Letter from Osho (4)

ညဟာ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ မနက္ခင္းရဲ႕ ေနေရာင္ျခည္ဟာ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ေပၚ အုပ္မိုး ျဖန္႔က်က္ေနၾကၿပီ။ အခုေလးတင္ ေခ်ာင္းငယ္ေလး တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ က်ဳပ္တို႔ ရထားသံေၾကာင့္ ငါးေစာင့္ေနတဲ့ ဗ်ိဳင္း တစ္အုပ္ ေရကညႊတ္ပင္ေတြဆီ သုတ္ခနဲ ထပ်ံသြားၾကတယ္။

အဲ့ေနာက္ေတာ့ အေၾကာင္း တစ္ခုေၾကာင့္ ရထား ရပ္သြားေတာ့တာပဲ။ ဒီလယ္ကြင္းျပင္ၾကားမွာ အထီးတည္း ရပ္ေနရတာဟာ တစ္နည္းေတာ့ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ ေကာင္းတယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ အတူ၊ ခရီးသည္ အခ်ိဳ႕လည္း ႏိုးလာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြ စားလို႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕က က်ဳပ္လိုပဲ လယ္ကြင္းျပင္ေပၚ ေငးေမာလို႔။

တစ္ေယာက္က ရုတ္တရက္ ေမးတယ္။ “ဒီလို အခ်ိန္မွာ အေႏွာက္အယွက္ ျပဳမိသလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလား မိတ္ေဆြ။ ဒါေပမယ့္ အခြင့္ရခဲ့ရင္ က်ဳပ္ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း တစ္ခုေတာ့ ေမးခ်င္တယ္။”

က်ဳပ္ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခင္ သူက အေလာတႀကီး ဆက္ေမးတယ္။ “က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ဘဝ တစ္ေလ်ာက္လံုးမွာ ဘုရားသခင္ အေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ဆီ အေရာက္သြားႏိုင္မယ္ ဆိုတဲ့ နည္းေပါင္း မ်ားစြာလည္း ႀကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုး အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္ခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ မိတ္ေဆြ။ က်ဳပ္ သိခ်င္တာက ဘုရားသခင္ဟာ က်ဳပ္ အေပၚ အၾကင္နာမဲ့ေလေရာ့သလား။”

သူ႔ေမးခြန္းေၾကာင့္ က်ဳပ္ အာရံုဟာ မေန႔က ျဖစ္ရပ္တစ္ခုဆီ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ “မေန႔က က်ဳပ္ရယ္၊ က်ဳပ္မိတ္ေဆြေတြရယ္ ဥယ်ာဥ္ တစ္ခုဆီ သြားၾကတယ္ဗ်။ ဟိုေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္က ေရဆာသတဲ့။

Letter from Osho (3)

ေတာင္ထိပ္က ေရကန္ငယ္တစ္ခုရဲ႕ အစပ္၊ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ မေန႔ညေနက က်ဳပ္တို႔ စုေဝးထိုင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ေတြ ျဖန္႔က်က္ေနၾကတယ္။ အေဝးက ေတာင္တစ္လံုးရဲ႕ အရိပ္ကလည္း ကန္ေရျပင္ေပၚမွာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ထင္ဟပ္ေနတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အားလံုး တစ္ဦးကို တစ္ဦး စကားမဆိုႏိုင္ၾကဘူး။ ေငးေမာေန ခဲ့ၾကတယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သတိထားမိတာက ေလျပည္ေလညွင္း တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေဝွ႕ေဝွ႕ တိုက္လာတယ္ ဆိုတာပဲ။ သူတို႔ တစ္ခ်က္ေဝွ႕လိုက္တိုင္း ကန္ေရျပင္မွာ လိႈင္းငယ္ေလးေတြ ထသြားတယ္။ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြကလည္း ေဝဝါးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာ ဒီေလျပည္ဆိုတာလည္း အေဝးေရာက္ သြားေရာ။ ကန္ေရျပင္ဟာလည္း ကနဦး အစ အတိုင္း ပကတိ ျပန္ၿငိမ္သက္သြားေရာ။ အေဝးက ေတာင္ရဲ႕ အရိပ္ဟာလည္း ပင္ကိုအတိုင္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ထင္ဟပ္ေနျပန္ေရာ။

Letter from Osho (2)

ဂါလီလဲ ေရအိုင္ႀကီး ဆိုတာ ရွိတယ္။ တစ္ညေနခင္းမွာ အဲ့ဒီေရအိုင္ႀကီးထဲ မုန္တိုင္းေတြ ထန္ေနသတဲ့။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ေရအိုင္ႀကီးရဲ႕ အလယ္မွာ ေလွငယ္တစ္စင္းလည္း ရွိေနတယ္။ မုန္တိုင္းကလည္း ျပင္းထန္ေနတာမို႔ ေလွငယ္ဟာ ျမဳပ္လုဆဲဆဲ၊ လူးလိမ့္ေနတာေပါ့။ ေရွာင္လႊဲစရာ လမ္းမျမင္တဲ့ အေလ်ာက္ ေလွေပၚပါတဲ့ ခရီးသြားေတြေရာ၊ ေလွထိုးသားေတြပါ အားလံုး ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ ေနၾကတယ္။ ေလျပင္းေတြက အလံုးအရင္း ဝင္ေဆာင့္ေနၾကသလို၊ လိႈင္းထန္ပိုးေတြကလည္း ေလွငယ္ကို ရိုက္ခ်ိဳး ေနၾကေရာ။ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ကန္ေရျပင္ႀကီးမွာ – ဆိုက္ကပ္မယ့္ ကမ္းဆိုတာလည္း မျမင္ရတဲ့အခါ အဲ့ဒီ ခရီးသြားေတြနဲ႔ ေလွထိုးသားေတြ အားလံုး ေၾကာက္ရြံ႕ ေအာ္ဟစ္ ေျပးလႊားေနၾကပါေရာ။

ဒီလို အညွာအတာမဲ့တဲ့ မုန္တိုင္းၾကားထဲက လူးလိမ့္ေနရွာတဲ့ ေလွငယ္ရဲ႕ ေထာင့္စြန္းတစ္ေနရာမွာ လူရြယ္တစ္ေယာက္ ကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ စိုးရိမ္စိတ္မရွိဘူး။ အေၾကာင့္အၾက မရွိဘူး။ ပကတိ ၿငိမ္သက္လို႔။ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြက သူ႔ကို ႏိႈးၾကတယ္။ သူတို႔ မ်က္ဝန္းထဲမွာေတာ့ ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနစိတ္ေတြက ေနရာယူလို႔။ တုန္လႈပ္လို႔။

ႏိႈးလို႔ ႏိုးလာခဲ့ရတဲ့ လူရြယ္က သူတို႔ကို ေမးတယ္။ သင္တို႔ေတြ အားလံုး ဘာလို႔ ေၾကာက္လန္႔ေနရတာလဲ။ တဲ့။ သူေမးတဲ့ပံုက ေၾကာက္လန္႔စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိတဲ့ ပံုမ်ိဳးနဲ႔ပဲ။ သူ႔မိတ္ေဆြေတြ အားလံုး ဘာေျဖရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားတယ္။ ထပ္ေမးတယ္။ သင္တို႔ေတြမွာ ယံုၾကည္မႈ မရွိဘူးလား တဲ့။

သူက ေျပာေျပာဆိုဆို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ မတ္တတ္ရပ္လိုက္တယ္။ ေလွငယ္ရဲ႕ တစ္ဘက္ျခမ္းဆီ ေျဖးေျဖးေအးေအး ေလ်ာက္သြားတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ မုန္တိုင္းကလည္း ေလွငယ္ကို ဆြဲေမွာက္ပစ္ေတာ့မတတ္ တိုက္ခတ္ေနတယ္ ဆိုတာေတာ့ မေမ့နဲ႔။ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနတဲ့ ကန္ေရျပင္ဘက္ဆီ လွည့္ရင္း သူက စကားဆိုတယ္။

“ေအးခ်မ္းေလာ့ .. ၿငိမ္သက္ေလာ့” တဲ့။

Letter from Osho (1)

မေန႔ညက လူတစ္ေယာက္ အသက္ငင္ေနတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္။ သူ႔အေဆြအမ်ိဳးေတြ အားလံုးလည္း ညိွဳးငယ္တဲ့သူေတြက ညိွဳးငယ္ၾကလို႔၊ ငိုေႂကြးတဲ့သူေတြက ငိုေႂကြးၾကလို႔။

ဒီပံုရိပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္းခဏ က်ဳပ္ငယ္စဥ္က ျဖစ္ရပ္အခ်ိဳ႕ ေျပးသတိရမိတယ္။ ရြာတစ္ရြာရဲ႕ သၿဂိဳလ္ပြဲ တစ္ခုကို ပထမဆံုး ေရာက္ခဲ့စဥ္က။ အေလာင္းစင္ကို မီး စရွိဳ႕လိုက္ၿပီ။ လူေတြ ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စု စကားစျမည္ ေျပာေနၾကၿပီ။ အဲ့ဒီတုန္း အဲ့ဒီရြာက ကဗ်ာဆရာ တဲ့၊ အမွတ္တမဲ့ ထေျပာတယ္။ “ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္ရြံ႕စရာ မလိုဘူး မိတ္ေဆြတို႔၊ ေသျခင္းတရား ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔အားလံုးရဲ႕ မိတ္ေဆြပဲ” တဲ့။

Letters from Osho (5)

ေနမင္းအေရာင္ရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈဟာ ျပာလြင္တဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ျဖန္႔က်က္ေနရာ ယူေနၾကပါၿပီ။

ႏို႔ေပမယ့္ ေလႏုေအးဟာ အခုထိ ထုနဲ႔ ထည္နဲ႔ ရွိတုန္း။ ျမက္ခင္းႏုေလးေတြရဲ႕ အဖ်ားအနားေတြ ဆီက ႏွင္းမႈန္ဝတ္စေလးေတြ ကလည္း ေအးေအးျမျမ ခိုႏြဲ႕ေနတုန္း ရွိပါေသးရဲ႕။ ခင္ဗ်ား ဂရုထား ၾကည့္မိရင္ ပန္းဝတ္လႊာေလး ေတြ ေပၚမွာ ႏွင္းမႈန္စေလးေတြ ျမင္ရလိမ့္ဦးမယ္။ ညဟာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ ဆိုေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ရင္ေငြ႕ကို အခုထိ ေပးထားႏိုင္စြမ္း ရွိတာ ခင္ဗ်ား ခံစားမိပါလိမ့္ဦးမယ္။

အနီးက တြန္က်ဴးလိုက္တဲ့ ဥေဒါင္းငွက္ငယ္ အသံေလး ၾကားရလား။ သူ႔ဟန္ပန္ဟာ အေဝးက ဥေဒါင္းငွက္ေတြ ဆီ အေမးပုစၦာျပဳေနသလိုလို ရွိတယ္။ ေလေျပေအး အေဝွ႕မွာ သီေႂကြးေနတဲ့ ေက်းငွက္တို႔ရဲ႕ မဆံုးႏိုင္တဲ့ သီခ်င္းသံသာေတြနဲ႔ အတူ ရြက္ႏုရြက္လွေတြ ကလည္း လႈပ္ခတ္ ကခုန္ေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီမနက္ခင္းဟာ အရာရာကို မွတ္ေက်ာက္တင္ေနၾကတယ္။ သင္ျမင္ရဲ႕လား မိတ္ေဆြ။ ေန႔တစ္ေန႔ဟာ သူ အရုဏ္ တက္လာခဲ့ၿပီလို႔ ကမၻာေျမကို အံ့ဩဘနန္း ေႂကြးေၾကာ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။