဲ့ အက မို႔ – Whirling Dance , Whirling Meditation လို႔ ေခၚပါ တယ္။ သူ႔ ေနာက္လိုက္ ဆူဖီ ဆရာေတြ ကိုလည္း Whirling Sufis ေတြ လို႔ တြဲ ေခၚ တယ္။

အဲ့ဒီ အက နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နည္းနည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား လည္း ျမင္ဖူးမယ္ – ကေလး ငယ္ငယ္ ေလးေတြဟာ သူတို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို သူတို႔ လွည့္ပတ္ ကရတာ ႀကိဳက္တယ္။ အဲ့လို ကေန ရရင္ – ၿပံဳးရႊင္ေန၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေန တတ္တယ္။ ကေလး ျဖစ္သူ က အဲ့လို လွည့္ပတ္ ကေနတာ ျမင္ရင္ – ျမင္သူ က်ေနာ္တို႔ က – ဒီကေလး မူးေဝမွာ၊ လဲမွာ၊ ထိခိုက္မွာ – စသျဖင့္ စိုးရိမ္တဲ့ အေၾကာင္း အမ်ိဳး မ်ိဳး ေၾကာင့္နဲ႔ တားဆီး တတ္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ တားေလ့ ဆီးေလ့ ရွိတဲ့ တိုင္ ကေလး ေတြဟာ အဲ့လို လွည့္ပတ္ ကရတာကို ႀကိဳက္ တယ္။ က်ေနာ္ လည္း ႀကိဳက္ခဲ့ တယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း အမွတ္သတိ သာ ရမယ္ ဆိုရင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ေၾကာင္း မွတ္မိႏိုင္မယ္ ထင္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႀကီးျပင္း လာတဲ့ ေနာက္ပိုင္း – က်ေနာ္တို႔ လူႀကီး အမ်ားက — သူတို႔ေတြ ဘာလို႔ ႀကိဳက္သလဲ လို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ မ်ား စူးစမ္း မိၾက သလဲ။

ရာဘီယာသခင္မ : On sufism.

သကၠရစ္ ၇၁၅ ခန္႕ တြင္ ေမြးဖြားသည္ ဟု ခန္႔ မွန္းသည္။

စတုတၳေၿမာက္ ေမြး သ ၿဖင္႕ Rabia ( အာရဗီဘာသာ ၿဖင့္) ဟု မွည့္ေခၚ သည္။ မိဘ မ်ား သည္ အလြန္ ဆင္းရဲႀက ေသာ္လည္း ကြ်န္ မ်ားေတာ့ မဟုတ္ ႀက။ မ်ဳိးရုိးဂုဏ္ေတာ့ ရွိ ၾကသည္။ ဖခင္ ကြယ္လြန္ ၿပီးခ်ိန္တြင္၊ ဘာဆရာ ၿမိဳ႕ႀကီး အငတ္ေဘး ႀကဳံခဲ႔၏။

ရာဘီယာ လဲ မိသားစုႏွင္႔ ခြဲခြာခဲ့ ရ ၿပီး ကုန္သည္ လွည္းတန္း ေနာက္ လိုက္ခဲ့ ရာ၊ ဓါးၿပ တုိက္ ခံရ ၿပီး ၊ ကြ်န္ အၿဖစ္ ေရာင္း ခ်ခံ ခဲ့ရ သည္။ သခင္ အသစ္ သည္လည္း ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ ခုိင္း ေစသူ ၿဖစ္၏ ။ ရာဘီယာ သည္၊ ေန႔စဥ္ ဥပုသ္ ေစာင့္ ၍ ညဥ့္နက္ သည္ ထိ၊ ဆုေတာင္း ဝတ္ၿပဳ မႈ မ်ားၿဖင့္ ေနထုိင္ ခဲ့၏ ။ တစ္ည တြင္ သူမ၏ ဆုေတာင္း ကို သခင္ ျဖစ္သူ ၾကားသိ လိုက္ရသည္။ ယင္း ဆုေတာင္း မွာ – “အရွင္၊ က်ေနာ္မ်ိဳးမ သည္ – တစ္ရံမလပ္ ဝတ္ၿပဳ လုိ ပါ ေသာ္လည္း သူ တ ပါး ၏ ေက်း ကၽြန္ ဘဝ တြင္ ဤမ်ွသာ ဝတ္ၿပဳ ႏုိင္ပါ၏။ ကြ်န္ အ ၿဖစ္ မွ လြတ္လ်င္မူ ေန႔ ည မ ၿပတ္ ဝတ္ ၿပဳ ေန မည္ သာ ၿဖစ္ ပါ သည္” – ဟူ၏။

ယင္း ဆုေတာင္းကို ၾကား၍ သခင္ ျဖစ္သူက နံ နက္ တြင္ “သူငယ္မ.. သင္ကဲ႕သုိ႕ သူေတာ္စင္ တစ္ ဦး ငါ့ အိမ္ ၌ ရွိ ေန လွ်င္ ပင္ ေကာင္း ၏။ သင္သည္ ဤ အိမ္ ၌ သခင္ အၿဖစ္ ေနလုိ ကလည္း ေန ႏုိင္၏ ၊ မ ေန လုိလ်ွင္လည္း ကြ်န္ အၿဖစ္ မွ လြတ္၍ သြား လုိ ရာ သြား ႏုိင္ ၏” ဆုိ ေသာ္ ၊ သူမလဲ ဘာဝနာ စြဲစြဲ ၿမဲၿမဲ ပြား မ်ား ႏုိင္ ရန္ အ တြက္ ခြင့္ပန္၍ အိမ္ မွ သဲ ကႏာၱရ ဖက္ သုိ႕ထြက္ ခြာ ခဲ့၏။ ေန႔ ည ဘာဝနာ – ပြား မ်ား ခါ ၊ ဉာဏ္ အ လင္း ရ ခဲ့သည္။ သူ မ ၏ တ ရား ေရွ႕ ေဆာင္ ပုဂၢဳိလ္ မွာ Hazrat Hassan of Basra ၿဖစ္သည္။