~ ျဖစ္လ်ွင္ ျဖစ္ကာမ်ွ၌ ~

ဒိေ႒ ဒိ႒ မတၱံ ဆိုတဲ့ အမည္ နဲ႔ ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ စာအုပ္ ကို ငယ္စဥ္က ဖတ္ရဖူးတယ္။ အဲ့တုန္းက အဲ့ဒီ က်မ္းကို အေတာ္အတန္ သေဘာ က်ခဲ့သလို၊ လက္ေတြ႔လည္း လိုက္လုပ္ ၾကည့္ ခဲ့ ဖူးတယ္။ ဘဝင္က်တာ လည္း ရွိသလို၊ မက်တာလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဲ့ဒီ နည္းနာ ကို ထားရစ္ၿပီး – ေနထိုင္မိသေရြ႕အမ်ားဆံုးဟာ မိမိ စိတ္ကိုသာ ခဏမလပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ အက်င့္ တစ္ခုတည္းပဲ။ က်မ္းစာ တို႔အရ ဒါကို စိတၱာႏုပႆနာ လို႔ ေခၚဆိုမယ္ ထင္ပါတယ္။

အထူး သျဖင့္ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ က်မ္းစာ မ်ား ဖတ္ရွဳရင္း – ေနထိုင္ၾကည့္ လာတဲ့ အခါ – ဒီေနာက္ ႏွစ္မ်ား အတြင္း က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆံုး ဝိပႆနာ နည္းနာ ပံုစံ ဟာ စိတၱာႏုပႆနာ အဝင္အပါ ျဖစ္တဲ့ ဒီ နည္းနာ သာ ျဖစ္လာျပန္ တယ္။ သာမာန္ ႐ိုး႐ိုးအားျဖင့္ စိတ္ကို စိတ္အတိုင္း လိုက္ၾကည့္ေန တဲ့ အျဖစ္ဟာ ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ ဒီနည္းနာေလာက္ အႏုမစိတ္ ဘူး။ သာသာေလး ပဲ လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပတဲ့ သတိ စိတ္ပါ မ်ားရင္ – စိတၱာႏုပႆနာ ျဖစ္ေစ၊ အျခား သတိပဌာန္ အဘယ္နည္း ျဖစ္ပါေစ – ဒီနည္း ကိုသာ ဆိုက္ေရာက္ တယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။

ပိဋကတ္၊ ပါဠိ စသည္ မကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ အျခား ဘယ္ေနရာ မွာ ထပ္မံ ညႊန္ျပထားမႈ ရွိမရွိ က်ေနာ္ မသိဘူး။ အၾကမ္းအားျဖင့္- ဒီ- ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ နည္း ကို ေဂါတမျမတ္စြာ – ေဒသနာ ႏွစ္ခု မွာ ေဟာထားတယ္ လို႔ မွတ္သား မိပါတယ္။ တစ္ခုက မာလုက် ပုတၱ သုတ္ ျဖစ္ ၿပီး၊ တစ္ခုက ဗာဟိယသုတ္ ျဖစ္တယ္။ အခု ဒီ ဗာဟိယသုတ္ ရဲ႕ အက်ဥ္းေလာက္ကို မဟာစည္ဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ႕ နိဗၺာန ပဋိ သံယုတၱ ကထာ တတိယပိုင္း က ေကာက္ႏုတ္ ယူပါတယ္။

ဇာတ္သြား၊ ဇာတ္လမ္း ကို အရွည္ေရးဖို႔ မလိုအပ္တဲ့ အတြက္ ထားရစ္ ခဲ့တယ္။ လိုရင္းက – ဗာဟိယ အမည္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ဟာ တရားနာဖို႔ -ျမတ္စြာ ဘုရား ရွိရာ ခရီးျပင္းႏွင္လာတယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း – ဘုရား ဆြမ္းခံႂကြေနရာ ခရီးတစ္ဝက္မွာတင္ တရား ေတာင္းတယ္။ က်မ္းစာ တို႔ အရ – ျမတ္စြာဘုရားဟာ ဗာဟိယ သံုးႀကိမ္ သံုးခါ ေလ်ာက္ထားၿပီးမွ ဒီတရားကို ေဟာတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေဟာ မယ့္ ေဟာေတာ့ လည္း- ဝိပႆနာ – ဒီနည္းနာ ကိုသာ တိုက္႐ိုက္ ေဟာထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဇယ်
……………………

မဟာစည္ ဆရာေတာ္ – နိဗၺာနပဋိသံယုတၱကထာ

တသၼာတိဟ ေတ ဗာဟိယ ဧဝံ သိကၡိတဗၺံ “ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ ဘဝိႆတိ၊ သုေတ သုတမတၱံ ဘဝိႆတိ၊ မုေတ မုတမတၱံ ဘဝိႆတိ၊ ဝိညာေတ ဝိညာတမတၱံ ဘဝိႆတီ” တိ၊ ဧဝဥွိေတ ဗာဟိယ သိကၡိတဗၺံ။

ဗာဟိယ၊ ဗာဟိယ။ တသၼာ၊ ထိုသို႔ တရားေဟာရန္ ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္။ ဣဟ၊ ငါဘုရား၏ အဆံုးအမ ဤသာသနာ၌။ ေတ၊ သင္သည္။ ဧဝံ သိကၡိတဗၺံ၊ ဤဆိုလတၱံ႕အတိုင္း က်င့္ရမည္။ ဒိေ႒၊ ျမင္သည္၌။ ဒိ႒မတၱံ၊ ျမင္႐ံုမ်ွသည္။ ဘဝိႆတိ၊ ျဖစ္လတၱံ႔။ သုေတ သုတမတၱံ ဘဝိႆတိ၊ ၾကားသည္၌ ၾကား႐ံုမ်ွ ျဖစ္လတၱံ႔။ မုေတ မုတမတၱံ ဘဝိႆတိ၊ နံသိ စားသိ ထိသိ လ်က္ ေရာက္သည္ ၌ ေရာက္႐ံု မ်ွ ျဖစ္လတၱံ႔။ ဝိညာေတ ဝိညာတမတၱံ ဘဝိႆတီ တိ၊ ၾကံသိသည္၌ ၾကံသိ႐ံုမ်ွ ျဖစ္လတၱံ႔ ဟူ၍။ ဧဝဥွိ၊ ဤသို႔လ်ွင္။ ေတ၊ သင္သည္။ သိကၡိတဗၺံ၊ က်င့္ရမည္။

ဒါဟာ ဗာဟိယကို ျမတ္စြာဘုရားက အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေဟာတဲ့ ဝိပႆနာ တရား ျဖစ္ပါတယ္။

ခ်မ္းေျမ့မႈ ရွိမွ ဘာဝနာ ဟု ဆိုပါမည္

ဘာဝနာကို လူအမ်ား လုပ္ဖို႔ ခဲယဥ္းရျခင္းဟာ – ဘာဝနာ အေပၚ အမွတ္အယူ မွားေနလို႔ သာ ျဖစ္တယ္ လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဘာဝနာကို အေဝးမွာ ထားရင္း ေငး ရံု သာ ရွိတဲ့ သူတို႔ အေနနဲ႔ ဘာဝနာဟာ ေလးနက္ လြန္းေနတဲ့ အရာ ျဖစ္ေန တတ္ တယ္။ ဟိုးအျမင့္ၾကီးမွာ -မမွီမကန္း- ရွိေန တယ္။ ျမင့္ျမတ္ျဖဴစင္ေနျပီး မိမိ ကိုယ္ကိုယ္နဲ႔ မထိုက္တန္တဲ့ အရာ တစ္ခုလိုမ်ား ထင္မွတ္ မိေနဟန္ တူပါ တယ္။ ေက်ာင္းကန္ ဘုရား၊ ဘုရားခန္း တြင္း ေရာက္မွ ပြားမ်ားႏိုင္တဲ့ အရာ ျဖစ္ တယ္ လို႔ ျမင္တယ္။

အဲ့ဒီ အျမင္နဲ႔ – ဘာဝနာ ကို ျပဳတဲ့ အခါ – သူတို႔ေတြရဲ႕ သႏၱာန္ မွာ တင္းအား (ဝါ) အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာဝနာ ျပဳမယ္ ဆိုတဲ့ အခါ လည္း ရုပ္ေသ ေတြ ျဖစ္ သြား ရ ေတာ့ တယ္။ ေလးနက္ဟန္ အျပည့္နဲ႔ ခန္႔ခန္႔ ဆန္႔ဆန္႔ ၾကီးေတြ ျဖစ္ျဖစ္ သြားတတ္တယ္။ မိမိ တို႔ သႏၱာန္မွာ ရႊင္လန္းမႈ မရွိ၊ ႏွစ္သိမ့္မႈ မရွိ၊ ေနာက္က်ိ ထံုမိႈင္း ေန တယ္။ ေလးနက္ခ်င္ရာ သႏၱာန္ ကေန – တကယ့္ အျဖစ္မွာ ေလးပင္ သြား ရတယ္။ အေၾကာင္းက – ဘာဝနာ ကို နား မလည္ ျခင္း ေၾကာင့္ လို႔ ဆိုပါ မယ္။ ေနာက္ တစ္ေၾကာင္း က – အျခား ဘာဝနာ ျပဳၾက သူေတြရဲ႕ ဟန္ပန္ ကို အတုျပဳ လိုစိတ္ အမ်ားအားျဖင့္ ရွိ ေနတာ ေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္တယ္။

ရႊင္လန္းမႈ၊ ခ်မ္းေျမ့မႈ၊ ႏွစ္သိမ့္မႈ ဆိုတာေတြဟာ ဘာဝနာရဲ႕ အရည္ အေသြး ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာဝနာ အစစ္ အမွန္ ပြားမ်ား ထားသူဟာ – ရႊင္လန္းမႈ ရွိ တယ္။ ေပါ့ပါး လန္းဆန္းမႈ ရွိတယ္။ ဘဝဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ စရာ အတိ ျဖစ္ ေၾကာင္း – ဘာဝနာ ေကာင္းေကာင္း ထံုမႊမ္းႏိုင္ ခ်ိန္မွာ သိျမင္ ႏိုင္တယ္။ ဘာဝနာ ျပဳသူ ဟာ – ခ်မ္းေျမ့ မႈ ျပည့္ဝ တဲ့ မိမိ သႏၱာန္ နဲ႔ ~ ဘဝ ကို ကစားပြဲ တစ္ခု လို မိမိ ဘာသာ ျငိမ္ဝပ္ ေစာင့္ၾကည့္ ေန သူ သာ ျဖစ္ ပါတယ္။

ဘာဝနာ အစစ္အမွန္ ပြားမ်ား ထားသူ မွန္ရင္ – သူဟာ မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ ေလးနက္ ေနတဲ့ သူ မဟုတ္ဘူး။ အျပည့္အဝ ခ်မ္းေျမ့ လန္းဆန္း ေနသူ သာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို မေမ့ေလ်ာ့ဖို႔ လိုပါတယ္။ သူ႕အတြက္ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ အေျခ အေန ဆိုတာ အေရးမၾကီးဘူး။ အေျခအေန တိုင္း၊ အခ်ိန္တိုင္း ဟာ ဘာဝနာ ျပဳဖို႔ လံုေလာက္ တယ္။ ဘာဝနာ နဲ႔ မိမိ ခဏကို မျပတ္ အသိရွိ ႏိုးၾကားတယ္။ ဘာဝနာ ရွိေနသူဟာ ဘဝကို အသိ ရွိရွိ ႏိုးၾကား ရွင္သန္ ေနသူသာ ျဖစ္တယ္။

ဘာဝနာ သည္သာ ဘဝရွင္သန္မႈ ပံုစံ

ဘာဝနာ ဟာ အခုခဏ အတြင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုခဏမဆိုင္း – သိမွတ္ရင္း ရွင္သန္ ေနမႈ မ်ွသာ ျဖစ္တယ္။ အခု ပစၥဳပၸန္ ဒီခဏ ကလြဲလို႔ အျခားမရွိ။ ဘယ္မွ မထြက္သြားဘူး။ ဘယ္ဆီမွ မသက္ေရာက္ဘူး။ ဒီခဏအတြင္းမွာတင္ အျပည့္အဝ အသိရွိေနျခင္း သက္သက္ ကို ဆိုလိုပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္က ဗုဒၶကို လူတစ္ေယာက္က ေလ်ာက္ထား တယ္။
“ဘာဝနာ ဘယ္လို ျပဳရပါမလဲ”
ဗုဒၶက ျပန္ေျဖတယ္။

“ခင္ဗ်ား ဘယ္အရာကို လုပ္လုပ္၊ လုပ္တိုင္း မျပတ္ မလပ္ သိမွတ္ေနမႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါကို ဘာဝနာ လို႔ ေခၚဆိုတယ္။ စၾကၤန္ေလ်ာက္တဲ့ ခဏ ၊ သတိ ~ အသိ နဲ႔ ေလ်ာက္တယ္။ အဲ့ခဏမွာ ေလ်ာက္ျခင္း အျပည့္အဝ ရွိတယ္။ စားေသာက္ တယ္ ဆိုတဲ့ ခဏ၊ သတိ၊ အသိ နဲ႔ စားတယ္။ အဲ့ခဏမွာ စားျခင္း အျပည့္အဝ ရွိတယ္။ အလားတူ ~ ထ၊ ထိုင္၊ ရပ္သြား အရာအားလံုးမွာ သိမႈ သတိ သာ အစဥ္ကပ္လ်က္ ရွိ ေနတယ္။ သင့္ရဲ႕ စိတ္သႏၱာန္ဟာ ဒီ ပစၥဳပၸန္ တခဏ ကေန တစ္ေနရာ တစ္ပါး ကို ေျပးမသြားဘဲ၊ ခဏခ်င္းမွာ ျမဲျမံေနတယ္။ ျပည့္ဝ ျငိမ္ဆိတ္ေနတယ္။ ဒါကို ဘာဝနာလို႔ ကၽြႏ္ုပ္ ေခၚဆို ပါတယ္”

စင္စစ္ ဘာဝနာ ဟာ က်ေနာ္တို႔ ဘဝ ျဖစ္စဥ္ လုပ္ငန္းေတြ ထဲမွာ သီးျခား လုပ္မေနရတဲ့ အရာ ပါ။ သိမႈ အသိ နဲ႔ ရွင္သန္ေနတဲ့ ဘဝ ~ ဒီ ဘဝ တစ္ခုလံုးရဲ႕ အမည္ ဟာ “ဘာဝနာ” ျဖစ္ပါတယ္။ ဒ့ါေၾကာင့္ တစ္ေန႔ တစ္နာရီေလာက္ ျပဳတဲ့ ဘုရားစင္ေရွ႕ တရား ထိုင္ေန ရံုမ်ွ ေလာက္ နဲ႔ ဘာဝနာ ကို မတင္းတိမ္ ေစဖို႔ ေျပာလိုပါတယ္။

တစ္ေန႔ တစ္နာရီပဲ ဘာဝနာ ျပဳမယ္ ဆိုပါစို႔။ အဲ့ဒါဟာ ~ ေနာက္ေန႔ ဆက္တိုးပြား ခ်င္မွ တိုးပြား ႏိုင္မယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း သိထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ စင္စစ္ တစ္ေန႔ တစ္နာရီေလာက္သာ ဘာဝနာ ျပဳဖို႔ ၾကံရြယ္သူဟာ – တစ္ေန႔တာ ရရွိတဲ့ ႏွစ္ဆယ့္ ေလးနာရီ မွာ ႏွစ္ဆယ့္ သံုးနာရီ ကို အခ်ည္းႏွီး ထားရွိျပီး – တစ္နာရီကို သာ အသံုးျပဳေန တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုပါစို႔ – ခင္ဗ်ား တစ္ရက္ကို တနာရီစာ ဘာဝနာ ျပဳ မယ္။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ဆယ့္သံုးနာရီမွာ ေနခ်င္သလိုေနမယ္။ ဒါဆို- အဖိုးတန္တဲ့ ဘာဝနာျပဳခ်ိန္ တစ္နာရီစာ ေလးဟာ အမွတ္သတိ မရွိ – အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္တဲ့ – ႏွစ္ဆယ့္ သံုးနာရီ ေအာက္ မွာ တိမ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတယ္။ အလဟႆ ျဖစ္သြား ပါလိမ့္ မယ္။ ဘာဝနာ ဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့ အခါ ဝင္ေရာက္လာ ေနက် သမားရိုးက် အမိႈက္ အညစ္ ေတြဟာ ~ ၾကိဳးစားပမ္းစား ရရွိတဲ့ တစ္နာရီစာ အေလ့ အလာ ျဖစ္တဲ့ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ အဖိုးတန္ ဘာဝနာ အမႈ ကို ဖံုးအုပ္ ျမွဳပ္ပစ္ လိုက္ ၾကမွာပဲ။

No-Mind

ဇင္မွာ ေျပာေလ့ ရွိတဲ့ “No-Mind” ကို မိမိ ကိုယ္တိုင္ မသိျမင္တဲ့ အခါ အေကာက္အယူ မွားေလ့ ရွိပါတယ္။ No-Mind ရဲ႕ အျဖစ္ဟာ – ခင္ဗ်ားစိတ္ကို အျပီးတိုင္ ဖ်က္ခ် ပစ္မယ္၊ ပစ္ဖယ္ထားပစ္ လိုက္မယ္ လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားစိတ္ကို ခင္ဗ်ား လံုးဝ အသံုး မျပဳေတာ့ဘူး လို႔ ေျပာတာ လည္း မဟုတ္ ဘူး။ စိတ္က ခင္ဗ်ားကို မခိုင္းေစ ႏိုင္ေတာ့ဘူး လို႔ အရွင္းဆံုး ဆိုလိုတာ သာ ျဖစ္ပါတယ္။

No-Mind ဟာ ခင္ဗ်ားက မိမိ စိတ္ကို ဖ်က္ဆီး ပစ္လိုက္တယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ မထြက္ပါဘူး။ မိမိ စိတ္သႏၱာန္ ကို ဖယ္ခြာ ခ်ထားႏိုင္တယ္ လို႔ သာ ဆိုလိုပါတယ္။ မိမိ ေလာကနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ ဖို႔၊ သူ႕ကို အသံုးျပဳ ဖို႔ – လိုအပ္တဲ့ အခါ ခင္ဗ်ား သူ႕ကို အသံုးခ်ႏိုင္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ -သူဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေစခံ သာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအျဖစ္ကို မသိနားမလည္ရင္ေတာ့ – အခုအခ်ိန္မွာ- သူက ခင္ဗ်ား ရဲ႕ အရွင္သခင္၊ ဆရာတစ္ပါးပဲ။ မိမိ ဘာသာ တစ္ဦးတည္း ျငိမ္သက္ ထုိင္ေနစဥ္မွာလည္း – ခင္ဗ်ား စိတ္က ဆက္ကာ ဆက္ကာ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေန ဦးမယ္။ ခႏၶာ တစ္ခုလံုး ျငိမ္သက္ေနေပမယ့္ – မိမိ စိတ္သႏၱာန္ တစ္ခုလံုး တြန္းထိုး လႈပ္ရွား ေနဦးမယ္။ သူ႕ကို မတြန္း ႏိုင္ မလွန္ႏိုင္ ရွိရင္း – သူျပဳ သမ်ွ – ခင္ဗ်ား ႏုေနရပါဦးမယ္။ သူ႕ရဲ႕ ကၽြန္အျဖစ္က လြတ္ေျမာက္ ဖို႔ အျခားတစ္ပါးသူ ကလည္း ကူလို႔ ကယ္လို႔ မရဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ လက္ရွိအားျဖင့္- သူ႕ရဲ႕ လက္ေအာက္ အကူမဲ့ အကယ္မဲ့ ခင္ဗ်ား တစ္ကိုယ္တည္း အထီးတည္း လိမ့္ပိန္႔ ကၽြန္ခံ ရဆဲ ပဲ။

Stop ~ Meditation

Osho

ဘာဝနာ ကို သီးျခား အခ်ိန္ ေပး မလုပ္ ႏိုင္ဘူး ဆိုသူ ေတြ ရွိတယ္။ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ နဲ႔ တိုတိုက်ဥ္းက်ဥ္း ပဲ သိလိုတယ္ ဆိုတဲ့ သူေတြ ရွိတယ္။ ဘာဝနာ နည္းနာ ေတြ ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ ၾကားထဲမွာ – အခု – ပံုစံေလး တစ္ခု ကို ေျပာခ်င္ ပါတယ္။ ထိလည္း ထိေရာက္ သလို ~ အပို တန္ဆာပလာ သိပ္မပါ ~ ေျပာင္ေျပာင္ တင္းတင္း ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ။ အခ်ိန္ သီးျခား ေပးဖို႔ မလိုသလို၊ ေနရာ ဌာန ေရြးခ်ယ္ ေနဖို႔လည္း မလိုဘူး။

၁၉၈၉ ခုနွစ္က စတင္ထုတ္ေဝတဲ့ “Orange Book” စာမ်က္ႏွာ ၅၈ မွာ အိုရွဳိး ေဖာ္ျပထားတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ လုပ္ဖို႔က လြယ္တယ္ ~ နာမည္ကိုက – “Stop ~ Meditation” လို႔ တပ္ေခၚ ထားတယ္။

အဲ့ဒီ နည္းက ရိုးရွင္းပါတယ္ – တစ္ေန႔ ေျခာက္ၾကိမ္ အနည္းဆံုး လုပ္ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ ေျခာက္ၾကိမ္ ဆိုလို႔ မ်ားတယ္ မထင္ပါနဲ႔။ တစ္ၾကိမ္ မွာမွ – စကၠန္႔ သံုးဆယ္ ေလာက္ ပဲရယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ေန႔လံုး စာ အေနနဲ႔ – ခင္ဗ်ား ဘာဝနာ ျပဳခ်ိန္ဟာ သံုးမိနစ္ သာသာပဲ ရွိပါတယ္။ ခင္ဗ်ား တစ္ေန႔တာ အတြက္ သံုးမိနစ္ေလာက္ ေတာ့ ထံု႔ပိုင္းျပီး အခ်ိန္ေပးႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ ကမၻာမွာ အတုိဆံုး ၊ အက်ဥ္းဆံုး ဘာဝနာေတြထဲက ထိေရာက္တဲ့ တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

ခင္ဗ်ား လမ္းေလ်ာက္ သြားေနခ်ိန္၊ တစ္ခုခု စားေနခ်ိန္၊ အလုပ္ အစည္းအေဝး ထဲ အစဦး ေရာက္ေနခ်ိန္ စသျဖင့္- ရရာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေစ – စကၠန္႔ သံုးဆယ္ေလာက္ ရုတ္တရက္ အခ်ိန္ယူလိုက္ပါ။ ခင္ဗ်ား လႈပ္ရွား လုပ္ကိုင္ေနတာ ေတြ ရွိေနရာက ရုတ္ျခည္း ခင္ဗ်ား သတိရတဲ့ အခါ တိုင္း အဲ့ဒီ စကၠန္႔ သံုးဆယ္ေလာက္ေတာ ့အခ်ိန္ယူလိုက္ပါ။ လုပ္ရမွာက – ခင္ဗ်ား လတ္တေလာ ျပဳေနတဲ့ အရာ – ဘယ္အရာ မဆို- အျပည့္အဝ ရပ္တန္႔ လိုက္ဖို႔ပဲ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ – မလႈပ္ မယွက္တမ္း ရွိေနမယ္။ – လက္ရွိ တခဏ စကၠန္႔ သံုးဆယ္ စာ ေလာက္သာ ခင္ဗ်ား ျငိမ္ျငိမ္ေလး ရွိေနဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

စိတ္ ေကာင္းကင္ ေဝယံ က

မိုးၾကိဳးသြားတစ္ခ်က္
စိတ္တံခါးကို ႏွက္ေတာ့
အလို – ၾကည့္စမ္း
အိုမင္းမစြမ္းတစ္ဦး
တစ္ကိုယ္တည္း ေပ်ာ္ျမဴးလို႔

ဒီကဗ်ာမွာ ပါတဲ့ အိုမင္းမစြမ္းတစ္ဦး ( The Old man ) ဟာ ဇင္ သမားေတြ အတြက္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ပံုရိပ္လိုမ်ိဳးပါ။ God နဲ႔ အလားသ႑ာန္ တူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ – အခု အမ်ား ယူဆသလို ဖန္ဆင္းရွင္ ဘုရားသခင္ ကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။ ေရွးက်တဲ့ သဘာဝ ကိုပဲ ဆိုလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ သဘာဝဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သဘာဝလည္း ျဖစ္တယ္။ တကယ္ လည္း အဖိုးအိုပါပဲ။

စိတ္သမၸဇဥ္ကို ပစ္ခ်
အေတြးအေခၚေတြ ရပ္တန္႔
သက္ဝင္ႏိုးၾကား ၾကည့္ရေအာင္။

ေတာေတာင္နဲ႔ ေက်းငွက္သာရကာမွာ
ကန္႔လန္႔ကာ ျခားဆက္ မရွိ
ပကတိ အၾကည္သားနဲ႔ ဝင္းပလို႔။

ၾကားဆက္မရွိ
ဆံုၾကည့္ရေအာင္။

သစၥာ ဆိုတာ
အခု ဒီေနရာမွာ
လက္ငင္း ဝင္းပ။

ရွာေဖြလို႔ မရ
ရွဳျမင္လို႔သာ ရတဲ့ အရာ
သစၥာတဲ့ – ဒီေနရာမွာ။

ႏိုးထၾကစမ္းပါ့
အခါခါ လႈပ္ႏိႈး
ထစမ္းပါ့ ကိုယ့္လူ။

နားလည္တဲ့ ေတြးေခၚစိတ္ေတြ
အေဝး မသြား၊ အနီးအပါးတင္ ထားခဲ့။
အသိသညာဟာ ပညာကို ဖံုးကြယ္ –
အဲ့ အဖံုးအကာေတြ ထားရစ္ခဲ့။

Osho: Clash of Thunder

………………………………..
A : ဒီကဗ်ာကို ျမင္ေတာ့ – ပထမဆံုး ေမးခြန္း ေပၚလာပါတယ္။
How to stop Thinking?
က်ေနာ္တို႔ အေတြးစဥ္ကို ဘယ္လိုရပ္ရမွာလဲ။

ေျဖၾကည့္မယ္။

က်ေနာ္တို႔ စိတ္ရဲ႕ အေတြးစဥ္ကို ရပ္ပစ္လို႔ မရပါဘူး။ အေတြးကို ရပ္တန္႔ပစ္ဖို႔ မၾကိဳးစား ေစခ်င္ဘူး။ အေၾကာင္းက အေတြးဟာ သူ႔ အလိုအေလ်ာက္သာ ရပ္တန္႔သြား ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္က ျပဳျပင္အားစိုက္လို႔ မရဘူး။ ဒါကို – အတင္းအက်ပ္ ျပဳျပင္အားစိုက္ျပီး လုပ္ယူရင္ ရူးသြားဖို႔သာ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါကို ဂရုျပဳေစခ်င္ပါတယ္။

ဇင္ မွာ ေျပာေလ့ေျပာထ ရွိတဲ့ No-mind အေတြးစိတ္ မရွိေတာ့တဲ့ အေျခအေန ဆိုတာ အေတြးေတြ ရပ္သြားတဲ့ အေျခအေနကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။ အေတြးစဥ္ ဆက္လက္ျပီး မရွိေတာ့တာ ကိုသာ ဆိုလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရွဳပ္သြားလား မသိ။ တစ္နည္း ျပန္ေျပာပါမယ္။

စိတ္အေတြးစဥ္ကို ရပ္တန္႔ဖို႔ အားစိုက္ ထုတ္ၾကည့္ရင္ ပိုျပီး အာရံု ရွဳတ္ေထြး လာတာကို ေတြ႔ရမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သိစိတ္အစဥ္က ေဝဝါး သြားတယ္။ အေတြး အခ်င္းခ်င္း ပဋိပကၡ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒီထက္ လြန္ကဲလာရင္ ခင္ဗ်ား သတိလစ္ သြားမယ္။ အဲ့ဒီ အေျခအေနမွာ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာ ရပ္တည္ေကာင္း ရပ္တည္ ေနနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဆိုလိုတဲ့ ေနရာကိုေတာ့ ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူးရယ္။

တစ္ခါတစ္ေလမွာ အခ်ိန္ အတိုင္းအတာ တစ္ခု အထိ စိတ္အေတြးေတြ ျငိမ္သက္က် သြားႏိုင္တယ္။ အဲ့အေျခအေနကို လူတိုင္း နီးပါး လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ အဲ့ဒါဟာ ဇင္မွာ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ No-mind ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီ အေျခအေနဟာ အဲ့ဒီ ခဏတာ အတြင္းပဲ ရပ္တန္႔သြားတာ သက္သက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ျပန္လႈပ္ႏိႈးရင္ ခင္ဗ်ား နကို အေျခအေနကိုပဲ ျပန္ေရာက္ လာတယ္။

ေၾကာင္ တစ္ေကာင္ ႏွင့္ ဆာမူရိုင္း ပံုျပင္

ဘာဝနာ ကို ဘာလို႔ လိုအပ္ ရသလဲ။ ဒီလို ေမးလာခဲ့ရင္ အေျဖက – က်ေနာ္တို႔ ေတြဟာ “သဘာဝ” အတိုင္း ရွိမေနၾက လို႔ပါ။ အဲ့လိုပဲ ေျဖရ ပါလိမ့္မယ္။ တစ္နည္းေျပာရင္- သဘာဝထက္ ပို ေက်ာ္လြန္ ေနၾကလို႔ – သဘာဝက ေပးသမ်ွ အတြင္းထဲ စိတ္ဆႏၵ ေတြ ထည့္သြင္း ပံုေဖာ္ေန ၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ဒီေနရာမွာ သံုးတဲ့ သဘာဝ ဆိုတာက – “အခု” အခ်ိန္မွာ “အခု” ျဖစ္ရွိတဲ့ အတိုင္း ရွင္သန္ ေနထိုင္ျခင္း ကို ဆိုလို ပါတယ္။ “ဘာ လုပ္သင့္ပါတယ္” “ဘယ္လို ေလးေတာ့ ျဖစ္သင့္ပါတယ္” စသျဖင့္ အဲ့တာ ေတြ မပါဝင္ဘူး။ ထပ္ မထည့္ဘူး။ ျဖစ္တာကို ျဖစ္တဲ့ အတိုင္း အသိအမွတ္ ျပဳရံုမ်ွ ေလးပါ။ “အခု” လက္ရွိ ခဏကို “အခု” လက္ရွိ ခဏ အတိုင္း လက္ခံ ထားရွိတာ သက္သက္ပါ။ စိတ္ဆိုးသလား – စိတ္ဆိုးတဲ့ အတိုင္း သိမွတ္ထားတယ္။ ထပ္ျပီး မျဖည့္- ထပ္ျပီး မျပင္တဲ့ “သဘာဝ”။ စိတ္ မဆိုး ရျခင္း ရဲ႕ ပံုရိပ္၊ စိတ္ဆိုး ရျခင္း ရဲ႕ ပံုရိပ္ – ဘာဆို ဘာမွ ျဖည့္စြက္ျခင္း ၊ ႏႈတ္ပယ္ျခင္း မရွိတဲ့ “သဘာဝ” ကို ဆုိလိုပါတယ္။ စိတ္ဆိုးလိုက္တယ္ – ေဒါသထြက္လိုက္တယ္ – အဲ့အခိုက္မွာ ေဒါသ ထြက္ ေနသလား – သိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါပဲ ရွိပါတယ္။ ေဒါသ စိတ္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အခါလည္း – ေပ်ာက္သြားသလား- ေပ်ာက္သြားတယ္ ။ အဲ့ဒါပဲ ရွိေန ပါတယ္။ ေမာဟိုက္ က်န္ရစ္ ခဲ့ျခင္း၊ ေတြးေတာ က်န္ရစ္ ခဲ့ျခင္း၊ ငါမွားျပီ လို႔ ဆင္ျခင္ မိျခင္း စသျဖင့္ ဘာဆို ဘာမွ ထပ္ မျဖည့္ပါဘူး။ ရိုးရွင္းစြာ နဲ႔ အဲ့ဒီ အတိုင္း လက္ခံ ပါတယ္။ ဒါက ေဒါသ တစ္ခုတည္း ေျပာတာပါ ။ တဏွာ၊ ေလာဘ၊ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ စတာ ေတြမွာလည္း အဲ့ဒီ အတိုင္းပါပဲ။ ခ်စ္တဲ့ စိတ္ ရွိေနတဲ့ အခိုက္ ခ်စ္တယ္ ဆုိတာ သိရံုမ်ွေလး ပါ။ ခ်စ္သင့္လား မခ်စ္သင့္လား- ငါခ်စ္တာ ဘယ္သူလဲ ဘယ္ဝါလဲ- ငါ ဘယ္ပံု ခ်စ္မလဲ-သူကေရာ ျပန္ခ်စ္မလား – အဲ့ဒါေတြ မပါဝင္ဘူး။ မထည့္သြင္း ထားဘူး။ ခ်စ္ျခင္း အ႒ကထာ ဋီကာ ေတြ ခ်ဲ႕ကား မေနဘူး။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ျဖစ္တဲ့ အတိုင္း ခင္ဗ်ား လက္ခံ သိမွတ္ ထားတာ ရိုးရိုးေလးပါ။ အဲ့ဒီ ခ်စ္တဲ့ ခဏမွာ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္က သဘာဝ အတိုင္း စီးေမ်ာ ေနပါတယ္။

ဘာဝနာျဖင့္ ထံုမႊမ္းအပ္ေသာ

“ဘာဝနာႏွင့္ ထံုမႊမ္းအပ္သည္၊ ဓမၼျဖင့္ ေနထိုင္သည္” စသည့္ စကား ၊ ေဝါဟာရမ်ားကို ဗုဒၶဘာသာဝင္ အမ်ား ( ေထရဝါဒတြင္ေရာ၊ အျခား ဘာသာမ်ိဳးကြဲ ေတြမွာေရာ ) ၾကားနာ ဖူးၾကသည္။ ထိုသို႔ ၾကားနာ မွတ္သားရာတြင္ နာယူသူ အေပါင္းတို႔က မည္သို႔ ဆက္လက္ က်င့္ၾကံ ၾကပါသနည္း။

ဘဝ တစ္ေလ်ာက္လံုး ဘာဝနာႏွင့္ ထံုမႊမ္းေနထိုင္အပ္သည္ ဆိုေသာ စကားကို က်ေနာ္ ၾကိဳက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ( ဝါးလံုးရွည္ႏွင့္ သိမ္းရမ္းသည္ ဟု ဆိုဆို ) အမ်ားအားျဖင့္ ေတြ႔ေနရသည့္ – ဘုရားစင္ေရွ႕ တရားထိုင္ေနမွ တရားက်င့္ ၾကံျခင္း မဟုတ္ေပ။ တရားတိုက္ ၊ တရား စခန္း ဝင္မွ တရား က်င့္ၾကံျခင္း အမွန္ မဟုတ္။ ဓမၼသည္ အခ်ိန္ပိုင္း အားျဖင့္ သာ ရွိအပ္ေသာ အရာ မဟုတ္ေပ။ ဆိုလိုသည္မွာ ဘာဝနာသည္ ဘဝ၏ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုမ်ွသာ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ျမင္ က်င့္ၾကံၾကလ်ွင္ မမွန္ကန္ေသာ အက်င့္အၾကံသာ ျဖစ္ပါမည္။ ဘဝ တစ္ေလ်ာက္လံုး ဟူေသာ စကားပုဒ္သည္ ဘဝရွင္သန္ေနသမ်ွ ကာလပတ္လံုး ဟု ဆိုလိုမည္။ ဤသည္မွာ က်ေနာ့ အယူသာ ျဖစ္ပါသည္။

မၾကာခဏ ၾကားရသည္။ “ခင္ဗ်ား တရား ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ထိုင္ႏိုင္သလဲ” ။ တင္ပလႅင္ေခြခ်ိတ္၊ မ်က္လံုးစံုမွိတ္၊ အသက္မ်ွင္းမ်ွင္းရွဴ၊ ဘယ္လက္ဖဝါးေပၚ ညာလက္ ဖဝါး ထပ္တင္၊ ခါးမတ္မတ္ထား။ တစ္မိနစ္လား၊ နွစ္မိနစ္လား၊ တစ္နာရီလား။ ထိုကဲ့သို႔ ျငိမ္လိုက္လ်ွင္ တရားစ ထိုင္ျခင္း သရုပ္သကန္ စတင္ျပီ ျဖစ္သည္ ဆိုပါစို႔။ ယင္း ေနာက္ကြယ္က သေဘာထားမ်ားကေရာ…..။ တရားကို ( ဝါ ) ဓမၼကို ထိုသို႔ ထိုင္လိုက္ျခင္း နည္းအားျဖင့္ ရယူႏိုင္ပါသလား။ ယင္းေမးခြန္းကို တစ္ခ်ိန္က က်ေနာ္ ေမးေလ်ာက္ ခဲ့ဖူးပါသည္။ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးက ဤသို႔ ေျဖၾကားသည္။

“ဒီလို တစ္မိနစ္ရရ၊ ငါးမိနစ္ရရ တရား ထိုင္ျပီး ရွဳမွတ္ၾက၊ အားထုတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းရျခင္း အေၾကာင္းက တစ္သံသရာလံုး၊ တစ္ဘဝလံုး ကပ္ျငိလာခဲ့တဲ့ စိတ္၊ သံေယာဇဥ္၊ တစ္ဘဝလံုး အထိန္းအကြပ္မဲ့ လႈပ္ရွား ေနာက္က်ိခဲ့တဲ့ စိတ္ရိုင္းေတြကို တည္ျငိမ္ေလးနက္ သြားေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္ ဒကာ။ ကေလးတစ္ေယာက္ လမ္းမေလ်ာက္တတ္ေလ်ာက္တတ္ ေလ်ာက္ခါစမွာ ေျခတစ္လွမ္း ဘယ္လို လွမ္းရမယ္လို႔ တြဲေခၚ သင္ၾကားေပးရတာ ရွိတယ္။ တစ္လွမ္းလွမ္းႏိုင္ရင္ ေနာက္တစ္လွမ္း၊ ေနာက္တစ္လွမ္း စသျဖင့္ ၊ အဲ့သလို မ်ိဳးပဲ၊ တစ္မိနစ္၊ ငါးမိနစ္ အဲ့ဒီေနာက္ တစ္နာရီ ၊ နွစ္နာရီ စသျဖင့္။ ဒီလို သေဘာပါပဲ။

ဘာဝနာကို ဘယ္လို ပြားမ်ားရမယ္လို႔ စတင္သင္ၾကားခ်ိန္မွာ ဘာဝနာ ပြားမ်ားျခင္းရဲ႕ အစဦး အေျခခံကို စတင္ ပ်ိဳးယူရ တယ္။ ထိုင္ေနမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအစပ်ိဳး အေျခအေနကေန ပြားမ်ားယူႏိုင္လို႔ ေရွ႕ကို ဆက္လက္ျပီး ဣရိယာပုတ္ ေလးပါးစလံုးေရာ၊ မိမိတို႔ ကိုယ္စီ ဘဝထဲ အေရးအရာ ေတြ ရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းတဲ့ အခါမွာေရာ သတိမျပတ္ ထံုမႊမ္းေနသြားရပါမယ္။ ယုတ္စြ အဆံုး အိမ္ယာ ထူေထာင္ရင္း၊ သားသမီး ေျမးျမစ္ တစ္စုနဲ႔ စီးပြားရွာေဖြရင္းလည္း ဘာဝနာ ဟာ ပြားမ်ား ေနႏိုင္ပါတယ္။”