ကၽြႏု္ပ္တစ္ခါကသိခဲ့ဖူးေသာဦးေအာင္ဆန္း

ကၽြႏ္ုပ္တစ္ခါက သိခဲ့ဖူးေသာ ဦးေအာင္ဆန္း – ဤေဆာင္းပါးကို ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ေရးပါသည္။ ပြင့္လင္းေသာ အေရးအသား မ်ိဳးျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အမူအက်င့္ မ်ားကို ျမင္၊ ျမင္သည့္အတိုင္း၊ ထင္၊ ထင္သည့္ အတိုင္း ေရးထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ား၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ေရးထားသည္ ဟုပင္ ထင္မိရေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေနထိုင္မႈ သဘာဝကို ေဖာ္ျပထားပံုမွာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာသည္ သူၾကံဳေတြ႔ သိခဲ့ရေသာ တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဘဝ တစ္စိတ္ တစ္ေဒသကို ေျပာသြား ခဲ့သည္မွာ ရိုးသားလွသည္။

ေဆာင္းပါး၏ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္း ျဖစ္ေသာ “သူသည္ လူထုထဲမွ လူတစ္ဦး ျဖစ္၍၊ လူထုႏွင့္ ဆက္စပ္ေန၍၊ လူထုေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည္” ဟူသည့္ ရည္ရြယ္ရင္း အတြက္ ေဆာင္းပါး တစ္ခုလံုးကို ပံုေဖာ္ သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

“သူသည္ ရိုင္း၏။ ၾကမ္း၏။ ေၾကာင္၏။ ကိစၥမရွိ။ သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးလူေကာင္း မဟုတ္။ တစ္ခုတည္းေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခုတည္းကိုသာ လုပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရး သတၱဝါ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိစၥ မရွိ။” ဟု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း အေရးအသား မ်ိဳးကို က်ေနာ္ ၾကိဳက္ပါသည္။ ယင္းတို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ပံုပန္းကို ျမင္ေယာင္ရင္း၊ ပို၍ ျမတ္ႏိုး၊ တန္ဖိုး ထားမိေသး ေတာ့သည္။

ေဇယ်
……………………………………………………..

ကၽြန္ုပ္တစ္ခါက သိခဲ့ဖူးေသာ ဦးေအာင္ဆန္း
ဒဂုန္တာရာ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အလယ္ပစၥယံ

သူ၏ေအာက္မွ လူထုၾကီးသည္ စည္းကမ္းေသဝပ္ျခင္း အတန္ငယ္ ကင္းမဲ့စြာ နားေထာင္လ်က္ ရွိ၏။ လူထုၾကီးသည္ စူးစိုက္ျခင္းမရွိ။ တခ်ိဳ႕က ျပံဳးရယ္၍ ေန၏။ ေနာက္နားရွိ လူထုအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုကား အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္းကပ္ကာ တီးတိုးေျပာ၍ ေန၏။ သို႔ေသာ္ ပ်က္ရယ္ျပဳျခင္းကား မရွိ။ ေလးစားျခင္းသည္ အားလံုး၌ တညီတညြတ္တည္း တည္ရွိ၏။ အစိမ္းပုပ္ေရာက္ ကတၱီပါကားၾကီးသည္ သူ႔ကို ေနာက္ခံ၍ ထား၏။ ကားလိပ္ၾကီးမွာ ဘာရုပ္ပုံေတာေတာင္မွ ခ်ယ္လွယ္ထားျခင္း မရွိ။ ပကတိ ပိန္းေျပာင္ေျပာင္ ျဖစ္၏။ ကတၱီပါကားသည္ အျခား ဘာအဓိပၸာယ္ကိုမွ ထူးထူးေထြေထြ မေဖာ္ျပ၊ သို႔ေသာ္ မႈိင္းညိွဳ႕ျခင္း တစ္ခုကိုသာ ရဲဝံ့စြာ ေဆာင္ေနသည္။ သူသည္ သည္စိမ္းညိဳ မိႈင္းေသာ ကားၾကီး၏ ေရွ႕၊ စင္ျမင့္ ဇာတ္ခံုေပၚ႕ ရပ္ကာ စကားေျပာ၍ ေနသည္။ သူသည္ မဟာပထဝီ ေျမၾကီးမွ ျမန္မာ ဝါဂြမ္းစစ္ျဖင့္ ရက္လုပ္သည့္ ပင္နီဖ်င္ၾကမ္းၾကီးကို ဝတ္ထား၏။ လံုခ်ည္မွာ နီရဲေသာ ေရႊေတာင္ ပိုးလံုခ်ည္ ျဖစ္၏။ ေခါင္းမွာ ပြေယာင္းေယာင္းနွင့္ မေသမသပ္၊ မ်က္နွာ အသြင္အျပင္ မွာ အပူပိုင္း ေဒသ အီေကြတာ ေပၚရွိ ကၽြန္းစုမ်ားတြင္ ေနထိုင္ေသာ မြန္ဂိုလီယံ အႏြယ္ လူရိုင္းမ်က္နွာႏွင့္ တူ၏။ သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေပၚ ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ မ်က္နွာႏွင့္လည္း တူ၏။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား လူလတ္တန္းစား၏ လကၡဏာ ျဖစ္ေသာ ထည္ဝါျခင္း၊ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕ျခင္း တို႔သည္ သူ႔တြင္ လံုးဝ မခိုေအာင္း။ လမ္းေပၚတြင္ ေနရာ တကာ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေသာ သာမာန္ ဆင္းရဲသား တစ္ဦးႏွင့္သာ တူ၏။ ျမန္မာ လူထုၾကီးထဲမွ လူတစ္ဦး၏ အသြင္အျပင္ မ်ိဳးသား ျဖစ္၏။ သူသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ ကား၍ လႈပ္ကာ၊ လႈပ္ကာ စကားကို ေျပာ၏။ သူ၏ စကားလံုးမ်ားက ေျပျပစ္ျခင္း မရွိ၊ ေခ်ာေမြ႕ျခင္း မရွိ။ သို႔ေသာ္ အတြင္း၌ကား အနက္ ပါ၏။

သင္ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ျမင္ေသာ ကိုေအာင္ဆန္း၏ ပံုပန္းကို ေရးျပပါ ဆိုလ်ွင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သည္ပံုကို ေရးျပမည္ ျဖစ္၏။

မနက္ခင္းအာရံု လြင့္ပ်ံျခင္း နွင့္ ကေမာက္ကမမ်ား

တစ္ခ်ိန္တုန္းက အမွားအယြင္းေလးေတြ
ဦးထုပ္ထက္မွာ မွီတြယ္ရင္း ငိုက္ျမည္းကုန္ျကတယ္။
ကြမ္းတစ္ယာညက္ အျကာမွာ ေဆးခါးေတြထည့္ဝါးရင္း မူးကုန္ျကတာပါ တဲ့။
မယံုရခက္ ယံုရခက္။

စက္ရုပ္လက္မ်ားနဲ့ ေထြးေပြ့ျကင္နာ
သတဿတုသံ အက္ကြဲကြဲနဲ့ တီးတိုးစကားဆို
မာယာေတြကို အပိုအလိုမရွိ ၊ ပိပိရိရိ သံုးတတ္လာျပီ တဲ့။
ငါ့မ်က္စိ ေအာက္မွာ သြားေနတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္တန္းက
ပင္ပန္းတျကီး ညည္းတြားေနရွာျပီေပါ့။

ဇက္က်ိုးက်သြားတယ္။
မူးေဝတဲ့ ေဝဒနာက သုညရဲ့ေနာက္မွာ သိန္းသန္းကုေဋ ကုဋာ၊
ရင္ထဲမွာ အျပာေရာင္ အလံတစ္ရြက္ လြွင့္လိုက္တယ္။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာျကစို့ကြယ္။
ငါလည္း ခရီးသည္ ၊ မင္းလည္း ခရီးသည္၊
လည္လည္ဝယ္ဝယ္ေတြျကားမွာ၊ မအူမလည္ ည အေျကာင္းေတြေပါ့။
အတင္းဆြဲ ညွိထားတဲ့ ကာရန္ေတြနဲ့ ကဗ်ာ အေျကာင္းေတြေပါ့။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာျကမယ္။

ဘာသာစကားကဗ်ာ နွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ

ရံုးကိစၥ ေတြ ရွင္းရင္း စာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးရမယ္ဆိုေတာ့ ေရးခ်င္တာက ကဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဆိုတာကို နာမည္တပ္ျပီး ထြက္လာတာ ေတြက တကယ့္ ကဗ်ာ ဟုတ္လို႔လား လို႔ ေတြးမိျပန္တယ္။ ကဗ်ာ ဆိုတဲ့ စကားကလည္း ၾကီးျမတ္ေနတာလား ။ ဒါမွမဟုတ္ စကား မဟုတ္တာလား ဟုတ္တာလားလည္း မသိဘူးေလ။ ကဗ်ာဆိုတာ ………….. ရယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမး ၊ ျပန္ေျဖ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေတာ့လည္း နလပိန္းတံုး – ငါ – ေရွ႕ကို မတိုးနိုင္ဘူး။ ရင္ဘတ္ထဲက ထြက္အံက်လာသမ်ွ သြန္ခ်မိတာေလး ေတြကို ကဗ်ာလို႔ ထင္ေယာင္ ျမင္ေယာင္ သတ္မွတ္တာ။ အမ်ားသူငါ မသတ္မွတ္လည္း ကိုယ္ သတ္မွတ္ခဲ့တာေလ။

အဲ့မွာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ တစ္ေလ်ာက္ ရင္ထဲ ထိမိ ရွမိတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ကဗ်ာကို ခ်စ္တာ။ ကဗ်ာလို႔ ေခၚတဲ့ ရင္တြင္း အမွန္ ထြက္လာတဲ့ စီးဆင္း လာတဲ့ သေဘာေလး ( Flow ) ေလးကို ခ်စ္တယ္။ ဆိုလိုတာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မွာ မရွိတဲ့ ရိုးသားမႈ ေလးကို ဒီကဗ်ာဆိုတာ မွာ ေတြ႔ရလို႔ ခ်စ္တယ္။ ဒါဆို ကဗ်ာဆရာတိုင္း ရိုးသား ၾကသလား ေမးမယ္။ မရိုးသားပါဘူး။ ကဗ်ာကို စကားလံုးလွလွ သံုးတိုင္း ကဗ်ာလို႔ ထင္ၾကတာရွိမယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ စြတ္ဆက္ ခံစားရတိုင္း သြန္ခ်ေနတာ ရွိမယ္။ ကဗ်ာဆရာ ဆိုတာ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ရင္ထဲေတာ့ ကိုယ္ျပန္ျမင္ရမယ္ေလ။ ( က်ေနာ့ ခံယူခ်က္ပါ ၊ မွားရင္လည္း မွားမယ္ )

စာေပသီဝရီလို႔ စကားလံုးထြားထြား ခဏငွားသံုးျပီး ေျပာရင္ Psychical Criticism အရ စာေရးသူ၊ ကဗ်ာေရးသူက သူ႔ စိတ္ပံုရိပ္ေတြ၊ သူ႔စိတ္ အေရာင္ေတြ သူ႔စာမွာ ျဖန္႔က်က္ထားမွာ။ ဒီစာေပၚမွာ သူ႔စိတ္ေတြက ရွပ္ေျပးေနမွာ။ စိတ္အေရာင္ေတြ သြားေနသမ်ွကို က်ေနာ္ၾကိဳက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ၊ ဒါကိုပဲ ကဗ်ာလို႔ သတ္မွတ္ျပီး က်ေနာ့္ ဘာသာ ကဗ်ာ ဆိုတာကို ၾကိဳက္မိတယ္။

ေအာက္မွာ ကဗ်ာ ဆိုတာ နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ၊ ကဗ်ာဆရာ နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဆရာမ်ား ေျပာထားတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္ ဘာသာ သတ္မွတ္တဲ့ ကဗ်ာဆိုတာမ်ား နဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနသလဲေတာ့ မသိ။ က်ေနာ္ မခြဲျခားတတ္၊ ။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ကဗ်ာ ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရက က်ေနာ္ သြန္ခ်ခ်င္ရာ သြန္ခ် မိသြားတဲ့ စကားစုလိုပဲ သတ္မွတ္ လိုက္ရမလား ။ တကယ့္ တိတိပပ သတ္မွတ္ၾကသလား။ ဝိဝါဒေတြ ေတာ့ မျငိမ္သက္ေသး၊ စီးဆင္းျမဲ၊ ေရႊ႕လ်ားျမဲ၊ ေျပာင္းလဲ ေနျမဲဆိုတာ အကိုေဇယ်ာလင္း ရဲ႕ Topics မွာ ေတြ႔ၾကရမယ္ ထင္ပါတယ္။

ကိုေဇယ်ာလင္း ေျပာထားတာ ေတြက က်ေနာ္ အထက္မွာ ေျပာတာေတြနဲ႔ ဆိုင္ခ်င္မွ ဆိုင္မွာပါ။ က်ေနာ့္ အေတြးကိုသာ က်ေနာ္ ေရးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ပါ ပို႔စ္ရဲ႕ ေဖာ္ျပခြင့္ကို အကိုတို႔ ဆိုဒ္မွာ ခြင့္ေတာင္းထားျပီးပါျပီ။ အဲ့ ဆိုဒ္က ဒီမွာ ပါ။ ပညာသား ပါတယ္ လို႔ မေျပာလိုပါဘူး။ အဲ့လို ေျပာတာထက္ ကဗ်ာ အေပၚ ဘယ္လို စိတ္ေစတနာ ရွိတယ္ ဆိုတာကို ဒီစာ၊စကားမွာ ျမင္ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲ့လို ေျပာတာ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။

အကို႔ ဂစ္တာေလး ၾကိဳးမညီ

ရင္ေဘာင္တန္း ယႏၱရားနဲ႔
ကာလ ေဒသမညီမ်ွတဲ့ မင္းေရွ႕မွာ
မားမားရပ္ေနမယ့္ ငါ
အသံ မသာနိုင္ေသးဘူး။

ေနေရာင္၊ လေရာင္၊
အေယာင္ေဆာင္ အေမွာင္ညေတြ
ငုပ္လိုက္ ေပၚလိုက္၊ ဖလင္ျပားေတြလို အလိပ္လိုက္ အလႊာလိုက္
တျဖတ္ျဖတ္ လြင့္ေမ်ာသြား
မင္း အကို – ငါေလ
ဒီေတး အစကို မရနိုင္ေသးဘူး။

မိုးခ်ဳပ္ျပီ။
ေအးစိမ့္တဲ့ ေမွာင္ရိပ္ကို ကိုးျပီး
ဒုကၡကို ဒီထက္နက္ေအာင္ မတိုးခ်င္နဲ႔ေတာ့ကြဲ႕
စိုးစိတ္နဲ႔ ယက္လုပ္တဲ့
အကို႔ ဂစ္တာေလး ၾကိဳးမညီေသးဘူး။

အရင္တုန္းက ဂစ္တာသံ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာကို ျပန္ေတြး ၾကည့္ရင္း ေရးမိပါတယ္။

ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၃

http://assets.mixpod.com/swf/mp3/mixpod.swf?myid=77083964&path=2011/02/12

ခြန္အားခၽိနဲ႔ေနတဲ႔
ဒီအိမ္တိုင္ကို
က်ားကန္ ပုခံုးေထာက္
ခြန္အားနဲ႔တည္ေဆာက္ဖို႔
ႀကိဳးစားခဲ႔တဲ႔……အေဖ

ငတ္ျပတ္ေနမယ့္ ဒုကၡကို
ဖြားဖက္ေတာ္လို ယံုမွတ္
ဟိုး မိုးစြန္ျပႆဒ္ႀကယ္ကိုမွ
မမွိတ္မသုန္ ေတာင္းဆို ရယူဖုိ႔
လံု႕လစိုက္ခဲ႔တဲ႔ …အေဖ

ရိုးရိုးႀကီးေန
ယဥ္ယဥ္ေလးသြားလို႔
ေဘးစကားကိုမယံု
အေသြးအသားက လြတ္လပ္မႈကိုပဲ
တသက္တာလံုးေတာင္းတ
မြန္ျမတ္လွတဲ႔ ….အေဖ

ဒီအိမ္ ၊ ဒီမိသားစုအတြက္
ကိုယ့္ဓါးနဲ႔ ကိုယ္ထြင္
ကိုယ့္လမ္းကို ကိုယ္ေဖာက္
အသက္ေပ်ာက္သည္အထိ
ေပးဆပ္ျခင္းနဲ႔ပဲ
ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ခဲ႔တဲ႔ ….အေဖ

ငါ့သားမ်ား
ႀကီးလာရင္ေလ
ဒီေျမ ဒီျခံေလးအတြက္
အသက္ကို မငဲ႔ႀကပါနဲ႔
စည္းလံုးမႈဆိုတဲ႔ အင္အား
အျခားဘယ္အရာနဲ႔မွ
မလဲႀကပါနဲ႔

ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ အတိျပီးလို႔
ရက္ရက္စက္စက္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ႔ရတဲ႔

ပါးပါးေလးေတာ့ ေလ်ာ့

နည္းနည္း ေလ်ာ့၊
နည္းနည္း၊ နည္းနည္း
ေလ်ာ့၊

ပြက္ေလာေတြ ရိုက္
သူ႔အျမင္ ၊ ကိုယ့္အထင္ မလုပ္လဲ
ေၾကာင္ေတာင္မွာ ခိုးခဲ့ မိုက္ခဲ့
ေဒါသေတြထိပ္ထြက္လာရင္
မင္းအသက္
ဖက္နဲ႔ထုပ္ဟဲ့

နည္းနည္းေလ်ာ့
နည္းနည္း၊ နည္းနည္း
ေလ်ာ့

ဟိုလိုလိုနဲ႔၊ ဒီလိုလို၊
ဘာညာေတြ လာမဆိုနဲ႔
အပိုဝင္ေငြ တစ္ျပားမရွိဘဲ
ငိုလိုက္မယ္တဲ႔

နည္းနည္းေလ်ာ့
နည္းနည္း၊ နည္းနည္း
ေလ်ာ့

အိမ္တစ္လံုး ( အက္ေဆး )

အိမ္ကေလးတစ္လံုး ရွိပါသည္။

သည္အိမ္ကို က်ေနာ့္တြင္သာ မဟုတ္ ၊ ခင္ဗ်ားလည္း ပိုင္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ရေသာ အိမ္ကေလးတြင္ ခိုင္မာေအာင္ ထည္ဝါေအာင္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ လိုအပ္သည္ကို ျပဳျပင္ဖာေထးၾကသည္။ မြမ္းမံျပင္ဆင္ၾကသည္ ။ ဝိုင္းဝန္း ညွိႏိႈင္းၾကသည္။ တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ဧည့္သည္ ေဆာင္ေကာင္း ေမ်ွာ္လင့္ၾကသည္။ သံသရာမွ ကံပံုခ်၍ ဆံုေတြ႔ လာၾကရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ ဤေနရာေလး သည္ ေႏြးေထြးရာလည္း ျဖစ္သည္။ ျငိမ္းခ်မ္းရာ လည္း ျဖစ္သည္။ ဆူညံ ပြက္ေလာ ရိုက္ေနရာလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ဆည္းလည္းသံလည္း ရွိသည္။ ဘင္ခရာသံလည္း ရွိသည္။ ဤအိမ္ကေလးတြင္ အဘယ္အသံ ညံေစလိုသနည္း။ တည္ျငိမ္ ေလးနက္ေသာ ဓမၼသံစဥ္မ်ားလည္း ေမ်ာလြင့္ ေနနိုင္သည္။ ကေလးသူငယ္တို႔ ဘာသာဘာဝ ခ်စ္ေတးမ်ား၊ လြမ္းေတးမ်ား သီႏိုင္ၾကသည္။ အိမ္အျပင္ ျခံဝင္းငယ္ေလးတြင္ ေအာ္ဟစ္ ကခုန္ ျမဴးထူး ကစားေနၾကမည္။ ခ်စ္သူခင္သူမ်ား စကားတီးတိုးဆိုၾကမည္။ ဤအိမ္ေလးတြင္ ျမဴးထူးေပ်ာ္ပါးဖြယ္ ဂီတမ်ားလည္း ပ်ံ႕လြင့္ႏိုင္သလို၊ ေၾကကြဲတမ္းတခ်င္စဖြယ္ လြမ္းေတးမ်ားလည္း ၾကားေနရႏိုင္မည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ဤအိမ္ေလးထဲတြင္ ခံစားခ်က္မ်ားကို သံစဥ္မ်ား အျဖစ္ ရိုးသားစြာ သီက်ဴးေတးဆိုႏိုင္ပါသည္။

သံသရာသည္ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ အစဖြဲ႔တည္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေသခ်ာသည္က သံေယာဇဥ္သည္ ခ်စ္ျခင္းမဟုတ္ေပ။ ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္းသည္ ခ်စ္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ ပူေလာင္ျခင္း သည္လည္း ခ်စ္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ ခ်စ္ျခင္းမွန္လ်င္ ေအးျမ ရသည္ သာခ်ည္း။ စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာဓာတ္ မည္သည္ ေအးခ်မ္း ရာကိုသာ ေပးႏိုင္စြမ္း ရွိရသည္ ခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ ဤအိမ္ကေလးတြင္ ယင္း ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ ကိန္းခိုထားပါသည္။ ( မဟုတ္ဟု ယူဆ လ်င္လည္း ရွိေစ )

ကင္းပတ္ၾကီးၾကိဳး

Hip Hop, Punk, Pop , Rock, Classic, ေခတ္ေပၚ၊ ေခတ္ေနွာင္း၊ ေခတ္ေဟာင္း – စသည့္ ဂီတအမ်ိဳးမ်ိဳး ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းေျပာင္း အသံပါဒနဲ႔ နားဝင္၊ စိတ္အၾကိဳက္ေပၚမူတည္ျပီး ေခတ္စား ၾကသည္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ႔ ဆယ့္နွစ္နွစ္၊ က်ေနာ္ ကိုးတန္းအခါက ဂစ္တာ တီးတတ္ခ်င္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆို၊ က်ေနာ္ ဆိုၾကည့္ခ်င္တယ္။ အတန္းထဲမွာ ခံုေခါက္ေတာ့ ဆရာမက မတ္တတ္ထရပ္ခိုင္းတယ္ ဆိုတဲ႔ လႊမ္းမိုးသီခ်င္းက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား ဘဝနဲ႔ အမ်ားၾကီး နီးစပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္က ခြင့္မျပဳလို႔ မဆိုခဲ့ရ၊ မတီးခဲ့ရ။

ကိုးတန္း စာေမးပြဲၾကီး ေျဖခါနီးမွာ စုထားတဲ႔ ပိုက္ဆံေလး ျပည့္လို႔ ဂစ္တာတစ္လံုး ခိုးဝယ္တယ္။ သင္ေပးမယ့္ ဆရာ မရွိလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာ ေအာက္က် ခံလိုက္တယ္။ တီးနည္းစာအုပ္ေတြ စံုေအာင္ ထပ္ဝယ္ရတယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာနဲ႔ အခန္းထဲက မထြက္ ၾကိတ္-ေနျပီး၊ တိုးတိုး ေလး သင္တီး တီးေနတာ သိပ္မၾကာပါဘူး။ အေမ သိေရာ။ — မိုးမီးေလာင္တယ္ ။ အက်ိဳးရွိတာ မဝယ္ဘဲ – ဂစ္တာ ဝယ္လို႔တဲ႔။

အေမ့အခ်စ္ေတာ္ အေဖပါ သိေတာ့ ဂစ္တာ သိမ္းတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမဆိုေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာရဲဝူးေလ။ သားလိမၼာေလး ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေၾကာက္ခဲ့ရတာ ကို ေျပာတာပါ။ ဂစ္တာ သိမ္းတာကလဲ ေတာ္ေတာ္ လံုလံုျခံဳျခံဳဆိုေတာ့ ညဘက္ကို တိတ္တိတ္ေလး တက္ယူျပီး အိပ္ခန္းထဲ ျပန္က်င့္။ လက္ကြက္က A,B,C,D, E,F,G, Am,Bm, ဆိုတာမ်ိဳးေတြကကို မတက္ဘူး။ Go Go, Slow Go Go,Rock, Bosanova,တို႔က ေနလဲ ေရွ႕မဆက္ႏိုင္ဘူး။ အေမက သိမွာပါ ညဘက္ ခိုးတီးေနတယ္ဆိုတာကို ။ တားမရလို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးထားတာ ျဖစ္မယ္။

သိပ္မၾကာပါဝူး။ အေဖ သိျပန္ေတာ့- လုပ္ရလားဆိုျပီး နဘန္က်င္း၊ အရွိဳက္ကိုထိုး၊ ဆဲ ပါေလေရာ။ ( အဲ႔တုန္းက နဘန္က်င္းတဲ႔ အခ်က္က ငယ္ငယ္တုန္း အခ်ိန္ကလဲ နဘန္က်င္းထားလို႔ ထိထား၊ ဝါးတားတားျဖစ္ေနတဲ႔ ညာဘက္နားက လံုးဝ မၾကားရေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္ ခုထိ ။ ဟီးး ) အဲ့နား ထိသြားတာမွာ အေဖလည္း စိတ္မေကာင္းပံုရပါတယ္။ “မင္းကို လမ္းေဘးမွာ ဂစ္တာတီးေနတဲ႔ ဂ်ေလဘီလိုေကာင္မ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္လို႔” တဲ႔ ” ဒီေလာက္လုပ္ခ်င္ေနရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ရမယ္” တဲ႔။ ေပ်ာ္ခ်က္။
နားပင္းရက်ိဳး နပ္တယ္။

တာေမြနတ္ေခ်ာင္းမွာ အခုလက္ရွိထိ ရွိေနတုန္း ျဖစ္တဲ႔ ဂီတ အစည္းအရံုးမွာ သင္တန္းသြားပို႔ေပးတယ္။ ခက္တာက ဂစ္တာသင္တန္းက လူျပည့္ေနျပီဆိုလို႔… အျခားၾကိဳက္တာ ဘာသာရပ္ေရြးပါ ဆိုေတာ့ အဆို၊ အေရး၊ ေစာင္း၊ ပတၱလား၊ တေယာ ၊ စႏၵရား – ၾကိဳက္ရာေရြး – ဆိုကိုး။ သိပ္ေထြေထြထူးထူး လုပ္ မေနေတာ့ပါဘူး။ ဂီတဆိုရင္ ၾကိဳက္တယ္လို႔ – ေပါ့ေပါ့ပါးပါး တူရိယာ – တေယာကို ေရြးလိုက္တယ္။

အဲ့မွာ စေတာ့တာပဲ ျပႆနာက ။ တေယာၾကိဳးမွာမွ ၾကိဳးက ေလးၾကိဳးထဲရွိတာ။ ဂီတ ပါရမီ ဘယ္ေလာက္ ၾကီးလဲ မၾကီးလဲ လက္ကြက္ မနွိပ္ရဘဲ က်င့္တာ- ေလးလ ေလာက္ က်င့္ယူရတယ္။ အဲ႔ေလးလ အတြင္းမွာ သီခ်င္းၾကီး သီခ်င္းခန္႔ဆိုတာ ဘာလဲ။ အေနာက္တိုင္း ဂႏၱဝင္ဆိုတာ ဘာလဲ ။ ဆရာက လက္ခ်ာ ေပးတယ္။

ရြက္လႊင့္သြားေသာ ပေလြသံအက္ေၾကာင္းမ်ား

လက္ကေလးေတြက ႏူးညံ့လြန္းတယ္။ ေအးစက္စက္ တီးကြက္တစ္ကြက္ အတိုင္း ေပၚလာတဲ႔ သံစဥ္က ေျပေျပေခ်ာေခ်ာ ရင္ထဲကို လိႈင္းခတ္……..

Homesick with Cloudy flute song

ေမ်ာလြင့္ေနတဲ႔ တိမ္လႊာေပၚကို
အလိုက္သင့္မ်ား ခိုစီးသြားေလသလား
ဟိုးအတိတ္ေရ…….။
မင္းမပါဘဲ ခရီးမဆက္ခဲ႔ပါဘူး။
ဗ်ပ္ေစာင္းနဲ႔ ပေလြသံခ်ိဳရဲ႕ ေရွးေဟာင္းဂႏၱဝင္ဂီတ
ရွက္ျပံဳးေလးနဲ႔ စဖြင့္ျပီး
ဒီရြက္ကို ဆက္လႊင့္မယ္။

ရာသီတစ္ရာသီ ကုန္ပါျပီ။ က်ေနာ္ အိမ္က ထြက္လာ ခဲ႔သည္က သံုးလေတာ့ ျပည့္ျပီ။ အေဖ၊ အေမ၊ ညီ၊ ညီမနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုမွ ခင္တြယ္ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနတတ္တဲ႔ အိမ္ေမြး ေခြးမေလး ဆန္းမီကို လြမ္းသည္။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ေတြ႔ ၾကပါ့မလဲ။