ဘီး ႏွင့္ ဝင္႐ိုး ~ ပါရဂူ

“ပထဝီ သေမာေနာ ဝိရုဇၥ်တိ၊ ဣႏၵေခါလု ပေမာတာဒိ သဗၺေတာ”

ေကာင္းျမတ္ေသာ အက်င့္တရား ရိွသည့္ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ပထ၀ီ ေျမႀကီး ကဲ့သို႔ ခိုင္ၿမဲ၏။ စြဲေနေသာ သံမႈိ ကဲ့သို႔ လႈပ္ရွား ယိမ္းယိုင္ျခင္း မရိွ။ ယင္း ကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး သည္ ရံႊ႕ညြန္ ကင္းေသာ ေရကန္ ကဲ့သို႔ ညစ္ေၾကး ကင္းစင္၏။

ဓမၼပဒ မွာ ေဖာ္ျပ ထားတဲ့ အဆိုအမိန္႔ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ အဆိုအမိန္႔မွာ ပါတဲ့ “သုဗၺေတာ” ဆိုတဲ့ စကားလံုး ရဲ႕ အနက္ အဓိပၸါယ္ ကို စဥ္းစား ဆင္ျခင္ၾကည့္ဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ “သုဗၺေတာ” ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ စကားလံုးရဲ႕ အနက္ အဓိပၸါယ္က “ေကာင္းေသာ အက်င့္တရား ရိွသူ” လို႔ ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္တယ္။ အာသေဝါ ကုန္ခန္းၿပီးတဲ့ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အတြက္ အသံုးျပဳ စကားလံုး ကို “သု” ေကာင္းေသာ ဆိုတဲ့ ဝိေသသန နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ တြဲသံုး ထားရသလဲ။ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရဲ႕ အက်င့္တရား ကို “ေကာင္းေသာ” ဆိုတဲ့ ဝိေသသန နဲ႔ တြဲစပ္ သံုးစြဲစရာ မလိုဘူး လို႔ ထင္စရာ ျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္ က အာသေဝါ ကုန္ခန္းတဲ့ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားရဲ႕ အက်င့္တရား မ်ားကို လည္း “ေကာင္းေသာ” ဆိုတဲ့ ဝိေသသန နဲ႔ တြဲစပ္ၿပီး သံုးဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ တစ္ကယ္ လို႔ မာန္မာန ေနာက္က ကပ္ပါ လာတဲ့ အက်င့္တရား ဆိုရင္ ေကာင္းေသာ အက်င့္တရား မဟုတ္ဘဲ မေကာင္းေသာ အက်င့္တရား ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။

မာန္မာန တရား ဟာ ဘယ္ အရာ၀တၱဳ မ်ိဳးကို မဆို ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္သြားေအာင္ ျပဳလုပ္ တတ္တယ္။ အက်င့္တရား မွာ လည္း ေကာင္းတဲ့ အက်င့္တရား နဲ႔ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္တရား ဆိုတာ ရိွေနတယ္။ အာသေဝါ ကုန္ခန္း သြားတဲ့ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားရဲ႕ အက်င့္တရား ကေတာ့ မာန္မာန တြယ္ကပ္ ပါလာျခင္း မရိွတဲ့ အက်င့္တရား မ်ိဳး ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေကာင္းေသာ ဝိေသသန နဲ႔ တြဲစပ္ အသံုးျပဳ ထားျခင္း ျဖစ္တယ္။ အက်င့္တရား မွာ ေကာင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ လွျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာတရား ရိွေနတယ္။ ယာဥ္ ရထားထိန္း က ျမင္းကို ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ရိုက္ၿပီး အေျပး ခိုင္းတာမ်ိဳး မွာ ေကာင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ လွျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာတရား မ်ိဳး ရိွမေနဘဲ ယာဥ္ရထား ရဲ႕ ဟန္ပန္ အမူအရာ ကို နားလည္ၿပီး ျမင္းေျပးတာမ်ိဳး မွာသာ ေကာင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ လွျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာတရား ရိွေနတယ္။ ယာဥ္ထိန္း နဲ႔ ျမင္း ရဲ႕ ၾကားမွာ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာမႈ တည္ေဆာက္တာမ်ိဳး ဟာ ေကာင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ လွျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာတရား ရိွေနတဲ့ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္တယ္။

ခ်ိန္ခြင္ညွာ ~ ပါရဂူ

က်ေနာ့ ဆရာအရင္း ျဖစ္တဲ့ ဆရာ ပါရဂူရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ကို အမွတ္မထင္ FB စာမ်က္ႏွာက တစ္ေနရာ မွာ ေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ ကူးယူ လာခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ blog ထဲကို ကုိယ္ အျမတ္တႏိုး မွတ္မွတ္ရရ သိမ္းထား လိုက္ ပါတယ္။ သက္ဆိုင္သူမ်ား ေက်းဇူးပါ။
……………….

ခ်ိန္ခြင္ညွာ

အီေဗာလ်ဴရွင္း သီအိုရီ အရ ကမၻာေလာက ဟာ တစ္စတစ္စ တိုးတက္ လာတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ကမၻာေလာက ဟာ ဒြႏၵ နည္းအရ၊ ဒိုင္ယာ လက္တိကယ္ နည္း အရ တိုးတက္ လာတာ ျဖစ္တယ္။ အရာဝတၳဳ မွန္သမွ် ဆန္႕က်င္ဘက္ သေဘာတရား ႏွစ္ခု ဆက္စပ္ ေန တာ ျဖစ္တယ္။ ဒြန္တြဲ ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေန႕ျဖစ္လာတယ္ ဆိုရင္ ည ေရာက္ မလာဘဲ မေန ဘူး။ နံနက္ခ်ိန္ ျဖစ္လာရင္ ညေန ေရာက္ ကို ေရာက္လာရမယ္။ နံနက္ခ်ိန္ ဟာ ညေနခ်ိန္ကို ေခၚေဆာင္ လာတယ္။ ညေနခ်ိန္ ေရာက္လာဖို႕ ၁၂ နာရီ ေလာက္သာ ေစာင့္ရ လိမ့္မယ္။ ဇာတိ ျဖစ္လာရင္ မရဏ ကပ္ပါလိမ့္မယ္။

ေယဘုယ် အားျဖင့္ မရဏ ေရာက္လာဖို႕ ႏွစ္ေပါင္း ခုႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ ေစာင့္ခ်င္ ေစာင့္ ေနရလိမ့္မယ္။ နံနက္ခ်ိန္ အၿပီး မွာ ညေနခ်ိန္ ေရာက္ လာတာဟာ၊ ဇာတိႏွင့္ အတူ မရဏ ကပ္ ပါလာတာ ဟာ ဆန္႕က်င္ဘက္ သေဘာ တရား ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ ေန တာ ျဖစ္တယ္။ ဒြႏၵသေဘာ၊ ဒိုင္ယာလက္တိကယ္ သေဘာ အတြင္း ငုပ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။အဲဒီနည္း အတိုင္း ပဲ အလင္းေရာင္ မွာ အေမွာင္ ေပၚလာတယ္။

သုခ နဲ႕အတူ ဒုကၡ ကပ္ပါလာတယ္။ က လို႕မၿပီးခင္ ပူေဆြး စရာ၊ ေသာက ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းက ေစာင့္ေနတယ္။ ၿပံဳးလို႕ လက္စ မသပ္ခင္၊ မ်က္ရည္က အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။မ်က္ရည္ ကို ဖိတ္မႏၱကျပဳလာတာ တျခားမဟုတ္ဘူး။ အၿပံဳး……အၿပံဳး….။

ဆန္႕က်င္ဘက္ သေဘာတရား ႏွစ္ခု ထဲက ဘယ္ သေဘာတရား ကိုမွ မလိုက္ဘဲ ၾကားေနရင္၊ ဒါက အၿပံဳး၊ ဒါက မ်က္ရည္ ဆိုတာကို သိၿပီး မိမိ ကိုယ္ကို အၿပံဳး ႏွင့္လည္း မ ဆက္စပ္ ေစဘဲ၊ မ်က္ရည္ႏွင့္လည္း မဆက္စပ္ေစဘဲ၊ တတိယလူ “သာဒ့္ပါစင္” အျဖစ္ရွိေနရင္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္း က ၾကည့္ရႈ အကဲခတ္ ေနရင္ အဲဒီေန႕မွာ ႏႈိးၾကားမႈ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး၊ အပၸမာဒ တရား ျဖစ္ေပၚ လာၿပီး သေဘာတရား ႏွစ္ခု ကို တစ္ခုစီ ခြဲျခားျမင္ေနမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။မ်က္ရည္ ထဲမွာ အၿပံဳး ကို ျမင္ေနရလိမ့္မယ္။ အၿပံဳးထဲမွာ မ်က္ရည္ ေပၚ လာလိမ့္ မယ္။ ဆန္႕က်င္ဘက္ သေဘာတရား ႏွစ္ခု ဒြႏၵသေဘာ တရား ႏွစ္ခု၊ ဒိုင္ယာလက္တိကယ္ သေဘာတရား ႏွစ္ခု ဆုိတာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ပညာ ႏွင့္ အရြယ္: ပါရဂူ

ဃူမကၠရ သ်ွတၱရ
အခန္း (၃)

အိႏၵိယ တစ္ႏုိင္ငံလံုး အိမ္ရာ စြန္႔ခြာလ်က္ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္မ်ား ျဖစ္သြားလ်ွင္လည္း စိုးရိမ္စရာ မရွိေပ။ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးလွည့္လည္ သြားလာျခင္း သည္ ဂုဏ္ျပဳ ေလးစားအပ္ေသာ အမည္နာမ တစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။ အဆင့္အတန္း တစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။ အထူးအားျဖင့္ ပထမ အဆင့္ ေျသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္မ်ား ထဲတြင္ သာမန္ အရည္အခ်င္း ရွိသူမ်ား မပါဝင္ ႏိုင္ေပ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ စာဖတ္သူ ေပါင္း မ်ားစြား တို႔သည္ ယခင္က ကၽြႏ္ုပ္ေရးသား ခဲ့ေသာ အခန္းက႑ မ်ားကို ဖတ္လ်က္ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ ျဖစ္ၾကျပီးလ်ွင္ “ေကာင္းတယ္၊ ပညာလည္း မသင္ရေတာ့ဘူး။ ဘာဆို ဘာမွ မလုပ္ရေတာ့ဘူး။ သြားမယ္။ ကမၻာ တစ္ခြင္ လွည့္လည္ သြားလာရင္ လမ္းတစ္လမ္းေတာ့ ပြင့္မလာဘဲ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု အေတြးေပၚ လာေကာင္း ေပၚလာ ၾကေပလိမ့္မည္။

ယင္းသို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေတြးသူမ်ား ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ခရီးသြားျခင္း လမ္းေပၚ ေလ်ာက္သြားလ်ွင္ အဆင့္ျမင့္ စံနမူနာ မ်ားကို လိုက္နာ က်င့္သံုးႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အဆင့္ျမင့္ ဂုဏ္သိကၡာ ရွိဖို႔ရန္ အတြက္ လိုက္နာ က်င့္သံုးရန္ တာဝန္ ဝတၱရား မ်ား လိုအပ္သည္။

သူငယ္မ်ား လည္း ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးလမ္းမ ေပၚ ေလ်ာက္သြားႏိုင္ခြင့္ ရွိသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေျပာျပျပီးခဲ့ျပီ။ လုလင္ပ်ိဳ၊ လံုမပ်ိဳ မ်ား အတြက္မွာမူ ေျပာစရာ အထူး မလိုေပ။ သို႔ရာတြင္ လူငယ္တိုင္း၏ ယင္းကဲ့သို႔ ၾကိဳးပမ္းမႈသည္ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိလိမ့္မည္ဟု ဂရန္တီ မေပးႏိုင္ေပ။

ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္သည္ လူ႕ေလာက အေပၚတြင္ ဝန္ပိမေနရေပ။ လူ႕ေလာက ႏွင့္ ကမၻာေလာက ရွိ ေဒသတိုင္းက လူမ်ားက သူ႔ကို အကူအညီ ေပးၾက လိမ့္မည္ဟု ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ သည္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ထားေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္သည္ ကမၻာေလာကမွ ရရွိတာထက္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ ပိုျပီး ကမၻာေလာက အား ေပးရလိမ့္မည္။ ယင္းအျမင္ျဖင့္ အိမ္ရာကို စြန္႔ခြာ ထြက္သြားသူ သည္သာလ်ွင္ ေအာင္ျမင္ေသာ၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ ၾကားေသာ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ ျဖစ္လာႏိုင္ေပသည္။

ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ မ်ိဳးေစ့ကိုမူ မဆြကပင္ စိုက္ပ်ိဳး ႏိုင္သည္။ ဤစာအုပ္ကို ဖတ္ေသာ၊ နားလည္ သေဘာ ေပါက္ေသာ သူငယ္ သူငယ္မ တို႔သည္ အဖ်င္းဆံုး ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္ေတာ့ ရွိၾကေပ လိမ့္မည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ဆယ့္သံုးႏွစ္ အရြယ္ရွိ စာဖတ္သူ မ်ားသည္ ဤစာအုပ္ကို ဂရုစိုက္၍ ဖတ္ၾက ေစခ်င္သည္။ စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာေအာင္ ထားၾကေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအရြယ္၌ အိမ္က စြန္႔ခြာ ထြက္သြား လိုသည့္ ဆႏၵကို ဖံုးဖံုး ဖိဖိ လုပ္ထားႏိုင္လ်ွင္ အလြန္ ေကာင္းေပ လိမ့္ မည္။။ ယင္းသို႔ ျပဳလုပ္သည့္ အတြက္ အအက်ိဳးယုတ္ စရာ အေၾကာင္း မရွိေပ။

ကၽြႏ္ုပ္ စာဖတ္သူ လူငယ္ မ်ားသည္ အထက္ပါ ကၽြႏ္ုပ္ ေရးသားေသာ စာေၾကာင္းမ်ား ကို ဖတ္ျပီး ကၽြႏ္ုပ္ အေပၚ မယံုသကၤာ ျဖစ္ၾကျပီးလ်ွင္ ကၽြႏ္ုပ္အား သူတို႔ မိဘ မ်ား ၏ သူလ်ွိဳ ဟု ထင္လ်က္သူတို႔၏ လံု႔လ ဥႆဟ ကို ဖိႏွိပ္ျပီး သူတို႔ကုိ ေနာက္ျပန္ ဆြဲ လိုသည္ဟု အျပစ္တင္ ၾကေပလိမ့္မည္။ ယင္းသို႔ အျပစ္တင္ျခင္းသည္ ကၽြႏ္ုပ္ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မတရား ျပဳမူ ရံုမ်ွသာ မက သူတို႔အတြက္လည္း အက်ိဳး မရွိဟု ေျပာရလိမ့္မည္။

ကၽြႏု္ပ္ ပထမ ဆံုး အၾကိမ္ အိမ္က ထြက္ေျပး၍ ဗာရာဏသီ ေရာက္သြားခ်ိန္ က ကၽြႏု္ပ္၏ အသက္သည္ ကိုးႏွစ္ မေက်ာ္ေသးေပ။ ကၽြႏု္ပ္၏ ဦးေလးက ကၽြႏ္ုပ္ကို လက္ ဆြဲျပီး ဂဂၤါျဖစ္ ဆိပ္ ေခၚသြားသည္။ ယင္းသို႔ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ မိမိ ကို ေစာ္ကားျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ ထင္မွတ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ တစ္ေယာက္ တည္း ဗာရာဏသီ အႏွံ႕သြားျပီး ကိုယ္ လိုခ်င္သည့္ စာအုပ္ မ်ားကို ဝယ္ယူလိုသည္။

တစ္ေန႔ ကၽြႏု္ပ္ တိတ္တိတ္ ကေလး ဦးေလး အိမ္က ထြက္ျပီး ဗာရာဏသီ ျမိဳ႕တြင္း ႏွစ္မိုင္ သံုးမိုင္ေလာက္ လည္ပစ္လိုက္သည္။ ကိုးႏွစ္ အရြယ္ သူငယ္တစ္ေယာက္ ရြာသိမ္ ရြာငယ္ ရြာတစ္ရြာက လာျပီး ဗာရာဏသီ ျမိဳ႕ လမ္းၾကိဳ လမ္းၾကားထဲ လမ္းေလ်ာက္ျခင္း သည္ အႏၱရာယ္ ရွိသည္ ဆိုသည့္ အခ်က္မွာ ယံုမွား သံသယ ျဖစ္ဖြယ္ မရွိေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္၏ အတြင္းငုပ္ ေနေသာ ဗီဇသည္ ယင္းသို႔ အားျဖင့္ ပထမဦးစြာ ျပဴထြက္ လာသည္ ဆိုသည္ကို ထို အခ်ိန္က ကၽြႏ္ုပ္ မသိ နားမလည္ေပ။

ေနာက္တစ္ၾကိမ္ စြန္႔စားျခင္းမွာ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ စြန္႔စားျခင္း မ်ားထဲက ဆယ့္ေလးႏွစ္ အရြယ္က ျပဳလုပ္ေသာ ပထမဆံုး စြန္႔စားျခင္း ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ လည္း အမွန္တကယ္ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသြားျခင္း က်င့္စဥ္ကုိ က်င့္သံုးခြင့္ ရျခင္းမွာမူ ၁၆ ႏွစ္ အရြယ္က ျဖစ္သည္။ မိမိ ၏ စာဖတ္သူမ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ အတု ကို ယူၾကမည္ ဆိုလ်ွင္ ထိုစာဖတ္သူ မ်ားအား ကၽြႏ္ုပ္ မကန္႔ကြက္။ မဟန္႔တား လိုေပ။ သို႔ေသာ္လည္း စာဖတ္သူမ်ား အား ကၽြႏ္ုပ္ ၏ အေတြ႕အၾကံဳကို ေျပာျပ လိုသည္။

တခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ၾကိဳတင္ သိထားလ်ွင္ လူ႕ဘဝ၏ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ကို ႏွစ္ႏွစ္တည္းႏွင့္ လုပ္၍ ရသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ အတြက္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ လွည့္လည္ သြားလာျခင္းသည္ အခ်ည္းႏွီး အလဟႆ သာ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာဆိုျခင္း မဟုတ္ေပ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားအတြက္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ လွည့္လည္ သြားလာျခင္း သည္လည္း အလြန္ တန္ဖိုး ရွိေသာ အလုပ္ ျဖစ္သည္။

အေႏွာင္အဖြဲ႕ကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ပါ: ပါရဂူ

ဃူမကၠရ သ်ွတၱရ – အခန္း (၂)

တစ္ကမၻာလံုး ရွိ ရေသ့၊ ရဟန္း သူေတာ္စင္ မ်ားက ‘အိမ္ေထာင္မႈ သည္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ ျဖစ္သည္’ ဟု ေျပာျပီး အိမ္ေထာင္မႈ ကို ခ်ိဳးဖ်က္လ်က္ အျပင္ဘက္ ထြက္လာ ဖို႔ ေျပာျပ ၾကသည္။ အကယ္၍ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသြားမ်ား လည္း အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝကို ခ်ိဳးဖ်က္ဖို႔ လိုအပ္သည္ ဆိုလ်ွင္ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးလွည့္လည္ သြားလာသူ မ်ား၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ လည္း မိမိကိုယ္ကို တန္ဖိုး ထားျခင္း၊ သူတစ္ပါး အား အမႈ မထားျခင္း ဟူ၍ မမွတ္သင့္ ေပ။ ဃူမကၠရ သ်ွတၱရ က်မ္း၌ ေဖာ္ျပထားေသာ ယင္း အခ်က္အလက္ မွာ ပထမ တန္းစား ခရီးသည္ မ်ား အတြက္ သို႔မဟုတ္ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး ဒုတိယ တန္းစား ခရီးသည္မ်ား အတြက္ ျဖစ္သည္။ ပထမ တန္းစား ခရီးသည္ သို႔မဟုတ္ ဒုတိယ တန္းစား ခရီးသည္ သည္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ယင္း လမ္းမေပၚ၌ အေျခ မခ်သင့္ ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ လည္း မဟုတ္ေပ။

ပထမတန္းစား ခရီးသည္ တစ္ေယာက္ ေမြးဖြား ေပၚေပါက္ လာရန္ အတြက္ ဒုတိယ တန္းစား ခရီးသည္ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာ ရွိဖို႔ လိုအပ္လာ လိမ့္မည္။ ဒုတိယ တန္းစား ခရီးသည္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔ အတြက္ လည္း တတိယ တန္းစား ခရီးသည္ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာ လိုအပ္သည္။ ယင္းသို႔ အားျဖင့္ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္၏ လမ္းမ၌ သိန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ လူမ်ား ေပ်ာက္သြား ၾကမည္ ဆိုလ်ွင္ ယင္းတို႔ အထဲက စံျပ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ ေပၚထြက္ လာဖို႔ ခဲယဥ္း လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီး လွည့္လည္ သြားလာရန္ အတြက္ အိမ္ေထာင္မႈကို ခ်ိဳးဖ်က္လ်က္ အျပင္ဘက္ ထြက္လာျခင္း သည္ ပထမ လိုအပ္ ခ်က္ ျဖစ္သည္။ မ်က္စိပြင့္ သည့္ အခ်ိန္မွ စ၍ ကမၻာေလာက တြင္ လွည့္လည္ သြားလာျခင္း မျပဳလုပ္ လုိေသာ လုလင္ ဟူ၍ ဘယ္မွာ ရွိမည္ နည္း။ အေၾကာ မ်ားထဲတြင္ ေသြးပူ စီးဆင္း ေနေသာ လူမ်ားထဲတြင္ တစ္ခ်ိန္ ခ်ိန္၌ အျပင္ဘက္ ထြက္လိုသည့္ အလိုဆႏၵ မရွိသူ အေရ အတြက္ အလြန္ နည္းေပလိမ့္မည္။ ထို ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ လမ္းမတြင္ အဟန္႔အတား မ်ား ရွိမည္မွာ အမွန္ ျဖစ္သည္။

အျပင္အပ ကမၻာေလာက၌ ျဖစ္ေပၚ ေနေသာ အေႏွာင့္အယွက္ အဟန္႔အတား မ်ားထက္ လူ၏ စိတ္ႏွလံုး ထဲတြင္ ေပၚလာေသာ အေႏွာင့္အယွက္ အဟန္႔အတား မ်ားက အေရအတြက္ ပိုမ်ားသည္။ လုလင္ မ်ားသည္ မိမိ တို႔၏ ရြာ၊ မိမိတို႔၏ အရပ္ကို ေအာက္ေမ့ တသျပီး ငိုၾကသည္။ မိမိ သိကၽြမ္းေနေသာ အိမ္မ်ား၊ နံရံမ်ား၊ လမ္းၾကီး လမ္းငယ္မ်ား၊ ျမစ္မ်ား၊ ေခ်ာင္းမ်ား၊ ကန္မ်ား၊ မိမိတို႔၏ မ်က္ေမွာက္က ေဝးကြာ သြားသည့္ အခါ လြမ္းသလိုလို ေဆြး သလိုလို ျဖစ္ၾကသည္။ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးလွည့္လည္ သြားလာျခင္း သည္ မိမိ၏ ဇာတိနယ္ေျမအား တြယ္တာခ်စ္ခင္ ျခင္း မျပဳရ ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ မဟုတ္ေပ။

လူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ ဇာတိ နယ္ေျမအား ထိုနယ္ေျမ ေဒသႏွင့္ ေဝးကြာ ေသာ ေနရာသို႔ ေရာက္သြား မွ သာလ်ွင္ အျပည့္အဝ ခ်စ္ခင္ ေလးစားမႈ ျပဳလုပ္ ႏိုင္ေပသည္။ ထိုအခ်ိန္ က်မွသာ မိမိ ဇာတိ နယ္ေျမ ေဒသ၏ လွေသာ ရုပ္ပံုသည္ ႏွလံုးသား တြင္ ေပၚေပါက္ လာသည္။ ႏွလံုးသား သည္ ခ်ိဳျမေသာ အေတြးအေခၚ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ျပည့္လ်ွံလာ ႏုိင္သည္။

အေနွာင့္အယွက္ အဟန္႔အတား ျဖစ္မွာ မစိုးရိမ္ရလ်ွင္ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ သည္ ကိုးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ ၾကာျပီးသည့္ေနာက္ မိမိ ဇာတိ ေဒသကို ျပန္လာ၍ ၾကည့္ရွဳျခင္းသည္ မိမိ၏ မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္း မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္းသည္ မလိုလား အပ္ေသာ အေၾကာင္း မဟုတ္ေပ။ သို႔ရာတြင္ ခ်စ္ခင္ျခင္း၏ အဓိပၸာယ္သည္ ခ်စ္ခင္ျခင္းကို အထံုးအဖြဲ႕ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားျခင္း မဟုတ္ေပ။ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္၏ဘဝ၌ လူသည္ ခရီးေဝးရာသို႔ ေရာက္သြားေလေလ မိမိ၏ အက်ိဳးကို လိုလားေသာ မိတ္ေဆြ မ်ား ၏ ဦးေရ ေပါမ်ား လာေလ ျဖစ္သည္။ ေနရာ အႏွံ႕အျပား၌ သံေယာဇဥ္ ၾကိဳးမ်ားသည္ ထိုပုဂၢိဳလ္ အား ဖြဲ႕ေႏွာင္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အကယ္၍ ယင္းကဲ့သို႔ေသာ ေထာင္ေခ်ာက္ ထဲတြင္ ဖမ္းမိ လိုပါလ်ွင္ကား အားလံုး ၏ အလိုဆႏၵကို မည္ကဲ့သို႔ ျဖည့္ဆည္း၍ ရႏိုင္မည္နည္း။

ကၽြႏ္ုပ္ကို ေမြးဖြားေသာ နယ္ေျမေဒသ ျမိဳ႕ရြာ မ်ားအား အၾကိမ္တစ္ရာ ရွိခိုး ဦးခိုက္ လိုက္ပါသည္။ နယ္ေျမေဒသကို ေအာက္ေမ့ တသျခင္းသည္ ကၽြန္ုပ္တို႔ အတြက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ အေကာင္းဆံုးေသာ ရတနာ ေရႊအိုး ျဖစ္သည္ ဆိုသည္မွာ သံသယ ျဖစ္ဖြယ္ မလိုေပ။ သို႔ရာတြင္ အကယ္၍ ထိုနယ္ေျမ ေဒသသည္ ေျခေထာက္ကို ဖမ္းဆြဲထားျပီး ဇဂၤမက ထာဝရ ျဖစ္ေအာင္၊ လႈပ္ရွားေနသူ အျဖစ္က ရပ္တန္႔ေနသူ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မည္ ဆိုလ်ွင္ကား ယင္းသို႔ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ မလိုလား အပ္ေသာ အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ လူတိုင္း လူတိုင္း မိမိတို႔၏ ဇာတိ ေဒသႏွင့္ ပတ္သက္၍ တာဝန္ ဝတၱရား ရွိသည္။ ယင္းတာဝန္ ဝတၱရား သည္ ေက်းဇူး ဥပကာရ တင္ရွိမႈကို အလုပ္လုပ္၍ ျပျခင္း မ်ွျဖင့္ ေက်ပြန္ သြားႏိုင္သည္။

မည္သည့္ အရြယ္၌ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသြားႏိုင္ျခင္း အညြန္႔ အေညွာင့္ ေပၚေပါက္လာသည္၊ မည္သည့္ အရြယ္၌ အျပည့္အဝ ျဖစ္ေပၚလာသည္၊ မည္သည့္ အခ်ိန္၌ ခရီး စတင္ ထြက္သင့္သည္ ဆိုသည့္ အေၾကာင္း အရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရွ႕အပိုင္းမ်ားတြင္ ေျပာျပပါမည္။ သို႔ရာတြင္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကို ျဖတ္ေတာက္ ပစ္ရန္ ေျပာျပ ရင္း ႏွင့္ အနာဂတ္ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ ၏ ႏုနယ္ေသာ ႏွလံုးသား ႏွင့္ ဦးေႏွာက္ကို ေႏွာင္ဖြဲ႕ထားရာ၌ မည္သည့္ လက္ခ်က္က ပိုမ်ားသည္ ဆိုသည္ကို မူ ေျပာျပ ရမည္။ ရန္သူသည္ လူကို တုပ္ေႏွာင္ မထားႏိုင္ေပ။ မိမိ အား စိတ္ပါဝင္စား ျခင္း မရွိသူ ကလည္း အျခား လူတစ္ေယာက္ကို တုပ္ေႏွာင္ မထားႏိုင္ေပ။ အခိုင္မာဆံုး အတင္းက်ပ္ဆံုး အေႏွာင္ အဖြဲ႕မွာ ခ်စ္ခင္ျခင္း အေႏွာင္ အဖြဲ႕ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ခင္ ျခင္း၌ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈ ရွိသည္ ဆိုလ်ွင္ ထက္သန္ အားေကာင္းမႈလည္း ရွိသည္ ဟု ဆိုရည္။ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ မ်ား၏ အေတြ႕အၾကံဳ အရ သိရွိရသည္မွာ အကယ္၍ မိမိတို႔ မိခင္၏ ခ်စ္ျခင္း ႏွင့္ မ်က္ရည္ကို ပူပန္ ေၾကာင့္ၾက ေနမည္ ဆိုလ်ွင္ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ မ်ားထဲက တစ္ေယာက္မ်ွ အိမ္အျပင္ ဘက္ ထြက္လာႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။

ဆယ့္ငါး ႏွစ္၊ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္ လုလင္ မ်ား၏ ေရွ႕တြင္ “မင္း ႏွလံုးသားဟာ ဘယ္ေလာက္ မာေက်ာ သလဲ၊ မိခင္၏ ႏွလံုးသား ကို မၾကည့္ဘူးလား။ မင္း အေပၚမွာ မိခင္ရဲ႕ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ အားလံုး တည္ရွိေနတယ္။ ကိုးလလြယ္ ဆယ္လ ဖြားခဲ့ရတဲ့ မိခင္ဟာ မင္း ထြက္သြားလို႔ ရွိရင္ ငိုရပါမ်ားတဲ့ အတြက္ မ်က္စိ ကန္း သြားလိမ့္မယ္။ မိခင္ ရဲ႕ အားကိုး အားထား ဟာ မင္းပဲ ျဖစ္တယ္” ဟူေသာ အေၾကာင္း ျပခ်က္ မ်ားကို မိခင္မ်ားက ေျပာျပ ၾကေပလိမ့္မည္။ ယင္း အေၾကာင္း ျပခ်က္ မ်ားႏွင့္ ဆံုးမ သြန္သင္ ခ်က္ မ်ားသည္ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ လံု႕လဝီရိယ အေပၚတြင္ ေရအိုး အလံုး ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာ သြန္ခ် လိုက္သကဲ့သို႔ မိခင္ ၏ ယင္း အေျခအေန သည္ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ ၏ စိတ္ႏွလံုးကို အားနည္း သြားေအာင္ လုပ္ေပ လိမ့္မည္။

မိခင္ ၏ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာမႈ သည္ အလြန္ အဖိုးထိုက္ တန္ေသာ အရာ ျဖစ္သည္။ အဖိုးတန္သည္ ဟူေသာ စကား ေလာက္ျဖင့္ လံုေလာက္ မည္ မဟုတ္ေပ။ ယင္း ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာမႈ ထက္ ခ်ိဳျမိန္ လွေသာ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာမႈမ်ိဳး တစ္ျခား မရွိႏိုင္ေပ။ မိခင္၏ ေက်းဇူး ဥပကာရ သည္ အမွန္တကယ္ပင္ ဆပ္၍ မကုန္ ႏိုင္ေသာ ေက်းဇူး ဥပကာရ မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မိခင္၏ ေက်းဇူး ဥပကာရ ကို တံု႔ျပန္ ရန္ အတြက္ သားသည္ မိမိ မိခင္၏ အမည္ကို ထြန္းလင္း ေတာက္ပ ေအာင္ လုပ္ရမည္။ မိမိ ၏ ထြန္းလင္း ေတာက္ပ ေသာ အျပဳအမူမ်ားျဖင့္ မိခင္ ၏ အမည္ နာမ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကား ေအာင္ လုပ္ရေပမည္။ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ ယင္းကဲ့ သို႔ ျပဳလုပ္ ႏိုင္သည္။

မိခင္ေပါင္း မ်ားစြာသည္ မိမိ တို႔၏ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကား ေသာ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ သား မ်ားေၾကာင့္ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကား သြားၾကသည္။ သုဝဏၰကၡီ ၏ သား အႆေဃာသ သည္ ဇမၺဴဒိပ္ အေရွ႕ပိုင္းမွ ဂႏၶာရ တိုင္း အထိ လွည့္လည္ သြားလာျပီးလ်ွင္ သူ၏ ကဗ်ာ၊ သူ၏ ပညာ ျဖင့္ လူေပါင္း မ်ားစြာ တို႔၏ စိတ္ႏွလံုးကို ႏွစ္သိမ့္ ေစျပီးလ်ွင္ သာေကတ သူ မိခင္ သုဝဏၰကၡီ ၏ အမည္နာမ ကို ထာဝရ တည္ျမဲေအာင္ လုပ္ခဲ့သည္။ မိခင္ မ်ားသည္ မိမိတို႔၏ လတ္တေလာ အက်ိဳး ကို ၾကည့္လ်က္ မိမိ တို႔၏ အနာဂတ္ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးသည္ သားကို နားလည္ သေဘာမေပါက္ ၾကေပ။ မိမိတို႔၏ အိမ္ေဂဟာ၌ သာလ်ွင္ တစ္သက္လံုး ေနေစလိုၾကသည္။

အထေတာ ဃူမကၠရ ဂ်ိဂယာဆာ :ပါရဂူ

က်ေနာ့ ဆရာရင္း ပါရဂူ ၏ “ဃူမကၠရ သ်ွတၱရ” မွ ပထမ အခန္းကို ရိုက္ယူ တင္ရွိ ပါသည္။ ဆရာပါ (က်ေနာ္တို႔ ခ်စ္စႏိုး ဆရာပါ ဟုသာ ေခၚသည္ ) က ရာဟုလာ သံကိစၥည္း ၏ က်မ္းကို ဘာသာျပန္ ဆို ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ပစ္ပယ္ ခံထားရေသာ စာအုပ္လည္း ျဖစ္သည္ ဟု က်ေနာ္ ေျပာလိုသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ အတြင္းပိုင္း စာသား အမ်ားစု ကို ယေန႔ လူၾကီးမိဘ အပါ အဝင္ ဆရာမ်ား မႏွစ္သက္ၾကျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤစာအုပ္သည္ က်ေနာ့္ အေပၚ ေက်းဇူး မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ မွတ္မွတ္ရရ – “သိဒၶတၳ” ႏွင့္ “ဃူမကၠရ သ်ွတၱရ” ။ ဆရာပါ ၏ ဤစာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ သည္ က်ေနာ့ဘဝကို အိပ္မက္မွ လက္ေတြ႕သို႔ လႈပ္ကိုင္ ႏိႈးၾကသည့္ စာအုပ္ မ်ား ျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ လႈပ္ႏိႈး ခဲ့သည့္ အတြက္လည္း ကေန႔ အခ်ိန္တြင္ အေကာင္း အဆိုးမ်ား ဒြန္တြဲ ရိုက္ခတ္လ်က္ ရွိ သည္။ အေကာင္း အဆိုး မည္သည္ ေလာက ဓမၼတာ ျဖစ္၍ ယင္း တို႔ လိႈင္းတံပိုး ၾကားတြင္ – ဘဝသည္ စင္စစ္ အသက္ဝင္လ်က္ ရွိသည္။ ဤသည္ပင္လ်ွင္ အက်ိဳးေက်းဇူး ျဖစ္ သည္။ ယင္း ေက်းဇူး တို႔ကို ရည္သန္၍ ဤအြန္လိုင္း မ်က္ႏွာစာ တို႔တြင္ ၾကည့္မိသည္။ ဆရာပါ ၏ သိဒၶတၳ မွ လြဲ၍ ဤ “ဃူမကၠရ သ်ွတၱရ” ကို ရွာ မေတြ႕ ။ ထို႔ေၾကာင့္ (စကားဦး နိဒါန္း မပါ) အခန္းအားျဖင့္ (၁၃) ခန္းသာ ရွိေသာ ဆရာ့ စာ ကို တစ္ခန္း ခ်င္း ရိုက္ယူ တင္ရွိရန္ စိတ္ကူးပါသည္။ ဤသည္ မွာ ပထမ အစဦး အခန္း ျဖစ္သည္။

ေဇယ်
……………………….
အပ်ိဳး အတြက္ ဆရာ၏ စကားဦးမွ အခ်ိဳ႕ အပိုဒ္ကို အနည္းငယ္ ထုတ္ႏုတ္လိုသည္။

“ဘာသာရပ္ ေပါင္း မ်ားစြာ ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ရာဟုလာ ေရးသြားခဲ့ေသာ တစ္ရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာ နီးပါး ရွိ က်မ္းစာအုပ္ မ်ားထဲတြင္ “ဃူမကၠရ သ်ွတၱရ” အမည္ရွိ က်မ္း စာအုပ္ တစ္အုပ္ ရွိသည္။ ရာဟုလာသည္ တစ္သက္လံုး သူကိုယ္တိုင္လည္း ခရီးသြားသည္။ သူ၏ ခရီးမွတ္တမ္း မ်ားကို ေရးသားေသာ စာအုပ္မ်ားစြာ လည္း ရွိသည္။ ကမၻာ့ ခရီးသည္ မ်ားကိုလည္း သူ၏ စာအုပ္ မ်ားထဲတြင္ တစ္ခမ္း တစ္နား ေနရာေပးထားသည္။

“‘ဃူမကၠရ သ်ွတၱရ’ စာအုပ္မွာ ခရီးသြားျခင္း အလုပ္ကို က်င့္စဥ္ တစ္ရပ္ အျဖစ္ အမႊမ္း တင္ ထားေသာ စာအုပ္ ျဖစ္သည္။ သကၠတ သ်ွတၱရ က်မ္းၾကီး က်မ္းခိုင္မ်ားကို ‘အထေတာ ဂ်ိဂယာဆာ’ ဟူ၍ အျမတ္တႏိုး ဂုဏ္ျပဳ အမႊမ္းတင္ ထားသည္။ အဓိပၸာယ္ မွာ သ်ွတၱရ က်မ္းစာမ်ားကို စူးစမ္းေလ့လာမႈ ျပဳျခင္း သည္ လူ႕ေလာက အတြက္ ၾကီးစြာ အက်ိဳးျပဳျခင္း ျဖစ္၏ ~ ဟူ၍။ ရာဟုလာက သူ၏ ဃူမကၠရ (ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးလွည့္လည္ျခင္း အက်င့္) ကို သ်ွတၱရ က်မ္းဂန္ မ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ လ်က္ “အထေတာ ဂ်ိဂယာဆာ” ခရီးသြားလာျခင္း က်င့္စဥ္ သည္ ေထာက္မီ၍ မရေသာ အလြန္ နက္နဲေသာ က်င့္စဥ္ျမတ္ ျဖစ္သည္ ဟူ၍ ဂုဏ္ျပဳ အမႊမ္းတင္ျပီး ေရးသား ထားသည္။ ရာဟုလာသည္ သူ၏ ဃူမကၠရ သ်ွတၱရ “ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးလွည့္လည္ သြားလာျခင္း” ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္ကို ‘သ်ွတၱရ က်မ္းစာ’ ဟူ၍ က်မ္း စာအုပ္ အမည္ေပးထားသည္ ကို ေထာက္လ်က္ ခရီး လွည့္လည္ သြားလာျခင္း က်င့္စဥ္ကို မည္မ်ွ အေလးထားသည္ ဆိုသည္ကို သိရွိ ႏိုင္သည္။

“ရာဟုလာသည္ ခရီးလွည့္လည္ သြားလာျခင္း က်င့္စဥ္ကို သူ ကိုယ္တိုင္လည္း က်င့္သံုးသည္။ ဤ ‘ဃူမကၠရ သ်ွတၱရ’ က်မ္းစာအုပ္၌ ျပည္သူ အမ်ားကိုလည္း ခရီး လွည့္လည္ သြားလာျခင္း က်င့္စဥ္ က်င့္သံုး ႏိုင္ရန္ အတြက္ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ အခ်က္အလက္မ်ားကို အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းလင္း ေျပာျပထားသည္။”

…………………………..

အထေတာ ဃူမကၠရ ဂ်ိဂယာဆာ

“အထာေတာ ဃူမကၠရ ဂ်ိဂယာဆာ” (ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးကို စူးစမ္း ရွာမွီးျခင္း) ဟူေသာ သကၠတ စာလံုးျဖင့္ က်မ္းစာအုပ္ ကို အစျပဳထားသည့္ အတြက္ စာဖတ္သူမ်ား ဘဝင္မက် ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ မျဖစ္သင့္။ အမွန္က ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ က်မ္းစာ အုပ္ကို ေရးသား ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သ်ွတၱရ က်မ္းဂန္ မ်ား၌ စူးစမ္း ရွာမွီးျခင္း ျပဳလုပ္ အပ္သည့္ အရာမွာ ေကာင္းမြန္ ျမင့္ျမတ္ေသာ လူ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးခ်င္းႏွင့္ လူ႕ေလာက အတြက္ ၾကီးစြာ အက်ိဳးျပဳ ေသာ အရာ ျဖစ္၏ ဟု ဖြင့္ဆို ေျပာျပ ထားသည္။ ဗ်ာသ သည္ သူ၏ သ်ွတၱရ က်မ္းဂန္ ၌ ျဗဟၼ အား အျမင့္ျမတ္ဆံုး ဟု ယူဆျပီးလ်ွင္ ျဗဟၼ ကို စူးစမ္း ရွာမွီးအပ္သည့္ အရာ ဟူ၍ ျပဳလုပ္ ဖန္တီး ထားသည္။ ဗ်ာသ ၏ တပည့္ ေဇမိနိသည္ ဓမၼကို အျမင့္ျမတ္ဆံုး ဟု ထင္မွတ္ ယူဆသည္။

ေရွးေရွး ရေသ့ၾကီးမ်ားႏွင့္ အယူအဆ ကြဲျပားေနျခင္း သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အတြက္ မေကာင္းမႈ က်ဴးလြန္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ သ်ွတၱရ က်မ္း ေျခာက္က်မ္းကို ေရးသား စီရင္ ၾကေသာ ရေသ့ၾကီး ေျခာက္ပါး ထဲတြင္လည္း တစ္ဝက္သည္ ျဗဟၼာကို အေကာင္း မျမင္ၾကေပ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ သေဘာ အရ ေျပာျပရလ်ွင္ ကမၻာေပၚ ၌ အျမင့္ျမတ္ အေကာင္း ဆံုး ေသာ အရာမွာ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီး လွည့္လည္ သြားလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ခရီးလွည့္လည္ သြားလာ သူထက္ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးခ်င္း အက်ိဳး ႏွင့္ လူ႕ေလာက အက်ိဳး သယ္ပိုး ေဆာင္ရြက္ ႏိုင္သူ မရွိေပ။

မဟာပုရိသ ဘယ္ကစ

သည္ကေန႔ – အသိမိတ္ေဆြ တစ္ဦးက သူ႕ကိုယ္သူ မဟာပုရိသ ဝါဒီ ( ေယာက်ၤားသာလ်င္ အျမတ္ဆံုး ) ဟူ၍ စကား ဆိုသည္။ ဤကဲ့သို႔ စကားမ်ိဳး ေတြ႕လ်င္ – မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္ ရွိတတ္ေသာ ပါးစပ္ကို ေခတၱ ပိတ္ထား လိုက္သည္။ သူ႕ အရွိန္နွင့္ သူ ရွိေစေတာ့။

http://zayya.blog.com/archives/282/ ေယာက်ၤား မိန္းမ ျပႆနာ ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ေရးခဲ့ဖူးေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေတြး တို႔က က်န္ရစ္သည္။ မဟာပုရိသ ဟူေသာ အယူအဆသည္ မည္သို႔ မည္ပံု က်ေနာ္ တို႔ျမန္မာၾကား အျမစ္တြယ္လာခဲ့ပါသနည္း။ ယင္း ေမးခြန္းျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စ၍ ဤစာျဖင့္ ရွင္းထုတ္ပါသည္။

ျမန္မာတို႔တြင္ ေယာက်ၤား မိန္းမ – သူအသာ-ငါအနာ ခြဲျခား သတ္မွတ္သည့္ စရိုက္မ်ားသည္ အိႏၵိယေလာက္ ထင္ထင္ရွားရွား မရွိ။ သိုေသာ္ အတန္ငယ္ေတာ့ ရွိသည္။ အဘယ္ကတည္းက စတင္ ရွိခဲ့ၾကပါသနည္း။ အထင္ အရွား ရွိခဲ့သည့္ ျမစ္ဖ်ားခံရာ ေဒသ မွာ အိႏၵိယ ျဖစ္သည္။ သိုိ႔ေသာ္ ယေန႔ ေခတ္ အခါတြင္ ယင္း အိႏၵိယ ၌ ေယာက်ၤား မိန္းမ တို႔ ရင္ေဘာင္တန္း ၍ နားလည္မႈ ရွိသင့္သေလာက္ ရွိေနၾကျပီ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးဇာတ္ႏွင့္ ဓေလ့တို႔ကား မေပ်ာက္ပ်က္ ၾကေသး ။ က်န္ရစ္ေနဆဲ ရွိသည္ ။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မဟာပုရိသ၊ မဟာဣိတၳိယ စသည္ ခြဲျခား ေခၚဆိုမႈ မရွိသေလာက္ နည္းပါးသည္ ဟု ဆိုခ်င္သည္။ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အေနျဖင့္ ေရွး အတီေတ ကတည္းက လြတ္လပ္ ခဲ့ၾကသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အိႏိၵယႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လ်ွင္ မ်ားစြာ လြတ္လပ္သည္။

က်ေနာ့္ အေနျဖင့္ – လြတ္လပ္ျခင္းသည္ ဗရမ္းဗတာ ေနထိုင္ျခင္း၊ ပ်က္ဆီးျခင္း မဟုတ္။ ထိန္းေက်ာင္းမႈ ၊ နားလည္မႈ မရွိမွသာ ပ်က္ဆီးျခင္း ျဖစ္သည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ ( အခ်ိဳ႕ ) အေနအထိုင္တို႔ကို ၾကည့္၍ လြတ္လပ္မႈ ဟု အမည္တပ္လ်ွင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးတို႔တြင္ ထင္သေလာက္ မလြတ္လပ္ေသးဟု ဆိုၾကေပလိမ့္မည္။ အကယ္စင္စစ္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတို႔ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အထိုက္အေလ်ာက္ ရွိပါသည္။ တကယ္တမ္း ေယာက်ၤားလ်င္လည္း ေယာက်ၤား အေလ်ာက္၊ မိန္းမသည္လည္ မိန္းမ အေလ်ာက္ သိျမင္နားလည္ လြတ္လပ္ခဲ့ၾကသည္ ခ်ည္း ျဖစ္သည္။

စင္စစ္ ေယာက်ၤားႏွင့္ မိန္းမတို႔တြင္ မည္သူမ်ွ သာ မေနသလို၊ မည္သူမ်ွလည္း နာမေနေပ။ ၎တို႔သည္ မတူညီေသာ သဘာဝ ႏွစ္ရပ္မ်ွသာ ျဖစ္သည္။ ယင္းထက္ မပို။ ယင္း မတူညီေသာ ႏွစ္ရပ္ကို ယွဥ္ျပိဳင္ရန္ မလို၊ ႏိႈင္းယွဥ္ရန္ မလို။ – ယွဥ္ျပိဳင္ႏိႈင္းယွဥ္၍ ဆိုပါကလည္း မိုက္မဲေသာ သူသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ ယင္းကို နားမဝင္ၾကသည့္ သူမ်ား ရွိပါသည္။ အဘယ္ကတည္းက ယင္းတို႔ အခံ ဓာတ္ စြဲျမဲခဲ့သည္ကို က်ေနာ္ မသိ။ ဆရာပါရဂူ၏ စစ္တမ္းကို ကိုးကား၍ စစ္ထုတ္ၾကည့္လိုသည္။

ဆရာပါရဂူ ဆိုခဲ့ဖူးသည့္ စကား ရွိသည္။

“ျမန္မာ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ၌ ရွိေသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားနွင့္ ပတ္သက္သည့္ အမည္းစက္ တစ္ခုမွာ မိန္းမႏွင့္ ေယာက်ၤား တန္းတူ မထားလိုသည့္ အေတြးအေခၚ အယူအဆ ျဖစ္သည္။ ယင္း အေတြးအေခၚ အယူအဆသည္ တြင္တြင္ က်ယ္က်ယ္ ေခါင္းေထာင္ထေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသာ္လည္း အတြင္း ငုပ္ေနေသာ အေတြးအေခၚ အယူအဆ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ မိန္းမႏွင့္ ေယာက်ၤားသည္ လူသားခ်င္း အတူတူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေယာက်ၤားက မိန္းမထက္ သာသည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆသူမ်ား ရွိေနၾကသည္။

“မီးေနခန္း အျပင္ဘက္က နားစြင့္ေနေသာ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ ‘မိန္းကေလး’ ဟု သတင္းရလ်ွင္ မ်က္ႏွာရွံဳ႕မဲ့သြားျပီး ‘ေယာက်ၤားေလး’ ဟု ၾကားလ်ွင္ကား မ်က္ႏွာ လမင္းထက္ သာဝင္းတတ္ေသးသည္။ ယင္းဖခင္မ်ားသည္ ‘မိန္းမလည္း လူ၊ ေယာက်ၤားလည္း လူ’ ဟူေသာ အမွန္သေဘာကို အတြင္းႏိႈက္၍ မဆင္ျခင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ ဟုသာ ဆိုရမည္။”

ခဏ တံခါး

ဆရာပါရဂူရဲ႕ သနႏၱန ဓမၼ ဟာ Osho ရဲ႕ The Dhammapada: The Way of Buddha ကို – အႏွစ္ခ်ဳပ္ ေကာက္ႏႈတ္ျပန္ဆို ထားခဲ့ တာ ျဖစ္ ပါတယ္။ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ျပီး ျဖစ္တဲ့ ဆရာပါ့ကို ဒီကေန႕ မၾကာခဏ သတိတရ စိတ္ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီလို နဲ႔ – စာအုပ္ပံုကို ျပန္ေမႊရင္း ဆရာပါ့ စာအုပ္ေတြ ျပန္ဖတ္ ျဖစ္တယ္။ ဟိုဖတ္ သည္ဖတ္ ျပန္ေႏႊး – ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ – တစ္ခု ေရြးယူျပီး တင္ပါတယ္။ ဆရာ့စာရဲ႕ အခ်ိဳ႕ အလံုးက် ေလးေတြကိုသာ နည္းနည္း ျဖည့္စြက္ ထားတယ္။

………………………………………..

ခဏတံခါး

‘ခဏိက’ သို႔မဟုတ္ ‘ခဏဘဂၤုရ’ ၏ အနက္ အဓိပၸာယ္သည္ ‘တခဏသာ ခံျခင္း’ ျဖစ္သည္။ ခဏိက သေဘာကို နားလည္ျခင္းသည္ တစ္ခဏျပီး တစ္ခဏ ( သို႔မဟုတ္ ) ခဏတိုင္း၊ ခဏတိုင္း ေနျခင္း၊ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

မိမိတို႔ လက္ထဲ၌ ပစၥဳပၸန္ တခဏမွ တစ္ပါး အျခား မရွိ ဟု ဆိုလိုသည္။ ယင္း အခ်က္ကုိ နားလည္သည္ ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ – ‘မည္သူ႕ ထံတြင္မွ ခဏ ႏွစ္ခု တျပိဳင္တည္း ရွိမေနေၾကာင္း’ ထပ္ဆင့္ သေဘာေပါက္ျပီး ျဖစ္လိမ့္မည္။ ခဏ တစ္ခဏ သည္ ေရာက္လာျပီး ေနာက္ ထြက္ခြာသြားသည္။ ေနာက္ အျခား တစ္ခဏ ေရာက္လာသည္။ လက္ထဲ၌ ယင္း ခဏ တစ္ခဏသာ ရွိသည္။

ယင္း တခဏ အတြင္း မည္သို႔ မည္ပံု ေနထိုင္ မည္နည္း။ ယင္း ေနနည္း ထိုင္နည္းသည္ ဘဝေနနည္း ထိုင္နည္း အတတ္ပညာ ပင္ ျဖစ္သည္။ ပိုင္ဆိုင္ေသာ ခဏ တစ္ခဏ ကို ခ်န္ရစ္၍ အျခား တစ္ခဏသို႔ ကူးသြားျခင္းသည္ သာမာန္ ဘဝ ေနနည္း ျဖစ္သည္။ ပိုင္ဆိုင္သည့္ ခဏ တစ္ခဏ ၏ နက္ရွိဳင္းရာ သို႔ ဆင္း သြားျခင္း သည္သာ ဝိေသသ ထူးျခားသည့္ ဘဝေနနည္း ျဖစ္သည္။