စြန္ၾကိဳး

ကဗ်ာ ဆရာ တစ္ေယာက္ က ေျပာျပ ~
~ သူဟာ စြန္တစ္ေကာင္
~ မွန္စာၾကိဳးေလး တစ္စ နဲ႔ သြယ္သြယ္ေလး ကေနရ သတဲ့
ဟုတ္မွာေပါ့ ~

သူဟာ စြန္ဆို ~ က်ေနာ္က ၾကိဳး
ဒါေပတဲ့ –
မခ်ည္တဲ့ ၾကိဳး
မျပည္တဲ့ ၾကိဳး
အျခားသူကို ျဖတ္မယ့္ၾကိဳး
မိမိဘာသာ ျပတ္မယ့္ ၾကိဳး

သူ ~ ဟိုး မိုး အထက္မွာ ဝဲပ်ံ က ေနခ်ိန္
က်ေနာ္ က မျမင္ႏိုင္တဲ့ မွန္စာမ်ွင္ တစ ~ ပါးလ်လ်
ေဟာ ေတြ႕လား
ေဟာ ဟိုမွာေလ ~ ေတြ႕ရဲ႕လား
သူ႕ဟာသူ ေကာင္းကင္မွာ
လြတ္လြတ္ရွင္းရွင္း ပ်ံဝဲေနလိုက္တာမ်ား ~

အဆံုးသတ္ ခဏတိုင္

နားစည္ကို ရိုက္ခတ္၍ ညက္ေညာစြာ ထြက္ရွိလာ၏။ “Until the Last Moment ~ ေနာက္ဆံုး ခဏထိတိုင္” ~ ဟု အမည္တပ္ဆိုပါမည္။ ၎၏ တသြင္သြင္ စီးေမ်ာေနသည့္ သႏၱာန္ က ညင္ညင္သာသာ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ တစ္လံုးခ်င္း ပီပီသသ ။ အဓိပၸာယ္ ရွာေဖြေနသမ်ွ ေခတၱ ရပ္တန္႔ ၍ ရွဴရွိဳက္ေနေသာ ထြက္သက္ ဝင္သက္တို႔ – တန္ဖိုး အနဂၣ ေဆာင္က်ဥ္းသြားၾကသည္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ေသာ္လည္း ခိုင္မာသည့္ ဟန္ အျပည့္။

ဤအရာကို မည္သို႔ ခြဲျခား၊ ညႊန္းဆို ျပရပါမည္နည္း။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ အၾကား ဘာမ်ွ မလို။ “ဟုတ္ကဲ့ ႏွင့္ ဟင့္အင္း” – အၾကား – မည္သည့္ အရာမ်ွ ျခားနား ထားျခင္း မရွိ။ ျပံဳးရယ္သမ်ွ ႏွင့္ ငိုေၾကြးျမည္တမ္း သမ်ွ အၾကား – တံတိုင္း အဆီးအတား မရွိ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဒြိသဘာဝမ်ား မဟုတ္ဘဲ တစ္သားတည္း စီးဆင္း ေနရာယူသည္။ သူသည္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းလွပါပေကာ ~ ႏႈတ္ခမ္း ႏွစ္လႊာ၏ အလႈပ္အဟ ၾကားတြင္ တင္းအားတို႔ ေျပေလ်ာ့ ကုန္ၾကသည္။

ျဖဴလြင္လြင္ ယိမ္းႏြဲ႕ေနေသာ္လည္း – အေသအခ်ာ ရွဳၾကည့္မည္ ဆိုပါက – ျငိမ္ဝပ္ေသာ သူ႕သြင္ျပင္ကို သင္ အတိုင္းသား ျမင္ႏိုင္ ပါလိမ့္မည္။ တလႈပ္ရြရြ ကင္းျပတ္ ကုန္ဆံုး သြားၾကေသာ အရာရာတိုင္းကို ေက်နပ္စြာ ခံယူလ်က္ သူ ျပံဳးေန လိမ့္မည္။ တခဏတိုင္း မျပတ္ ေရာက္ရွိလာေသာ ဧည့္သည္ မိတ္သဂၤဟ အေပါင္းတို႔ တြင္ သူသည္ တစ္ခါတစ္ရံ မဂၤလာလည္း ရွိ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အမဂၤလာလည္း ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႕အတြက္ မဂၤလာ၊ အမဂၤလာ တို႔သည္ ကိစၥမရွိ။ နတၳိ ဗလာက်င္းေနသည့္ သူ၏ ရင္ဘတ္ အစံု သည္ ခရီးသြား ေဆာင္သည္ တို႔ ဥဒဟို ျဖတ္သန္းသည္ ျဖစ္၍ သလာယံ ဇရပ္ ျဖစ္လ်က္ ရွိ၏ ဟု ဆိုပါမည္။

“ေနာက္ဆံုး” ~ “အဆံုး” ~ “အႏၱိမ” စသည့္ စကားဝတ္ရည္တို႔ ႏွင့္ – “အတၳိ” ~ “နတၳိ” ~ “မရဏ” စသည့္ အနတဂၢမ ေဝါဟာရတို႔တြင္ – ဘယ္ စကား အစ၊ အဘယ္ ဝါက် ကိုမ်ွ စပ္ယူ၊ မသံုးစြဲလိုေပ။ “သူလည္း ျဖစ္၍ က်ေနာ္လည္း ျဖစ္သည္” ဆိုျခင္း၌ အဘယ္ ဝါစဂၤမ်ွ မလိုအပ္။ သဇင္ ေၾကြျခင္း – ေခါင္ရမ္းပြင့္ျခင္း တို႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ျဖစ္တည္ေနသမ်ွ က်ေနာ္တို႔ အၾကား – မည္သည့္ အရာသည္ – မည္သုိ႔မ်ွ အေနွာင့္အယွက္ ျပဳႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္။ စင္စစ္ က်ေနာ္တို႔၏ ခ်စ္ျခင္း အတြင္း အႏွစ္သာရ ၌ သဇင္လည္း ပါသည္၊ ေခါင္ရမ္းလည္း ပါသည္။ အဘိဓာန္ မျပဳထား မိေသးေသာ လူသူ မသိ ပန္းပြင့္ ဝါဝါကေလး လည္း ပါဝင္မည္။

အိုဘယ့္ ေလာက

တကယ္ စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ ( ဒါမွမဟုတ္ ) စိတ္ပ်က္စရာေတြ ခ်ည္းပါပဲကြာ ေလာကၾကီးက — လို႔ ေျပာသံမ်ိဳးေတြ၊ အက်င့္ပါရင္း သံုးျဖစ္တဲ့ စကားေတြ ရွိပါတယ္။ ကမၻာ ေလာကၾကီး မွာ စိတ္ပ်က္စရာ၊ စိတ္ရွဳပ္စရာေတြ၊ အပိုင္းပိုင္း အတစ္တစ္ ပြထ ေနတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ေခတ္စနစ္ တစ္ခုရဲ႕ အေရးအရာ -ဘာသာ၊ သာသနာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာ၊ စီးပြားေရး ၊ ႏိုင္ငံေရး စသျဖင့္ – ဘယ္နယ္ပယ္ မွာ မဆို ဒီေမးခြန္း၊ ဒီစကား ေတြ ထြက္ထြက္ လာတတ္ၾကတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။

အေျဖကေတာ့ – ေမ်ွာ္လင့္တာေတြ မ်ားေနလို႔ပါ။

ဆိုပါစို႔။ ခင္ဗ်ား တစ္ခုခုကို ေမ်ွာ္လင့္ၾကည့္မယ္။ စိတ္ပ်က္စရာ ဆိုတာ အနည္းဆံုးေတာ့ ေတြ႕လာ ရပါတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ – ဘယ္ဟာကိုမွ မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ ထားၾကည့္။ ဘယ္ စိတ္ပ်က္ စရာမွ ေပၚမလာဘူး ဆိုတာ ေတြ႔မယ္။ ခင္ဗ်ား မ်ားမ်ား ေမ်ွာ္လင့္ေလ၊ ခင္ဗ်ားမွာ စိတ္ပ်က္ စရာေတြ ပိုမ်ားရ ေလေလ ပါ။ ဆိုလိုတာက စိတ္ပ်က္တယ္ ဆိုတာဟာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ထြက္ကုန္ပစၥည္း ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စင္စစ္ က်ေနာ္တုိ႔ ရွင္းရမယ့္ ျပႆနာဟာ – စိတ္ပ်က္တယ္ ဆိုတဲ့ အေပၚမွာ မဟုတ္ ဘူး။ စိတ္ပ်က္တယ္ ဆိုတာက အက်ိဳး ရလာဒ္ သက္သက္ပဲ ။ တကယ္ ရွင္းရမယ့္ ျပႆနာ က သူ႔ရဲ႕ အေၾကာင္း ျဖစ္တဲ့ “ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္” အေပၚမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

စိတ္ပ်က္ရတယ္ ဆိုတာ ဟာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ရဲ႕ ေနာက္မွာ တစ္ေကာက္ေကာက္ ပါေနတဲ့ အရိပ္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခဏေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားမွာ ေမ်ွာ္လင့္ေနမိ တဲ့ စိတ္ မရွိဘူး ဆိုရင္၊ ဒါမွမဟုတ္၊ ေမ်ွာ္လင့္တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ – ခင္ဗ်ားမွာ လံုးဝ ရွိ မေနရင္ – ဒီျပႆနာ က ရိုးရိုးေလး ျပီးဆံုး သြားပါတယ္။ ဘာနဲ႔ တူသလဲ ဆိုေတာ့ – ခင္ဗ်ားက ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးတယ္။ အဲ့အတြက္ အေျဖ တစ္ခု ျပန္လာတယ္။ -အဲ့သလိုမ်ိဳး ပါပဲ။ ခင္ဗ်ားက ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ေတြ နဲ႔ ေမးခြန္း ထုတ္မယ္၊ အေျဖ ျပန္လာေတာ့ ခင္ဗ်ား စိတ္ပ်က္ သြားမယ္။ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ကို စိတ္ပ်က္မႈက ျဖည့္စည္းေပး တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ လုပ္သမ်ွ အရာရာတိုင္း ဟာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ေတြနဲ႔။

ဥပမာ အေနနဲ႔ ေျပာပါမယ္။ က်ေနာ္က တစ္ေယာက္ေယာက္ ကို ခ်စ္တယ္ ဆိုပါေတာ့- က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ ေတာင္ အမွတ္ မထား မိပါဘဲနဲ႔ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတာ ရွိလာပါတယ္။ ဘယ္ခ်ိန္ ဘယ္လို ရွိလာသလဲ ။ က်ေနာ္ မသိဘူး။ တန္ျပန္ ေရာက္လာမယ့္ အခ်စ္ ကို ေမ်ွာ္လင့္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်စ္တာက ျဖင့္ အျပည့္ အဝ မျပီးေသးဘူး – က်ေနာ္ အခ်စ္စိတ္ ကျဖင့္ ပြင့္အံ ထြက္ မလာေသးဘူး – ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ က ေရာက္ႏွင့္ ေနျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ ဒီေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ကပဲ က်ေနာ့ကို ၊ အားလံုး ကို ဖ်က္ဆီး ေတာ့တယ္။

ကမၻာ မွာ စိတ္ပ်က္မႈ ကို အဖန္တီးႏိုင္ဆံုး အရာ ဟာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ အားလံုုးရဲ႕ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ စိတ္ကူးယဥ္ ကမၻာ ကို အျခား အရာေတြထက္ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ နဲ႔သာ ေကာင္းေကာင္း တည္ေဆာက္ ႏိုင္လို႔ပါ။ အဲ့ဒါ ေၾကာင့္ပဲ – ခရီး တစ္ခု သြားရမယ္မွ မၾကံေသးဘူး – အိမ္ကို ဘယ္ေတာ့ ျပန္ေရာက္မလဲ – ဆိုတာ စဥ္းစား ေနရတာမ်ိဳး ရွိတယ္ မဟုတ္လား။

ကုလားထိုင္

ထိုင္ခံု ဗလာ အလြတ္ တစ္လံုးနဲ႔
ဆိတ္ျငိမ္ေနတဲ့ ခန္းေဆာင္ဟာ
ဗုဒၶ-အျဖစ္ကို မိတ္ဆက္ ။
ထိေရာက္ လိုက္ပါဘိ။
ရွားပါးလိုက္ပါဘိ။

AN EMPTY CHAIR
A SILENT HALL
AN INTRODUCTION TO BUDDHA —

HOW ELOQUENT!
HOW RARE!

“ဗုဒၶ” – ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္မႈ အျဖစ္ကို ျမင္ႏိုင္ဖို႔ – တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္မႈ ဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သႏၱာန္မွာ မျဖစ္မေန လိုအပ္ပါတယ္။ ဗုဒၶအျဖစ္ကို ေဖာ္ျပႏိုင္ဖို႔ ဘာသာစကား ဟာ “တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈ” ဘာသာ စကား တစ္ခုထဲ ရွိတယ္ ။ က်ေနာ္တို႔ သံုးစြဲၾကတဲ့ အျခား အျခား ဘာသာစကား၊ ေဝါဟာရေတြဟာ ဒီအျဖစ္ကို ေဖာ္ျပႏိုင္ဖို႔ စြမ္းရည္ နည္းလြန္း ေနတယ္။ အကန္႔အသက္ ပဲ ရွိတယ္။ ေသးသိမ္လြန္း ေနတယ္။ မျပည့္စံုဘူးရယ္ ။ ဘာဆို ဘာမွ မရွိတဲ့ သုညတ နဲ႔၊ လံုးဝ ဥႆံု ဆိတ္ျငိမ္ေနမႈ ကသာ ခင္ဗ်ားအတြက္ ဗုဒၶရဲ႕ အျဖစ္ကို ေဖာ္ျပ ႏိုင္တယ္။

ဂ်ပန္မွာ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရွိတယ္။ အဲ့ဘုရားေက်ာင္း အတြင္းမွာ ဘာမွ မရွိဘူး။ ဘုရားေက်ာင္း ေတြမွာ ေတြ႔ေလ့ ေတြ႔ထ ရွိတဲ့ ဘုရား ရုပ္ပြားေတာ္ လည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားေက်ာင္း ကေတာ့ ဗုဒၶ ကို ရည္စူး ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားဖူးေတြ ေရာက္လာေတာ့ ေမးၾကတယ္။ “ဗုဒၶ ဘယ္မွာပါလဲ။ ဒီဘုရားေက်ာင္း က ဗုဒၶကို ရည္စူး ထားတယ္ မဟုတ္ဘူးလား” လို႔ ေမးေတာ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ရယ္ရယ္ ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္ ။ – “ဒီေနရာမွာ ဘာရွိသလဲ။ ဘာမွ မရွိဘူး မဟုတ္လား။ ရွင္းလင္း ေနတဲ့ ဗလာနယ္ သုညတ နဲ႔ တိတ္ဆိတ္ေနမႈ သာ ရွိတယ္။ အဲ့ဒါ ဗုဒၶ ပါပဲ” တဲ့။

ေက်ာက္သား ေက်ာက္ခက္ႏြယ္ ေတြဟာ ဗုဒၶကို ကိုယ္စား မျပဳႏိုင္ဘူး။ ရုပ္ထု၊ ဆင္းထုေတြဟာ ဗုဒၶကို တိတိပပ ေဖာ္ျပေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဗုဒၶဟာ ေက်ာက္သား ေက်ာက္ခက္ မဟုတ္သလို၊ ရုပ္ထု ဆင္းထုလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဗုဒၶ – ဆုိတာရဲ႕ အျဖစ္ဟာ ပံုသ႑ာန္ သြင္ျပင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶဟာ ပံုသ႑ာန္ သြင္ျပင္ ဘာမွ မေရာယွက္ထားတဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ အျဖစ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္သႏၱာန္ ဟာ ဆယ္ရက္ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ လံုးဝ ဆိတ္ျငိမ္၊ တိတ္ဆိတ္ျပီး ေနႏိုင္သလား။ ဘာဆိုဘာမွ မရွိဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ျပီး ခင္ဗ်ားရဲ႕ အတြင္း အဇၥ်တၱမွာ ႏွစ္ျမဳပ္ေန ၾကည့္ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ “ဗလာက်င္း ေနတဲ့ ထိုင္ခံုတစ္လံုး” ဆိုတဲ့ စကားစုကို ခင္ဗ်ား အျပည့္အဝ နားလည္ ပါလိမ့္မယ္။

ခ်မ္းေျမ့၊ သုခ၊ ျပည့္ဝတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး

အိမ္ေထာင္ေရး မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ သာယာ စြာ အဆံုးသတ္ ၾကေလ သတည္း ဆိုတာ တကယ္ ရွိပါသလား။ ခ်မ္းေျမ့ သုခ ျပည့္ဝတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး အတြက္ လ်ိဳ႕ဝွက္ ခ်က္ ရွိသလား ။ အိမ္ေထာင္ေရး အဘိဓမၼာ ရွိသလား။

( က )  က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ အဲ့အေျဖကို ဘယ္သူမွလည္း မသိႏိုင္ၾကဘူး။ ဝါးလံုးရွည္နဲ႔ သိမ္းရမ္းတာပဲ လို႔ ထင္ၾက၊ ေျပာၾကမလား မသိ။ ထင္မယ္ဆိုလည္း ထင္ပါ။ ေျပာမယ္ ဆိုလဲ ေျပာပါ။ စာရွဳသူတို႔ ေဝဖန္စကားနဲ႔ အထင္အျမင္ ကို စာေရးတဲ့သူ က်ေနာ္ တားလို႔ မရပါဘူး။ က်ေနာ္ ေျဖရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါမယ္။

ေယရွဳခရစ္ ဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ ႏိုင္ငံေတာ္ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို သိတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ အဲ့လိုေတာင္ သိမယ္ဆိုရင္ ဒီလို ကိစၥ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ ကိုလည္း သိရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ဘာလို႔ အိမ္ေထာင္ မျပဳခဲ့သလဲ။ သူ ဘာလို႔ “ဘဝဆံုးတိုင္ ခ်မ္းေျမ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မယ့္ အိမ္ေထာင္ေရး လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္” ၾကီး ကို မသိရတာလဲ။ တကယ္ပဲ မရွိလို႔ တကယ္ မသိတာလား။ ေယရွဳဟာ သိရက္နဲ႔ေတာ့ လ်ိဳထားမလား။ က်ေနာ္ သူ႔အေပၚ အဲ့လို မထင္ပါဘူး။

သူေတာ္စင္ၾကီး တစ္ပါး ျဖစ္တဲ့ သူ တင္ မကဘူး။ မဟာဝီရ၊ ေလာက္ဇူ ၊ ေခ်ာင္ဇူး တို႔လည္း အိမ္ေထာင္မျပဳ ခဲ့ၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ တကယ္ပဲ အဲ့ဒီ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ၾကီးက အျခား အရာ အားလံုးထက္ နက္နဲခက္ခဲ ေနတာလား။ ဂမၻီရ ဆန္ ျပီး ရွာမရ ေဖြမရ ျဖစ္ေနသလား။ ဒီပညာရွိေတြ ဟာ သူတို႔ ကိုယ္စီ နက္နဲတဲ့ အဆံုးစြန္ အႏၱိမ တရားကို ရွာေဖြ ခဲ့ၾကသူေတြ ပါ။ ဒီ ခ်မ္းေျမ႕သုခ ျပည့္စံုတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ သာ တကယ္ ရွိတယ္ ဆိုရင္ သူတို႔ ေတြ႔ခဲ့ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဘုရားသခင္ ကို ရွဳျမင္ဖို႔ အထိ ၾကိဳးစားေကာင္း ၾကိဳးစား ႏိုင္ခဲ့မယ္။ အိမ္ေထာင္ေရး ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မရွဳျမင္ ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူးရယ္။ အံ့ဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။

ေဆာ့ခရတၱိ ( ဆိုကေရးတီး၊ Socrates ) ကေတာ့ လက္ထပ္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တယ္။ သူ႔ဘဝ တစ္ခုလံုး လည္း ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခံစားခဲ့ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ ကို သိခဲ့ဟန္ မတူဘူး။ သူရွာေတြ႔ခဲ့တာက “လက္မထပ္ တာမွ ေကာင္းေသးတယ္” ဆိုတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဆိုကေရးတီးဟာ ေလာက္ဇူတို႔၊ မဟာဝီရ တို႔နဲ႔ တစ္ေခတ္တည္းပါ။ အိမ္ေထာင္ မျပဳ ခဲ့ၾကပါဘူး ဆိုတဲ့ သူတို႔ေတြနဲ႔သာ  ေဆာ့ခရတၱိဟာ- အဲ့ဒီေခတ္အတြင္း အင္တာနက္ ခ်ိတ္ဆက္၊ ေနာ့လစ္ ရွဲရင္း – လုပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ တိက်တဲ့ အေျဖေတာ့ ထြက္လာ ႏိုင္ ပါလိမ့္မယ္ ။

ေဝါဟာရတို႔ႏွင့္ မေက်လည္ရျခင္းမ်ား

က်ေနာ္တို႔လူေတြမွာ စကားလံုး ေဝါဟာရတၳေတြမ်ားတယ္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးစီဟာ သူတို႔ ဘာသာစကား ေဝါဟာရ ၾကြယ္ဝရင္ ၾကြယ္ဝေၾကာင္း နဲ႔ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကတယ္။ မဆီမဆိုင္ ဥပမာေပးရင္ေတာ့ စကားတတ္တဲ့ကေလး ပိုခ်စ္စရာေကာင္းေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ စကားလံုးေတြ သိုင္းဝုိင္းေျပာဆိုျပီ ၊ အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးရျပီ ဆိုရင္ စကားအရာ ၾကြယ္ဝသူက သာစျမဲပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။

အဲ့ဒါဆို ေဝါဟာရတၳ၊ ေဝါဟာရ၊ ဘာသာစကား ဆိုတာေတြက ဘာေတြလဲ။

Osho

တကယ္က ေဝါဟာရေတြဟာ လူေတြကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားပါတယ္။ လူမႈလူ႔ေဘာင္မွာ အျဖစ္ရဆံုး ျပႆနာ အမ်ားစုဟာ ဘာသာစကား အေပၚမွာ အေျခခံတယ္။ ဒီဘာသာစကားနဲ႔ပဲ ဆက္ဆံ ေျဖရွင္းရသလို၊ ဒီဘာသာစကားနဲ႔ပဲ အခက္အခဲ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ၾကရတယ္။ အခ်ိဳ႕လူေတြက ဘာသာစကားေၾကာင့္ မာန္တက္တယ္။ အခ်ိဳ႕သူေတြက ဘာသာစကားနဲ႔ အႏွိမ္ခံရတယ္။ အခ်ိဳ႕က ဒီဘာသာစကားေၾကာင့္ စိတ္ေအးခ်မ္းရျပီး၊ အခ်ိဳ႕က ဒီဘာသာစကားေၾကာင့္ပဲ စစ္မက္ ျဖစ္ရတယ္။ ေမတၱာဘြဲ႕ေတး သီႏိုင္ဖို႔ ဘာသာစကားကို အသံုးျပဳၾကသလို ရိုင္းရိုင္းမိုက္မိုက္ က်ိန္ဆဲပစ္ဖို႔လည္း ဘာသာစကားကို အသံုးျပဳၾကျပန္ပါတယ္။

ဒီဘာသာစကားကို လူေတြကပဲ ဖန္တီးခဲ့ၾကတာမို႔ လူေတြမွာပဲ ရွိတယ္လို႔ ဆိုတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘာသာစကားဟာ လူ႔ေဘာင္လူ႔ေလာကအတြက္ အေျခခံ အက်ဆံုး လိုအပ္ခ်က္တစ္ခု လိုလို ျဖစ္လာတယ္တဲ့။ အဲ့လို ဟုတ္ပါသလား။

 ဘာသာစကားေတြေအာက္ တစ္ဆင့္နိမ့္တဲ့ ေနရာမွာ တိရစၦာန္ေလာက ရွိတယ္။ ဘာသာစကားေတြရဲ႕ အလြန္ ၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ေနရာမွာ သူေတာ္စင္ေတြရဲ႕ စိတ္သ႑ာန္ တည္ရွိတယ္။ အဲ့ဒီ တိရစၦာန္ေတြရဲ႕ ေလာကနဲ႔ သူေတာ္စင္တို႔ ဘံုဘဝၾကားမွာ လူသားေတြ ရဲ႕ ကမၻာ တည္ရွိတယ္။ ဘာသာစကားေတြရဲ႕ ကမၻာ၊ စကားလံုး ေဝါဟာရေတြရဲ႕ ေလာက တည္ရွိတယ္။ ဒႆန အယူအဆေတြ၊ ကဗ်ာလကၤာရဲ႕ ေလာက၊ သီအိုရီ ေဖာ္ျမဴလာေတြနဲ႔ စိတ္ကူးစံသတ္မွတ္ခ်က္တို႔ရဲ႕ ေလာက လို႔လည္း ေခၚဆိုပါမယ္။

ဘာလို႔ပါလဲ။ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ အေတြးစဥ္၊ စိတ္အစဥ္မွာ စကားလံုး၊ ေဝါဟာရေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေနရာယူထား ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အဇၥ်တၱ ကို ေရႊနန္းေဆာင္ တစ္ခုလို ပမာတင္စားမယ္ဆိုရင္ စကားလံုး၊ ေဝါဟာရေတြဟာ တစ္ခ်ပ္ခ်င္း၊ တစ္ရပ္ခ်င္း ဖြဲ႕တည္ထားတဲ့ အုပ္ခ်ပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ စကားလံုးေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္တဲ့ ရာဇပလႅင္ေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ေတြ တက္ထုိင္ရင္း မာန္ယစ္ ေနၾကတယ္။

အမတဂုဏ္

လမ္းညႊန္သမႈ၊ ( ဝါ ) ေထာက္ပံ့ တြန္းအား ျပဳတတ္ၾကသူေတြကို ဆရာ ( ဆာရာ၊ အရိပ္ ) လို႔ ေခၚဆိုၾကျမဲပဲ လို႔ ဆိုရင္ က်ေနာ္ ငယ္စဥ္ တန္းေက်ာင္း ဘဝ၊ သခ်ၤာကို ျမတ္ႏိုးစ ျပဳခ်ိန္မွာ ေထာက္ပံ့အားေပးခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာ လြဏ္းေမာင္ ( ျမားနတ္ေမာင္ )၊ W.W.Sawyer ၊ G.H.Hardy ၊ B.Russell တို႔ဟာ က်ေနာ့ဆရာ ( က်ေနာ့ေအးရိပ္ ) မ်ား ျဖစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ( စာအုပ္စာတမ္းမ်ားမွ ျဖစ္၍ ျမင္ဆရာမ်ားဟု ေခၚမည္လား မေျပာတတ္ )

အထူးသျဖင့္ အဆင့္ျမင့္သခ်ၤာတန္းကို နကန္းတစ္လံုး မသိေသးတဲ့ အဲ့အခ်ိန္က သခ်ၤာပညာရွင္မ်ားရဲ႕ စိတ္ထားနဲ႔ စ်ာန္ဝင္စားမႈ၊ စရိုက္ေတြကို ေလးစား အားက်လာေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးသူက ဆရာလြဏ္းေမာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမွားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္းကို ကိုင္တြယ္ရင္း လစဥ္ လစဥ္ သခ်ၤာ ဗဟုသုတနဲ႔ ပေဟဠိ ဝွက္စာေတြ တင္ထုတ္ေပးေနက်ပါ။ လစဥ္လတိုင္း ဆရာ့ေဆာင္းပါးေတြကို က်ေနာ္တို႔ မပ်က္မကြက္ ေစာင့္ဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာ့စာေတြကို ဖင္တျပန္ ေခါင္းတျပန္ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကသည္အထိ ပဲဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒီေဆာင္းပါးေတြကေန တစ္ဆင့္ သခ်ၤာပညာရပ္အေပၚ တန္ဖိုးထားတဲ့ ဆရာ့စိတ္ထားကို ျမင္ခဲ့ၾကရတယ္။

သိပ္မၾကာေသးမီမွာ ဆရာဆံုးပါးသြားခဲ့တဲ့ေနာက္ ဆရာ နဲ႔တူမယ့္ ေနာက္တစ္ေယာက္ မရွိခဲ့တာ ေၾကာင့္လား မသိ – ျမွားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္းရဲ႕ လစဥ္သခ်ၤာက႑ေလး လည္း ရပ္တန္႔သြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ့အေနနဲ႔ ဆရာ့ကို နွေျမာတသ ဦးညႊတ္ရင္း သူထားခဲ့တဲ့ လမ္းကို ဆက္ေလ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ကေန႔ထိတိုင္ ေလ်ာက္ေနဆဲပါ။ ေတာင္ကမ္းပါးယံကို ေခြပတ္ လိမ္ေကာက္ ေဖာက္ထားတဲ့လမ္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ လမ္းေပ်ာက္လို႔ မိမိခြန္အားနဲ႔ မိမိ ထြင္းေဖာက္သြားရတဲ့လမ္း။ ဒီလမ္းေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္ပန္းတိုင္ဟာ ဘာျဖစ္မလဲ ။ အဆံုးသတ္ ဆိုတာေကာ ရွိရဲ႕လား ။ အဲ့ဒါကို က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ ဒီပို႔စ္မွာ ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာလည္း မဟုတ္ဘူး။

ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက – ဘယ္သူမွ မပါဘဲ ဘယ္အား ဘယ္မာန္ေတြနဲ႔ ဆက္ေလ်ာက္ခဲ့ ပါသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ဖို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ဆရာရဲ႕ စာပိုဒ္ငယ္ေလး တစ္ခု ျဖစ္တဲ့ “အခ်စ္စစ္ ဟူသည္” ဆိုတာကို “အမတဂုဏ္” အေနနဲ႔ က်ေနာ္ ျပန္ေရးတယ္။

………………………………….

ပေလတိုရဲ႕ က်မ္းေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ထဲမွာ စာပြဲသဘင္ လို႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ ( SYMPOSIUM ) က်မ္း ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ “အခ်စ္၊ ေမတၱာ” ရဲ႕ သေဘာသဘာဝကို ယုတၱိေဗဒ ရွဳေထာင္နဲ႔ တင္ျပထားတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီေရးတဲ့ “ပေလးတိုး နိဒါန္း” ထဲမွာ – အဲ့ဒီက်မ္းရဲ႕ အခ်ိဳ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ေကာက္ႏႈတ္ျပန္ဆိုထားတာ ရွိပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ စာအုပ္မွာေတာ့ “ေဆာ့ခရတၱိရဲ႕ ေမတၱာဘြဲ႕” လို႔ အမည္ ေပးထားတယ္။

အဲ့က်မ္းမွာ ေဆာ့ခရတၱိက အဓိပၸာယ္ အခ်ိဳ႕ ဖြင့္ဆိုရာကေန နိဒါန္းပ်ိဳးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခုသာမာန္ သံုးစြဲေနၾကတဲ့ အတၱေနာမတိ အသိ ၊ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ နဲ႔ေတာ့ ပံုစံ ကြဲျပား ေနမယ္။ သူ ဖြင့္ဆိုျပခဲ့တာက –