– ခ်မ္းေျမ့ရန္ လိုအပ္သမ်ွ –

ခ်မ္းေျမ့ ေပ်ာ္ရႊင္ စြာ ေနထိုင္ရန္ လိုအပ္ သည့္ အရာ ဟူသည္ အျခားမဟုတ္ – “အခု”သာ ျဖစ္ သည္။ အခု သင္ ခ်မ္းေျမ့ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနႏိုင္ ပါသည္။ မနက္ျဖန္ အေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ေန႔ အေၾကာင္း ေျပာေန ရန္ မလိုအပ္၊ ေရႊ႕ဆိုင္းေနစရာ မလိုအပ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရန္ အရာ အားလံုး သည္ ဤခဏ တြင္ပင္ တည္ရွိၿပီး ျဖစ္သည္။ ယခု သင္ အသက္ “ရွဴ” ေနသည္၊ ယခု သင္ အသက္ “ရွင္” ေန သည္၊ ယခု သင္ “အသိ” ရွိ သည္၊ ယခု သင္ “သတိ” ရွိသည္။ သို႔ဆိုလ်ွင္ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ေန ရန္ အတြက္ – အျခား အဘယ္အေၾကာင္း မ်ား ထပ္မံ လိုအပ္ ေနပါေသး သနည္း။ စင္စစ္ အခု ခဏတြင္ပင္ သင္ ကခုန္ ႏိုင္ပါသည္။ အခု ခဏတြင္ပင္ သင္ သီဆို ေနႏိုင္သည္။ သို႔ျဖင့္ သင္ သည္ ယခု ခဏ၌ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာ ေနႏိုင္ ပါ၏။

……………………..
ဘဝ သည္ လင္းထိန္ လွပ ေနႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္- ယင္းဘဝ သည္ ပင္ ေမွာင္မိုက္ေန ႏိုင္သည္။ ဤသည္တို႔သည္ က်ေနာ္တို႔ အေပၚ ၌သာ မွီခိုသည္။ ေရြးခ်ယ္ သည့္ အေပၚသာ မူတည္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ – ျဖစ္ႏုိင္စြမ္းတို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပား သြားၾကသည္။ အေမွာင္ တြင္ ေနမည္ – အလင္း တြင္ ေနမည္ စသည္ သင္ မည္သည္ကို ဆံုးျဖတ္ ပါမည္နည္း။ ယင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တို႔သည္ – ဘဝရွင္ သင္ႏွင့္ သာ ဆိုင္သည္။ အျခား လႊဲခ်ေနစရာ မလိုေပ။

အေမွာင္ တြင္း ေနေသာ လမ္းသည္ – အလိုဆႏၵ တို႔၏ လမ္း ျဖစ္သည္။ အလိုဆႏၵ တို႔၏ လမ္း သည္ အစဥ္ အျမဲ ျပင္ပ သို႔သာ ဦးတည္ သည္။ မိမိ သႏၱာန္မွာ

ေရွးရွဳရာတိုင္း၌ ရွိသည္

၁။ သင္ သည္ လမ္းျဖစ္၍ သင္သည္သာ ပန္းတိုင္ ျဖစ္၏။ သင္ႏွင့္ ပန္းတိုင္ ၾကားတြင္ မည္သည့္ အကြာအေဝး မ်ွ ျခားနား မေန။ သင္သည္ ရွာေဖြေန သူ ျဖစ္၍ သင္ သည္ သာ သင္ ရွာေဖြေန သည့္ အရာ ျဖစ္၏။ ရွာေဖြသူ ႏွင့္ အရွာေဖြခံ အၾကား တြင္ ဘာမ်ွ ျခားနားျခင္း မရွိ။ သင္သည္ ကိုးကြယ္ သူ ျဖစ္ ၍ သင္သည္သာ အကိုးကြယ္ ခံ ျဖစ္၏။ သင္သည္ တပည့္ တပန္း ျဖစ္၍ သင္ သည္ သာ ဆရာ သခင္ ျဖစ္၏။ သင္သည္ သာ နည္းလမ္း၊ သင္သည္သာ အဆံုးသတ္ ရလာဒ္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဤ လမ္း ကို ႀကီးျမတ္ေသာ လမ္း ဟု ေခၚဆုိ ၏။

၂။ ယင္း လမ္း သည္ သင့္အတြက္ အစဥ္ အျမဲ ျပင္ဆင္ၿပီး သား ျဖစ္ သည္။ ဤခဏအတြင္းတြင္ပင္ တည္ရွိေန သည္။ ႏိုးထ လာသည့္ အခါတြင္လည္း ရွိ၍ အိပ္ေပ်ာ္ေန သည့္ အခါ၌ လည္း ရွိသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ ေနသည့္ အခါ၌ မျမင္ေတြ႔ ရျခင္း သာ ကြာျခားေကာင္း ကြာျခား ပါလိမ့္မည္။ သို႔ပါ လ်က္ ႏွင့္ သင္ သည္ တမ္းတ ေနဆဲ – ရွာေဖြ ေနဆဲ ရွိသည္။

၃။ ပံုပမာ အားျဖင့္- ယမကာ မွီဝဲ ထားသည့္ သူ ႏွင့္ တူ၏။ မိမိ အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ေန ပါလ်က္ ႏွင့္ – မိမိ အိမ္ေပ်ာက္ ေနသည့္ အလား ရွာေဖြ ေနသူ ျဖစ္ သည္။ မိမိ မ်က္စိ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ရွိေနပါ လ်က္ ႏွင့္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ရွာေဖြ ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ အရင္း ခံ အေၾကာင္း သည္ ပစၥည္းေၾကာင့္ မဟုတ္။ ေဝဝါး မႈန္ရီ ေနေသာ သင္၏ အျမင္ အာ႐ံုေၾကာင့္ သာ ျဖစ္သည္။

For the moment.

Ted Viramont: မတရားမႈကို ဆန္႔က်င္ တိုက္ခိုက္သင့္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါသလား။

Osho: က်ဳပ္ဘယ္အရာမွ မယံုဘူး။ ယံုၾကည္တယ္၊ မယံုၾကည္ဘူး ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မသံုးပါနဲ႔။ အဲ့စကားဟာ – ကိစၥရပ္ တစ္ခုကို တကယ္လည္း မသိ၊ အတိအက်လည္း လက္ခံ လို တဲ့ အခါမွာ – ေရာၾကိတ္ျပီး လႊဲသံုး တဲ့ ေဝါဟာရ ျဖစ္ပါတယ္။

Here-and-Now

အျမင္ကတ္ပုဒ္မ နဲ႔လား မသိ- တစ္ေယာက္က ဆိုပါတယ္-
………………
Question: “အခုအခ်ိန္ အခုေနရာ” (Here and Now) ဆိုတဲ့ စကားကို ခင္ဗ်ား ခဏခဏ သံုးတယ္ ေျပာတယ္။ “အခု”ကို ဘယ္လိုသိရမွာလဲ?
……………….
Ans: အိုး ! ရွိစုမဲ့စု ဘုရားသခင္ ! ခင္ဗ်ား “အခု” ကို မသိဘူးလား။ ခင္ဗ်ား အခု ဗိုက္ဆာ ေနမယ္- ဒါဆို အခု သိလား။ အခု ေခါင္းကိုက္ေနရင္ေကာ အခု သိလား။ အခု ေနထြက္ေနရင္ေကာ ခင္ဗ်ား သိပါသလား။

အဲ့ဒါေတြကို မသိရင္ – “အခု” ကို ဘယ္လုိ သိရမွာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဟာ ~ “အခု”ကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ေတြးရမွာလဲလို႔ ေမးတာနဲ႔ အတူတူ ျဖစ္ေနပါတယ္။ စင္စစ္ ခင္ဗ်ား သိဖို႔ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း ဟာ – ခင္ဗ်ား သိဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ~ ေတြးဖို႔ တာစူေနတာ သာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

အေတြး ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ “အခု” တည့္တည့္မွာ မရွိဘူး။ အေၾကာင္းက- “အေတြး” ဆိုတာ “အခု တည့္တည့္မွာ မေနႏိုင္စြမ္း” ကိုသာ ဆိုလိုပါတယ္။ အေတြး ရွိရင္ ခင္ဗ်ား “ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္၊ အခု တည့္တည့္” မွာ မရွိဘူး။ ရွိလို႔လည္း မရဘူး။ ေတြးတယ္ – ဆိုကတည္း က – အဲ့ဒီ အေတြး ဟာ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ ကိုသာ ေတြးလို႔ ရပါတယ္။ “အခု”ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးႏိုင္ဘူး။ ဒါကို မဟုတ္ပါဘူး လို႔ ခင္ဗ်ား ျငင္းလိုပါသလား ~

အခု ခ်က္ခ်င္းပဲ ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္ အေပၚ ခင္ဗ်ား ေတြးၾကည့္ပါ။ ခင္ဗ်ား ေတြးတဲ့ အေတြးဟာ “အတိတ္” ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ား မ်ားမ်ား ေတြးေလ ~ ခင္ဗ်ား အေတြးဟာ – အတိတ္ (ဒါမွ မဟုတ္) အနာဂတ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အတြက္ ျဖစ္သြားေလပဲ။

ခင္ဗ်ား အတိတ္မွာ ခင္ဗ်ား အတြက္ မွတ္သားစရာ ေတြ၊ ထင္က်န္ရစ္ စရာေတြ၊ အေတြ႕ အၾကံဳ ေတြ မ်ားမ်ား ရွိေနမယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒါဆို ခင္ဗ်ား မ်ားမ်ား ေတြးႏိုင္ေနပါတယ္။ အလားတူ – ခင္ဗ်ား အနာဂတ္ အတြက္ ရွည္ရွည္ ေဝးေဝး ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ၾကီး ေတြ ရွိေနမယ္~ မဟာ့ မဟာ စီမံကိန္း ၾကီးေတြ ရွိေနမယ္ ဆိုပါစို႔၊ ဒါဆို ခင္ဗ်ား မ်ားမ်ား ေတြးျဖစ္မွာပါပဲ။

ဘာလို႔ဆို “အေတြး” အတြက္ အခ်ိန္ ဆိုတာရဲ႕ အညႊန္းေဘာင္ဟာ ရွည္ႏိုင္သမ်ွ ရွည္ရွည္ – လိုကို လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ – အခု “ပစၥဳပၸန္” တည့္တည့္အတြက္ အခ်ိန္ အညႊန္းေဘာင္ လံုးဝ မလိုဘူး။ ဒါဟာ “အခု” ကို ခင္ဗ်ား ေတြးမရတဲ့ အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္ အေပၚ ၾကည့္တဲ့ ခဏ – အေတြးစိတ္ကူး ဆိုတာ မဝင္ဘူး။ အသိ သက္သက္သာ ရွိတယ္။ အခု တည့္တည့္ အေပၚ ခင္ဗ်ား အသိရွိရွိ ေနၾကည့္ႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ား ခႏၶာဟာ အခု တည့္တည့္ မွာသာ ရွိေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို “အခု” အေပၚ ၾကည့္မွတ္ ႏိုင္တဲ့ ခဏတိုင္း – စိတ္ကူး အေတြးက အလုပ္မလုပ္ဘူး။ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ အေတြးေတြ အတြက္ “အခု တည့္တည့္” မွာ ေနရာ မရွိဘူး။

ယခု

~ ဘာဝနာ ၏ ဦးတည္ရာသည္
နက္ရွိဳင္းေသာ အတြင္း သႏၱာန္၏ သိမႈဆီသို႔
ဆိုက္ေရာက္ သည္။
~ တစ္ျပိဳင္နက္တည္းတြင္ပင္
“အတြင္း အႏွစ္ အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္လ်က္ ရွိျခင္း” တည္း ဟူေသာ
ျပည့္ဝမႈဆီသို႔လည္း ဦးတည္၏။

Osho

ဘာဝနာမွာ ဘာလိုအပ္သလဲလို႔ ေမးရင္ “Just to watch and not to do anything” ေစာင့္ၾကည့္ရံုကလြဲျပီး က်န္တာ ဘာမွ မလုပ္ဖို႔ ~ အဲ့ဒါပဲ လိုအပ္ ပါတယ္။ ဒီစကားဟာ လြယ္ကူျပီး ရိုးရွင္း ေနဟန္ ရွိတယ္။ ဒါေပတဲ့ ကမၻာမွာ လုပ္ကိုင္ရ အခက္ခဲဆံုး အရာ ျဖစ္ပါတယ္။

အျပည့္အဝ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ျပီး ေနထိုင္ ႏိုင္ဖို႔ ~ ပစၥဳပၸန္ တခဏ အတြင္း ျဖစ္လာတဲ့ အရာကို ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ( မိမိ အလို/မိမိ အျပဳ အမူ မပါ) လက္ခံႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာ နိစၥဓူဝ လူအမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ လုပ္ငန္းရပ္ေတြၾကားမွာ ~ မလြယ္ကူတဲ့ ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ ပိုျပီး အတြင္း က်က် ၾကည့္ဖို႔ ၊ နီးနီးကပ္ကပ္၊ သတိရွိရွိ ဆက္ ေစာင့္ၾကည့္ရဖို႔ ဆိုရင္ ပိုျပီး ခက္ခဲပါလိမ့္ မယ္။ ဘာလို႔ဆို ရွင္းလင္းတဲ့ အျမင္နဲ႔ နိစၥဓူဝ လုပ္ကိုင္သမ်ွ ၾကည္လင္ေနဖို႔ ရာ အတားအဆီး အျဖစ္ ~ မိမိတို႔ သႏၱာန္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သံေခ်း တက္ခဲ့တဲ့ ~ အယူဝါဒ၊ အသိဥာဏ္ ဗဟု သုတ၊ အစြဲအလမ္းေပါင္း မ်ားစြာ က အတားအဆီး အျဖစ္ ခုခံေနလို႔ပဲ ျဖစ္ ပါတယ္။

Inner World အတြင္းအဇၥ်တၱေလာက အတြက္ ~ မိမိသေဘာႏွင့္ မိမိ ဘာမွ မလုပ္ျခင္း၊ ဘာမွ မျဖစ္ျခင္း ( Non-doing ) ဟာ အခရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗဟိဒၶ ကမၻာ ( Outer – world ) အတြက္ ေတာ့ အဲ့လို မဟုတ္ဘူး။ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ ေနရတယ္။ လူတိုင္း ေန႔ တိုင္း အားစိုက္ ထုတ္ လုပ္ကိုင္ ေနရ ပါတယ္။ တြန္းအား ရွိမွ အေရြ႕ ရွိတယ္ မဟုတ္လား ~ တစ္ခုလုပ္မွ တစ္ခု ျဖစ္တယ္ ~ စသျဖင့္။ အဲ့ဒီ ျပင္ပ ဗဟိဒၶေလာက အတိုင္း လိုက္လံ ရွဳမွတ္ သိမ္းဆည္းရင္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ သႏၱာန္မွာ ရည္မွန္းခ်က္ ရည္ရြယ္ခ်က္ အလို ဆႏၵေတြ ဝင္လာ တဲ့ အခါ အပူ ၊ ေသာက၊ မာန ဝင္ရိုး ထံုးစံ ရွိပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ရင္တြင္းက ရိုးသားမႈ ေလး ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘာဝနာ က ဒါကို ျပန္လည္ တူးေဖာ္ ေပး ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ သိစိတ္ကို အရွင္းသား ျမင္ဖို႔ ရိုးရိုး သားသား ေစာင့္ၾကည့္ရံုေလး ေစာင့္ၾကည့္ လာေစ ပါ တယ္။

ခ်မ္းေျမ႕မႈ သည္ သဘာဝ အတိုင္း သာ ျဖစ္၏

A: အခု ရွိေနတာေတြ အားလံုးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ။

Osho : ခင္ဗ်ား ဘဝရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ ( ဝါ ) ခင္ဗ်ား ရွင္သန္ေနထိုင္ရျခင္း အေၾကာင္းက ဘာလဲ။ ခင္ဗ်ား ဘဝမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုခုမ်ား ထားရွိ ထားပါသလား။ အခု က်ေနာ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ဖို႔လား။

A: ဗ်ာ !?

Osho: က်ေနာ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ဖို႔ဟာ ခင္ဗ်ား ဘဝ ရည္မွန္းခ်က္လား !!!??

စင္စစ္ ေလာကမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရည္မွန္းခ်က္ ဘာမွ မလိုအပ္တဲ့ အရာေတြ ရွိပါတယ္။

ဘဝ(ဝါ) ရွင္သန္ေနျခင္း သက္သက္ မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘူး။ မလိုအပ္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္း၊ ေမတၱာ မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘူး။ အလွတရားမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘူး။ ခ်မ္းေျမ႕ျခင္း သႏၱိမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘူး။ ရည္ရြယ္ခ်က္ အမ်ိဳးအစား ေခါင္းစဥ္ေတြ ခြဲျခား တည္ရွိတဲ့ အရာေတြဟာ စင္စစ္ အသံုးမဝင္တဲ့ အလဟႆ ၊ အခ်ည္းႏွီး ပ်က္စီးရာ အေၾကာင္းခံ ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ စက္ယႏၱရား တစ္ခုမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိမယ္။ ဒါေပတဲ့ လူသား ျဖစ္ျခင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘူး။

ကဲ… ကခုန္တယ္ ။ ဘာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔လဲ။ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္ ~ သီခ်င္းဆိုၾကတယ္ ~ ဘာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔လဲ။ ပန္းခ်ီဆြဲတယ္ ~ ကဗ်ာေရးဖြဲ႕မယ္ ~ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိေပးရမလဲ။ မိုက္ကယ္ အိန္ဂ်လို၊ လီယိုနာဒို ဒါဗင္ခ်ီ၊ ပီကာဆို ~ သူတို႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ။

တစ္ခ်ိန္က ပီကာဆို ပန္းခ်ီဆြဲေနတဲ့ အခိုက္ေပါ့။ – လူတစ္ေယာက္ က ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာမယ္။ ပန္းခ်ီကား ဆြဲျပီးေတာ့ ပီကာဆိုကို အဲ့ဒီ လူက ေမးတယ္။ “ခင္ဗ်ား ဒီပန္းခ်ီကို ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဆြဲသလဲ။ ဒီပန္းခ်ီကားရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ”

ပီကာဆိုက ျပန္ေျပာတယ္။ “က်ဳပ္လည္း ခင္ဗ်ားကို ေမးမလို႔ပါ။ အေၾကာင္းက ခင္ဗ်ားလည္း ႏွစ္နာရီေလာက္နီးနီးကို အခ်ိန္ေပး ၾကည့္ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားမ်ား သိမလားလို႔။”

သူေျပာတဲ့ စကားဟာ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့စကား ၊ မွတ္သားဖြယ္ရာ စကား ျဖစ္ပါတယ္။

ႏွင္းဆီပန္းေလး တစ္ပြင့္ဆီကို သြားျပီး “မင္း ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ၊ မင္း ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဖူးပြင့္လာတာလဲ” ဘယ္သူ သြားေမးမလဲ။ ႏွင္းဆီ ပန္းေလးဟာ ေလထဲ၊ မိုးထဲ၊ ေနေရာင္ျခည္ အလင္းေတြ ၾကားထဲမွာ သူ႕သဘာဝနဲ႔ သူ ဖူးပြင့္ ကခုန္ ေနႏိုင္ပါတယ္။ သူ႕အတြက္ ဘယ္ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ဘယ္သူ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးႏိုင္မလဲ။ အလားတူ ~ က်ေနာ္ကေရာ။ က်ေနာ့္ ပန္းခ်ီကား ေတြမွာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရမလဲ။ စင္စစ္ က်ေနာ္ ပန္းခ်ီဆြဲရတာ ေပ်ာ္တယ္ ~ ၾကည္ႏူးတယ္ ~ ဒါဆို လံုေလာက္ပါတယ္။ အဲ့ဒါထက္ ပိုျပီး ဘာမွ မလိုအပ္ဘူး။

ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ဘဝဟာ ကၽြန္တစ္ဦးရဲ႕ ဘဝသာ ျဖစ္တယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ မရွိ၊ မလိုအပ္တဲ့ ဘဝဟာ ခ်မ္းေျမ႕သာယာေနပါတယ္။ တခဏတိုင္း တခဏတိုင္း အေပၚ အျပည့္အဝ ႏွစ္လို ခ်မ္းေျမ႕ ေနထိုင္တာ သာ ရွိတယ္။ သူအတြက္ မနက္ျဖန္ မရွိဘူး။ အဆံုးသတ္ မလိုဘူး။ အျခား ဘယ္တေနရာရာကိုမွ သြားေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အခု အခ်ိန္၊ အခု ေနရာ ( Now and Here ) မွာသာ ရိုးရိုး ရွင္းရွင္း တည္ရွိေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ အခု ေပ်ာ္ရႊင္တယ္ ~ က်ေနာ့ ေရာင္းရင္းေတြလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိမယ္။ ဘာထပ္ လိုအပ္ ေပးရဦးမလဲ။

လက္ဘက္ရည္ပြဲ ( Tea Time )

ဇင္ အတိုင္း ေနထိုင္သူ အတြက္ အရာ အားလံုးဟာ ေလးနက္ ေနပါတယ္။ ဥပမာ- လက္ဘက္ရည္ ေသာက္တာက အစေပါ့။ သူလုပ္ကိုင္ သမ်ွဟာ ျမင့္ျမတ္ရာ ေက်ာင္း ပရဝဏ္ အတြင္းထဲ အျမဲ ေရာက္ေန သလို ျဖဴစင္ ေလးနက္ ေနတယ္။

ေမာေရွနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အေၾကာင္းေလး တစ္ခု ရွိခဲ့တယ္။ ပညတ္ေတာ္ ဆယ္ပါးကို နာခံ ယူဖို႔ ၊ ဘုရားသခင္နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ ဆိုျပီး “ရွီႏိုင္း” ေတာင္ေပၚကို သူ ေရာက္သြားေတာ့ အဲ့ဒီမွာ အစိမ္းေရာင္ ျခံဳပုတ္ေလး ေတြ႔ရတယ္။ ျပာေရာင္လြင္လြင္ေလးနဲ႔ အတြင္းမွာ မီးညြန္႔ေလးကို ျမင္ရတယ္။ သူလည္း တအံ့တဩနဲ႔ အနားကို တိုးသြားၾကည့္တယ္။ ျခံဳအတြင္းကေန တစ္စံုတစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္ပါတယ္။ “ဖိနပ္ခၽြတ္ခဲ့ပါ။ ဒါျမင့္ျမတ္တဲ့ ေျမျဖစ္ပါတယ္” တဲ့။ ဂ်ဴးဘာသာမွာ အဲ့ဒီ ျဖစ္ရပ္ကို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုထားတာက – အဲ့မီးေတာက္ကေလးဟာ ဘုရားသခင္ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားသခင္ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲ့မီးေတာက္ ကေလးဟာ ေအးျမေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မီးေတာက္ရွိေနရာ ျခံဳပုတ္ ကေလး မေလာင္ကၽြမ္း၊ ျပာမက် သြား ရတာပဲ ျဖစ္တယ္ တဲ့။ ေမာေရွဟာ အမွတ္မဲ့ ဒီနယ္ေျမထဲ ဝင္ေရာက္ လာေပမယ့္ ဒီေျမဟာ အမွတ္မထင္ဘဲ ျမင့္ျမတ္ ေနခဲ့တယ္။ ျဖဴစင္တဲ့ ေက်ာင္း ပရဝဏ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရွင္သန္ ေနတဲ့ ဘုရားသခင္ ရွိေနတယ္ မဟုတ္လား။ အဲ့ေတာ့ သူ ဖိနပ္ခၽြတ္ျပီးမွ ဝင္ရေတာ့တယ္။

က်ေနာ့ အေနနဲ႔ ဆိုရင္ ဒါဟာ သမိုင္းျဖစ္ရပ္ တစ္ခု လို႔ မထင္ဘူး။ ဒီထက္ ပိုသာတဲ့ နိမိတ္ပံု ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားသခင္ ရွိရာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေျမျပင္ ျဖစ္ေနပါေစ အဲ့ေနရာဟာ ျမင့္ျမတ္ ေနမွာပဲ။ ဇင္ မွာ ဒီအခ်က္ဟာ အျပည့္အဝ ပ်ံ႕ႏွံ႕ စိမ့္ဝင္ ေနပါတယ္။ အရာအားလံုး ကို ဒီအျမင္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ ဆိုလိုတာက – ေလးနက္ ျဖဴစင္မႈ ရွိရာ ေနရာ တိုင္းမွာ ဘုရားသခင္ ရွိတယ္။ ျမင့္ျမတ္မႈ ရွိရာ ေနရာတိုင္း ဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနရာ ျဖစ္တယ္။ ဇင္ အတြက္ ဒီသေဘာဟာ အျပန္အလွန္ မလိုအပ္ဘူး။ ဆိုလိုတာက – ဘုရားသခင္ ရွိတဲ့ ေနရာ မွာမွ ျမင့္ျမတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားသခင္ ရွိမွ ျဖဴစင္ ေလးနက္ မယ့္ ေနရာ ျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားသခင္ တည္ရွိေနမႈ က အဲ့ေနရာ တစ္ခုကို ျမင့္ျမတ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ တာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားက အေလး အနက္ ျဖဴစင္စြာ နဲ႔ ထားလိုက္ တဲ့အခါ မွသာ – ေလးနက္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနရာ ျဖစ္သြားတာ။ ခင္ဗ်ားက တည္ျငိမ္ သန္႔စင္သြားတဲ့ အခါမွာမွ ဘုရား တစ္ပါး တည္ရွိေနသလို ရုတ္ခ်ည္း ခံစား လိုက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇင္ အတိုင္း ေနထိုင္သူ ေတြဟာ မိမိသႏၱာန္မွာ ေလးနက္သန္႔စင္ေအာင္ ထားရင္း အရာအားလံုးကို ေဆာင္ရြက္ျပဳမူ တယ္။ အျခား ဘုရားသခင္ ဝါဒေတြ မွာ အဲ့ဒါ ရွိပါသလား။

တကယ္စင္စစ္ ဇင္ မွာ ဘယ္ ဘုရားသခင္ မွ မရွိဘူး။ ဇင္မွာ တကယ္ ရွိတာက ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ စိတ္ ပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္သာ အခုလက္ရွိ အခ်ိန္မွာ အဖြံ႕ထြားဆံုး ၊ အပြင့္လန္းဆံုး တည္ရွိေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္မက ျမင့္ျမတ္ ပြင့္လန္း သြားႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ရွိ အခု ဘဝတစ္ခုလံုးကို ေလးနက္ေအာင္ ခင္ဗ်ား ဘာသာပဲ ဖန္ဆင္း ႏိုင္တယ္။