မေန႔၊ မနက္၊ မနက္ျဖန္ တို႔၏ ပစၥဳပၸန္

အခ်ိန္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တိတိပပ ေရးခဲ့ေလ့ မရွိေပမယ့္ – ေရးမိခဲ့သမ်ွ ေရွ႕အပုဒ္ ပို႔စ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ အခ်ိန္ နဲ႔ တိုက္ရိုက္ (သို႔မဟုတ္) သြယ္ဝိုက္ သက္ဆိုင္ ပါ တယ္။ ဒီေနရာမွာ – ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ – ဟိုတစ္ေန႔က အကို တစ္ေယာက္ ရဲ႕ အေမးစကား ရွိတယ္။ သူက ဘာဝနာ နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ျပီး ေမးခြန္းျပဳတဲ့ စကား ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ – က်ေနာ္လည္း ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ အဲ့ အေမး၊ အေျဖ ႏွစ္ခုစလံုး ကို ဒီမွာ ပူးတြဲ တင္ရွိ ပါတယ္။ အဲ့ဒါ အျပင္ – ျဖည့္စြက္ အေနနဲ႔ – ေနာက္ဆက္ ထပ္ေရးတယ္။

(ေဇယ်)

…………….

Question: ပစၥဳပၸန္ ရဲ႕ အခ်ိန္ အပုိင္းအၿခား က ဘယ္ေလာက္ ရွိသလဲ မသိဘူးဗ်။ ေနာက္ျပီး – အနာဂတ္ အေၾကာင္း (သိပ္) မစဥ္းစား ပဲ လုံးလုံး – ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္ မွာ ေနတယ္ ဆုိတာေကာ ၿဖစ္ႏုိင္ ပါ့ မလား ဗ်ာ။ သိခ်င္လို႔ပါ။

Answer: ‎(က်ေနာ့ကို by name တပ္ ထားတဲ့ အတြက္- က်ေနာ့ အေနနဲ႔ ေျပာရင္) ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္ ဟာ အခ်ိန္ မဟုတ္ဘူး အကို။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခ်ိန္ အပိုင္းအျခား လို႔ ေျပာ စရာ ကို ရွိမေနပါဘူး။

ဘာလို႔ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ကို ၾကည့္ၾကည့္ပါမယ္ ။ က်ေနာ္တို႔ အခ်ိန္လို႔ ေျပာတဲ့ အရာေတြ ( ပစၥဳပၸန္ ဖယ္ျပီး အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ – အခ်ိန္ဆိုတာေတြဟာ ) က်ေနာ္တို႔ စိတ္ကူး ထည္ေတြ၊ အခ်က္အလက္ ေတြသာ ျဖစ္ေန တာ ေတြ႕ရပါ လိမ့္မယ္။

ဆိုပါစို႔ – အတိတ္ ။ ဒီ အတိတ္ ဆိုတာ- က်ေနာ္တို႔ အခုအခ်ိန္ မွာ ယခင္ျဖစ္ျပီးသားကို ျပန္လွန္ ေတြးတဲ့ စိတ္ကူး ထည္ (ဒါမွမဟုတ္) စာအုပ္ တြင္း ပါ၊ ျဖစ္ရပ္ မွတ္သားခ်က္ ၊ အခ်က္အလက္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။

အလားတူ – အနာဂတ္ ။ သူကလည္း – က်ေနာ္တို႔ အခု အခ်ိန္မွာ – ေမ်ွာ္ေတြးတဲ့ စိတ္ကူး ထည္၊ အလို ဆႏၵ၊ (ဝါ) အႏုမာန၊ စီမံ ခ်က္၊ မွန္းဆ ခ်က္ ေတြ သာ ျဖစ္ ပါ တယ္။

ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္ မွာ ေနလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုရင္ — ေနၾကည့္ပါလို႔ပဲ က်ေနာ္ ေျပာရ ပါလိမ့္မယ္ အကို။ ဘာလို႔ဆို – ေတြးၾကည့္လို႔ မရဘဲ- ေနၾကည့္လို႔ သာ – ရေန လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ တို႔ စိတ္နဲ႔ ေတြးၾကည့္ရင္သာ — မေနႏိုင္ဘူး လို႔ ထင္ျမင္ရတယ္။– ဒါေပတဲ့ – က်ေနာ္ တုိ႔ (စိတ္၊နာမ္ မဟုတ္တဲ့) ရုပ္ခႏၶာ နဲ႔ သဘာဝ အားလံုး ဟာ ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္ မွာ သာ တကယ္ ရွိေန တာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ တစ္ေနရာမွာ ေျပာခဲ့ သလို၊ ပစၥဳပၸန္မွာ ေနၾကည့္ဖို႔ – ေတြးမယ္ ဆိုရင္ — ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူး အကို။ ပစၥဳပၸန္မွာ ေနၾကည့္ဖို႔ က –တကယ္ သတိနဲ႔ “ေနၾကည့္ ဖို႔” တစ္ခု တည္း သာ ျဖစ္ ပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ – အေတြး မဝင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း ေတြ႕ႏိုင္ ပါတယ္။

အဲ့ဒါကို အကို သိႏိုင္ဖို႔ က – အခ်ိန္ လည္း သိပ္ၾကာၾကာ မလိုပါ ဘူး။ အခု ဒီစာဖတ္ေနရင္း တစ္ခဏ ဒီ စာလံုးေတြ အေပၚ၊ ဒါမွ မဟုတ္ အကို႕သႏၱာန္ အခု – ထင္ရွားရာ အေပၚ သတိျပဳ ၾကည့္ရင္ — အကိုေတြးလို႔ မရေတာ့ေၾကာင္း – အခု ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။

ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ တကယ္ မဲ့ သလား

A: က်ဳပ္ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီျပီး ၾကိဳးစားခဲ့ ~ အားထုတ္ခဲ့ ~ လံုးပန္း ခဲ့တယ္။ အခုထိ အရာ မထင္ ျဖစ္ေန တာေတြ ခ်ည္းပဲ။ ဒါကို ၾကည့္ျပီး ရွက္တယ္။ ေရွ႕ေလ်ာက္ျပီး လည္း ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးလို႔ ျမင္ေနပါတယ္။ အခု က်ေနာ့ဘဝ ၾကီး ဟာ ေမ်ွာ္လင့္ ခ်က္ မဲ့ေန တယ္ဗ်ာ ။ ဘာလုပ္သင့္ သလဲ။

B: က်ေနာ္ ႏွစ္သိမ့္ျပီး ေျဖေျပာ မယ္ ထင္ရင္ အကို လူမွားျပီး လာေမး တာ ျဖစ္ပါ တယ္။ အခု အြန္လိုင္း မွာ ရွိတဲ့ ႏူးႏူး ညံ့ညံ့ ႏွစ္သိမ့္ တတ္ၾကသူ ဆရာ့ ဆရာ မ်ားဆီ သြားေမးတာ ပိုေကာင္း လိမ့္ မယ္။ အကို ေမးတဲ့ “က်ေနာ့ဘဝ ၾကီးဟာ ေမ်ွာ္လင့္ ခ်က္ မဲ့ေန တယ္ဗ်ာ” ဆိုတာ ကို – က်ေနာ့ အေနနဲ႔ ေျပာရင္ – ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္း – ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ မ “မဲ့”ေသးလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ေမ်ွာ္လင့္ ခ်က္ မဲ့ တာ နည္းေန ပါေသးတယ္။ အျပည့္အဝ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ သြား ဖို႔ လိုပါတယ္။ အခု ရွိေနတာ ထက္ ပိုျပီး ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ သြားေအာင္ လုပ္လိုက္ ပါ လို႔ က်ေနာ္ တိုက္တြန္း လို ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘာကိုမွ “ဘာမွ” မေမ်ွာ္လင့္ ေတာ့၊ မေတြးေတာ့တဲ့ အထိ ~ မိမိသႏၱာန္ ကို မိမိ ၾကည့္ၾကည့္ ေစခ်င္ တယ္။

အခု ေျပာေန တဲ့ “ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ေန တယ္ဗ်ာ” ဆိုတဲ့ စကားဟာ အတြင္းကို ႏိႈက္ ၾကည့္ရင္ “ဆက္ေမ်ွာ္လင့္” ေနေသး တယ္ လို႔ ဆိုလို ေၾကာင္း ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ မဲ့မႈ ကို ကဗ်ာ ဆန္ဆန္၊ စာဆန္ဆန္ နဲ႔ အကို႔ဘဝကို အဓိပၸာယ္ မဲ့တယ္ လို႔ ဘာလို႔ သတ္မွတ္ ပစ္ရတာလဲ။ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူး သမ်ွ ကဗ်ာဂ်ိဳး စာဂ်ိဳး ေတြ နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ မလွည့္ပတ္ ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ား ေမ်ွာ္လင့္ ခ်က္ မဲ့ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုျဖစ္လာ သမ်ွ လက္မခံခ်င္ တဲ့ စိတ္ အကို႔ဆီမွာ ရွိေနတယ္။ အဲ့ဒါကို က ေမ်ွာ္လင့္ေန ပါေသး တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို မျမင္ရင္- “ကၽြန္ေတာ္ – ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ေနတယ္ဗ်ာ” ဆိုတာရဲ႕ အျခားတစ္ဘက္မွာ – ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသ သြားႏိုင္ပါ တယ္။ အဲ့ဒါကလည္း အကို႔ရဲ႕ မေပ်ာက္ပ်က္တဲ့ ေမ်ွာ္လင့္စိတ္ ေၾကာင့္ ပဲ။

ဘာလို႔ ဆို – “ဒီေနရာကေန ထြက္ခြာ သြား ရင္ အရာ အားလံုး ေျပလည္ သြားမွာပဲ ~ ဒီေနရာ မွာ ငါ ရွိေနဖို႔ မလိုအပ္ဘူး ~ ငါေနလို႔ မရဘူး ~ ဒီေနရာက လြဲလို႔ အျခား ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ငါ့ အတြက္ အိုေက တယ္~ ဒီေလာကၾကီးမွာ ဘယ္မွာမွ ငါနဲ႔ အံမဝင္ဘူး~ ငါ ျဖတ္ခနဲ ေပ်ာက္ သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ” ~ စသျဖင့္ အဲ့ဒါေတြ ဟာလည္း ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ သာ ျဖစ္ ပါတယ္။ “ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္” ဆိုတာ – ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဆႏၵ၊ တမ္းတခ်က္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေတြ အားလံုးကို အမည္ေျပာင္း ထားတဲ့ အမည္ သက္သက္ ပါ။

ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဆႏၵ ေတြ ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ အခါ၊
ခင္ဗ်ား တမ္းတခ်က္ေတြ တကယ္ မျဖစ္လာတဲ့ အခါ၊
ခင္ဗ်ား ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ပ်က္သုဥ္း သြားတဲ့ အခါ – ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ မွာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ မဲ့တယ္~ ဘဝၾကီးကို အဓိပၸာယ္ မဲ့သြားျပီ လို႔ သတ္မွတ္ လိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ – အကို႔ အခု ဘဝ ကို ~ “အခုတည့္တည့္”- ၾကည့္ၾကည့္။ ~ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ ေျပာေျပာေန တဲ့ ~ “ေရွ႕ကို က်ေနာ္တို႔/ က်မတို႔ ၾကိဳးပမ္း ေနတယ္၊ က်ေနာ္တို႔/ က်မ တို႔ ေမ်ွာ္မွန္းတဲ့ ပန္းတိုင္ အတြက္ ေရွ႕ ဆက္ၾကမယ္” ဆိုတဲ့ စကားေတြ ကို ဖယ္ပါ။

အကို႔ဘဝဟာ အခု ၾကည့္- အခု ရွင္သန္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကို ေသသြားရင္ေတာ့ လည္း ဒါေတြ က်ေနာ္ ေျပာစရာ မလိုဘူးပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေဝးကို ၊ အနီးဆံုး ေရွ႕ တစ္နာရီ ကိုေတာင္ မက်ိန္းေသ မေရရာ၊ ၾကံဳရာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ – က်ေနာ္ တို႔ ဘဝ မွာ – ရွင္သန္ေန တဲ့ ပန္းတိုင္ တိုင္း ဟာ အျခား မဟုတ္ဘူး ။ “အခုတည့္တည့္” သာ ျဖစ္ပါတယ္ ~ အခု ၾကည့္ၾကည့္ ရင္ သိတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က ခ်မွတ္ ထားခဲ့တဲ့ လိုခ်င္ခဲ့တဲ့ ဆႏၵ ေတြ မရွိတဲ့ အခါ၊ ေမ်ွာ္လင့္ ခ်က္ ေတြ မရွိ၊ ရည္ရြယ္ ခ်က္ေတြ ရွိ မေန တဲ့ အခါမွာ လည္း – အကို႔ဘဝ ဘယ္ေရာက္ သြားလို႔ လဲ။

ပန္းတိုင္

ဘဝမွာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိသင့္သလဲ။ ဘဝရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ။

Answer: ဘဝမွာ – ဘဝ ကိုယ္တိုင္စစ္စစ္ကလြဲလို႔ ဘာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မွ ရွိမေနဘူးဗ် ။ ဘာလို႔ဆို – ဘဝဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ အခု ေျပာေျပာေနတဲ့ ဘုရားသခင္ ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရရဲ႕ အျခား နာမည္ တစ္မ်ိဳး မို႔လို႔ပဲ။ ေလာကမွာ အျခားရွိသမ်ွ အရာေတြ အားလံုး ရည္ရြယ္ခ်က္ ကိုယ္စီ ရွိႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒီ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သြားမယ့္ လမ္းေၾကာင္းေတြလည္း ရွိေနႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္မွာ သူတို႔ အားလံုး ဘယ္ေရာက္သြားမလဲ။ အဆုံးသတ္ တစ္ေနရာမွာ လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမႈ စင္စစ္ က ေစာင့္ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီကို သြားေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္ ေတြခ်ည္း သက္သက္ဟာ ဘဝ ျဖစ္ပါတယ္။

ခင္ဗ်ား အဲ့ဒါကို ျဖစ္တည္မႈ ( Existence ) လို႔ ေခၚႏိုင္တယ္။ ( God ) လို႔လည္း ေခၚႏိုင္တယ္။ ဘဝ ( Life ) လို႔လည္း ေခၚႏိုင္တယ္။ က်ေနာ့ အတြက္ေတာ့ ဒီအမည္ေတြဟာ ျဖစ္စဥ္တစ္ခု တည္းအေပၚ စကားအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးထားတာ လို႔ ျမင္တယ္။

ဘာသာေရး အယူအဆ ေရးရာ သမားေတြက ဘဝ ကို “ဘုရားသခင္” လို႔ အမည္ တပ္ ေခၚတယ္။ အဲ့ဒါဟာ အႏၱရာယ္ ၾကီးတယ္။ အေၾကာင္းက – ဘုရားသခင္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ ျငင္းပယ္လို႔ ရေနလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ခင္ဗ်ား ဘုရားသခင္ အေၾကာင္း ကို ျငင္းခံုႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘဝကို ေတာ့ ျငင္းလို႔ မရဘူး။ ဘုရားသခင္ ရွိမယ္ မရွိဘူး ေျပာႏိုင္တယ္။ ကမၻာရဲ႕ သက္တမ္း တစ္ဝက္နီးပါးဟာ ဘုရားသခင္ကို ယံုတယ္၊ မယံုဘူးနဲ႔ အျငင္းပြားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘဝ ရွိတယ္ မရွိဘူး ဘယ္တုန္းက အျငင္းပြားခဲ့သလဲ။ ကမၻာရဲ႕ လူဦးေရတစ္ဝက္ ေလာက္ဟာ ဘုရားသခင္ကို မယံုၾကည္တဲ့သူ ေတြ ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ ေတြ၊ ဗုဒၶဝါဒီ၊ ဂ်ိန္းဝါဒီေတြ၊ Free thinkers – လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးေခၚလိုသူေတြ၊ Atheists လို႔ အမည္တပ္ေလ့ ရွိတဲ့ ဘုရားမဲ့ေတြ။ စသျဖင့္ — သူတို႔ အားလံုးဟာ ဘုရားသခင္ ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ အေပၚ ျငင္းပယ္ ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘဝကို ေတာ့ လံုးဝ မျငင္းပယ္ ႏိုင္ဘူးရယ္။

တကယ္တမ္း ထိုးႏွက္လာတဲ့ အခါမွာလည္း ဘုရားသခင္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ ကာကြယ္ရ ခက္ခဲ ေနတတ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက – ဘုရားသခင္ ဆိုတဲ့ အဲ့ဒီ ေဝါဟာရဟာ လူေတြ ဖန္တီးတာ သက္သက္ ျဖစ္ေနလို႔။ အထင္အရွား မရွိလို႔။ သက္ေသ သာဓက မရွိလို႔။ သိသာျမင္သာ ရွိမေနလို႔။ သက္ေသမရွိ၊ အယူအဆ အေျခခံ မရွိလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ဒီ God ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ တေျဖးေျဖး အေျခအျမစ္မဲ့၊ အႏွစ္မဲ့လာတယ္။ ပ်က္လံုး တစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္ေနေန ေျပာခ်င္သလို ေျပာလို႔ရေနတဲ့ ထည္လဲသံုး ေဝါဟာရ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္။ ယံုၾကည္မႈသာ ရွိမေနဘူး ဆိုရင္ အဲ့ဒီ လူအတြက္ ဘုရားသခင္ဟာ ဟာသ စကားလံုး သက္သက္ပဲ။

ဒါ့ေၾကာင့္ “ဘုရားသခင္” ဆိုတဲ့ စကားလံုး အစား “ျဖစ္တည္မႈ” လို႔ သံုးစြဲတာက ပိုျပီး သင့္ေတာ္ ပါတယ္။ ဒီ ရာစုႏွစ္ရဲ႕ အေတြးအေခၚ သမား အမ်ားစုဟာ လည္း ျဖစ္တည္မႈ ပဓာန ဝါဒီ ေတြ ခ်ည္း ျဖစ္ေန တာ ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔ထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လည္း – ဘုရားသခင္ ဆိုတဲ့ စကားကို မၾကိဳက္ဘူး။ ျဖဳတ္ခ် ပစ္တယ္။ ဖ်က္ပစ္တယ္။ ျဖစ္တည္ေနမႈ သက္သက္သာလ်င္ – သူတို႔ အတြက္ လံုေလာက္တယ္ လို႔ ေတြးေခၚထားသူ ေတြ ရွိတယ္။

ဗရိွဳး နဲ႔ ေတာငန္း

ဇင္ဆရာ ဗရွိဳးနဲ႔ သူ႕ေရာင္းရင္း – ဟခုဂ်ိဳ တို႔ လမ္းေလ်ာက္ လာၾကတဲ့ အခိုက္ ေတာငန္း တစ္ေကာင္က ျဖတ္ပ်ံ သြားတယ္။

ဗရွိဳး – “အဲ့ဒါ ဘာလဲ”
ဟခုဂ်ိဳ – “ေတာငန္းပါ”
ဗရွိဳး – “ဘယ္မွာလဲ”
ဟခုဂ်ိဳ- “ပ်ံသြားျပီေလ”

ဗရွိဳးက ဟခုဂ်ိဳရဲ႕ ႏွာေခါင္းကို ရုတ္တရက္ ျဖတ္ထိုး လိုက္တယ္။ ဟခုဂ်ိဳခမ်ာ နာေတာ့ ထေအာ္ေရာ – ။
ဒါေပမယ့္ ဗရွိဳး ဆက္ေမးတယ္ – “အဲ့ေတာ့ – ဘယ္လိုပ်ံသြားတာလဲ”

ဇင္ဆရာေတြ ထဲမွာ ဗရွိဳးကုိ က်ေနာ္ စိတ္ထဲ ႏွလံုး ထဲက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ရွိတယ္။ သူက ဇင္ဆရာ တင္ မကဘူး။ ကဗ်ာဆရာ လည္း ျဖစ္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ လည္း ျဖစ္တယ္။ ပန္းပုဆရာ လည္း ျဖစ္ေသးတယ္။ သူ႕ ျဖစ္စဥ္ ကိုယ္ႏိႈက္က ဖန္တီးမႈ အား အျပည့္ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ သိမိ ထားသမ်ွမွာ သူ႕ကို ဘယ္သူနဲ႔ မွ ယွဥ္မထားမိဘူး – အေၾကာင္းက – သူဟာ အညႊန္းေဘာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တြဲဆက္ေန တဲ့ သူ ျဖစ္ေနလို႔ပဲ။

ဇင္ စတင္ခဲ့ရာ အဦးအစ ဟာ ရွင္ေဗာဓိဓမၼ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ လည္း ၾကီးျမတ္တဲ့ သူ အျဖစ္ က်ေနာ္ ေလးစားသမႈ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ အညႊန္းေဘာင္ တစ္ခုတည္း ပဲ။ — ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္တယ္။ တနည္း – ဇင္ဆရာ တစ္ဦး ျဖစ္တယ္ ။ ၾကီးျမတ္မႈ ရွိတယ္။ ဗရွိဳးနဲ႔ေတာ့ မတူဘူး – ကြဲျပားတယ္။

ဗရွိဳး က ေဗာဓိဓမၼ လို ၾကီးျမတ္ ေနတာ မဟုတ္ဘူး ။ သူ႕ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မႈ က ပံုစံ တစ္မ်ိဳး ။ သူ႔ ျဖစ္တည္မႈ အားလံုးဟာ အညႊန္းေဘာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေအာက္မွာ ရွိတယ္။ အသြင္သ႑ာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရွင္သန္ေနတယ္။ က်ေနာ့ အေနနဲ႔ – ရွင္ေဗာဓိဓမၼ ကို ဘယ္သူနဲ႔မွ ႏိႈင္းယွဥ္ မရသလို၊ ဗရွိဳး ကိုလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရဘူး။ သူ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အျဖစ္ ဟာ ဇင္ရဲ႕ အႏွစ္သာရ အျပည့္အဝ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ လက္မခံ ေပမယ့္ အမ်ားစု သမုတ္ထားၾကတာက – ရွင္ေဗာဓိဓမၼ ဟာ ဇင္ကို တည္ေထာင္သူ ( Founder ) ျဖစ္တယ္တဲ့ – ရွိေစ။

ရွင္ေဗာဓိဓမၼဟာ ဇင္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးသူ ဆိုရင္ – ဗရွိဳးဟာ ဇင္ရဲ႕ ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အလားတူ အဲ့ဒီ ပန္းက ထြက္ေပၚ လာတဲ့ ေမႊးရနံ႕ လည္း ျဖစ္ေနေသးတယ္။ အဲ့ဒီ ေမႊးရန႔ံဟာ သူ႕ရဲ႕ ကဗ်ာ၊ သူရဲ႕ ေဖာ္ျပခ်က္၊ သူ႕ ပန္းခ်ီကား ေတြမွာ အထင္အရွား ရွိေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး – အခု အထက္ က ျဖစ္စဥ္မွာ ပါတဲ့ ဗရွိဳးရဲ႕ သာမာန္ အေျပာအဆို မွာတင္ ထူးျခား ကြဲျပားေနတယ္။

ေတာငန္း တစ္ေကာင္က ျဖတ္ပ်ံ သြားတယ္။
ဗရွိဳးက ေမးတယ္။ “အဲ့ဒါ ဘာလဲ”

ျဖဴစင္ေသာ စိတ္

ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ ။ ရိုးစင္းတဲ့ ဘဝ အတြက္ စိတ္ထား ျဖဴစင္မႈဟာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တယ္။ ဒါဆို ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ဆိုတာ ဘာလဲ။

ေတာင့္တ၊ တမ္းတတဲ့ အာရံုခံစားခ်က္ မရွိတဲ့ ၾကည္လင္ေနတဲ့ စိတ္ အသြင္အျပင္မ်ိဳးလို႔ အၾကမ္းမ်ဥ္း ေခၚဆိုလိုပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာ ရင္ ေလာဘ စိတ္ ေပ်ာက္ျပယ္ ေနတဲ့ အေျခအေနရဲ႕ နာမည္ တစ္မ်ိဳးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အဲ့အေျခအေနမ်ိဳးဟာ ခင္ဗ်ား တြန္းတိုး ခုခံ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ အေရးအ ရာ ကိစၥေတြ အၾကား ခင္ဗ်ား လက္လႊတ္ အေလ်ာ့ေပးလိုက္ခ်ိန္ မွာ အသိသာဆံုး ေပၚေပါက္ တတ္တယ္။ ခင္ဗ်ား ပတ္ဝန္းက်င္ ေလာက ဟာ သူ႕သေဘာနဲ႔သူ စီးေမ်ာ သြားတယ္။ ခင္ဗ်ား စိတ္ က အဲ့ဒါေတြကို အရွင္းသား ရွဳျမင္ ထားလို႔ ရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္လာတယ္။ ဒါဟာ တိက်တဲ့ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုနည္းမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။

က်ေနာ္တို႔ အေတြးအေခၚေတြ၊ စဥ္းစားဥာဏ္၊ စိတ္ကူး ၊ ေၾကာင္းက်ိဳး ဆင္ျခင္ဥာဏ္ ယုတၱိ ေတြဟာ ဦးေႏွာက္က လာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္က စဥ္းလဲ တယ္။ ခင္ဗ်ားကို ငယ္စဥ္က ခုခ်ိန္ထိ အေတြးအေခၚ ေဘာင္ ၊ ကလနားေတြနဲ႔ ထိန္းကြပ္မယ္။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ အတၱပံုရိပ္ကို အစြဲအျမဲ ထင္ဟပ္ ေစမယ္။ ဒါဟာ ဦးေႏွာက္ ရဲ႕ အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ဦးေႏွာက္ဟာ အတၱနဲ႔ အတူတူ ရွင္သန္ တယ္။ အတၱမရွိရင္ ၊ အတၱေလ်ာ့နည္းသြားရင္ လူဟာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အသက္ မရွင္ေတာ့ ဘူး။ ဆိုလိုတာက အေတြးအေခၚေတြ၊ စိတ္ကူး ၊ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ေတြ၊ လိုခ်င္ေလာဘေတြနဲ႔ အသက္ မရွင္ေတာ့ဘူး။ သူ႕ဆီမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တာက ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျဖဴစင္စိတ္ ရွိသူဟာ ဦးေႏွာက္သမားလို မဟုတ္ဘူး။ ဦးေႏွာက္သမားက တြန္းထိုး တိုက္ခိုက္ ျငင္းခံုတယ္။ ျဖဴစင္စိတ္ ရွိသူက တိုက္ခိုက္ ျငင္းခံုရသမ်ွ အျပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္ ထားျပီး ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းေျပာရင္ အတၱကို ဖယ္ရွား ထားႏိုင္တယ္။

• ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေနထိုင္သူက ငါဘယ္လိုေနရမလဲ – ငါဘယ္လိုရွင္သန္ေအာင္ လုပ္ရမလဲ ေတြးတယ္။
• ျဖဴစင္စိတ္ ရွိသူက မိမိ ရွင္သန္မႈ သက္သက္ကို သိရွိရံုမ်ွ ေနထိုင္တယ္။

• ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေနထိုင္သူဟာ သူလိုခ်င္တာေတြကို ေတြးေခၚယူတယ္။
• ျဖဴစင္စိတ္ ရွိသူက လိုအပ္ခ်က္ကိုသာ သိမွတ္နားလည္တယ္။

• ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေနထိုင္သူဟာ အတိတ္ကို လြမ္းတယ္၊ အနာဂတ္ကို ေမ်ွာ္မွန္းတမ္းတတယ္။
• ျဖဴစင္စိတ္ ရွိသူက မိမိမ်က္စိေအာက္ တဒဂၤခဏ အတြင္းသာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ သိျမင္ေနထိုင္တယ္။

ဒ့ါေၾကာင့္ ျဖဴစင္တဲ့သူ ေတြဟာ ရိုးသားမႈ အျပည့္အဝ ရွိေနပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု နားလည္ေစခ်င္တာက – ရိုးသားမႈ ရွိတိုင္း ျဖဴစင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရိုးသားမႈကို အတင္းလုပ္ယူျပီး ျဖဴစင္ျပလို႔ မရဘူး။ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္သႏၱာန္ ရွိသူ အတြက္ ရိုးသားမႈက အလိုအေလ်ာက္ တြဲကပ္ ပါလာျပီးသား အရိပ္တစ္ခုပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ “ရိုးရိုးသားသား ေနထိုင္ၾကပါ” ဆိုတဲ့ ဆံုးမ ဩဝါဒေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား အတင္းအက်ပ္ လုပ္ယူတဲ့ အခါ – ရလာတဲ့ ရိုးသားမႈ ေတြဟာ အတု အေယာင္ ရိုးသားမႈေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ စင္စစ္ ရိုးသားမႈဟာ သီးသန္႔ အတင္းအက်ပ္ ၾကိဳးပမ္း လုပ္ယူ ေနဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား ၾကိဳးစားျပီး အတင္း ရိုးသားရင္ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ရွိေနျပီးသား ရိုးသားမႈ ေလးေတာင္ ပ်က္စီးေကာင္း ပ်က္စီးသြားႏိုင္ေသးတယ္။ ဆိုလိုတာက လုပ္ယူတဲ့ ရိုးသားမႈဟာ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ႏိုင္တယ္။ ရိုးသားမႈ စင္စစ္ ရွိဖို႔ အတြက္ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ျဖဴစင္သြားဖို႔ပဲ လိုအပ္တယ္။ ျဖဴစင္စိတ္ ရွိလာရင္ ခင္ဗ်ား ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ စရာ မလိုအပ္ဘူး။ ရိုးသားမႈဟာ အရိပ္လို တြဲကပ္ ပါလာျပီးသားပဲ။

နိစၥဓူဝ ေသဆံုးေနရျခင္းမ်ား အေၾကာင္း

Quest: နိစၥဓူဝ ေသဆံုးေနၾကတယ္ ( Dying Daily ) ဆိုတဲ့ စကားကို ခင္ဗ်ား ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့ဒါ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲဗ်။

Ans: ေသတာကို က်ေနာ္တို႔ ဘာလို႔ ေၾကာက္ၾကသလဲ လို႔ အရင္ စေမးၾကည့္ၾကပါမယ္။ – ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္လန္႔ၾကရျခင္း အေၾကာင္းက ေသျခင္း တရားကို မၾကံဳဖူး၊ မသိဖူးလို႔ပါ။ ရွင္းရွင္းေျပာရင္ မေသဖူးလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ေန႔၊ မနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္မယ္ ဆိုတာ မသိဘူး။ မနက္ျဖန္ အတြက္၊ အနာဂတ္ အတြက္၊ တကယ့္ တကယ္တမ္း အလုပ္လုပ္ ေနၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အေသအခ်ာ မသိဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ စိတ္သႏၱာန္မွာ မနက္ျဖန္ ကို ေၾကာက္ရြံ႕တဲ့ စိတ္ အျမဲ ရွိေနတတ္ ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္လုပ္ ေနရျခင္း ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က တြန္းအား ဟာ – မိမိ မသိတဲ့ အရာတစ္ခု ကို ဒိ႒ ၾကံဳေတြ႕ရမွာ လက္မခံႏိုင္စြမ္း ( တစ္နည္း ) ေၾကာက္ရြံ႕မႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဒီကေန႔ ကို မနက္ျဖန္ အတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔ အသံုးခ်တယ္။ ျပဳျပင္ ဖန္တီး အရန္သင့္ ျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးပမ္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေန႕စဥ္ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြက ဒါေတြပဲ မဟုတ္လား။ မေန႔ အခ်ိန္တုန္းကလည္း မနက္ျဖန္ အတြက္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီကေန႔ ဆိုျပန္ေတာ့လဲ မနက္ျဖန္ အတြက္ လုပ္ၾကျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး မနက္ျဖန္ အတြက္ စဥ္ကာ ဆက္ကာ အလုပ္လုပ္ေနၾက တယ္။ အဲ့ဒီ “စဥ္ကာ ဆက္ကာ – အဆက္မျပတ္ေရး” ကို က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မနာလို ဝန္တိုမႈ၊ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရူးသြပ္မႈ၊ က်ေနာ္တို႔ မွတ္ဥာဏ္ေတြမွာ ထည့္သြင္း အရည္ေဖ်ာ္ပစ္တယ္။ ပံုေျပာင္းပစ္ တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနေန- အဲ့ဒီ အရာေတြကို က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တစ္ပါ တည္း ယူေဆာင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

မယူေဆာင္လာ ခဲ့ဘူးလို႔ေရာ ထင္ပါသလား။ အဲ့သလို အဆက္မျပတ္ေရး ကို ထပ္ဖန္ တလဲလဲ မွတ္ယူခဲ့လို႔ သာ- က်ေနာ္တုိ႔ မေသေသးဘူး ဆိုတဲ့ အသိ ျဖစ္လာ ခဲ့ပါတယ္။ မေန႔က အျဖစ္အပ်က္ ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ အျဖစ္အပ်က္ အခ်ိဳ႕ ၾကံဳဆံုရျပန္တယ္။ ဒါဆို – ေနာက္တစ္ေန႔ ရွိဦးမယ္။ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ – က်ေနာ္တို႔ အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ စဥ္ဆက္ မျပတ္ – ျဖစ္တည္ေနဖို႔ ခိုင္မာေန သလိုလို မွတ္ယူေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မွတ္ဥာဏ္နဲ႔၊ စိတ္ကူး ခံစားခ်က္၊ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြက က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္ ျဖစ္တည္ ေနမယ္ လို႔ အျမင္ ေရာက္ သြားေစတယ္။ ဒီလို “ဆက္လက္ ျဖစ္တည္မႈ” ဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ – “အသစ္” မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ အတူတူ ပါ။

ဆိုလိုတာက – ဥပမာ- ခင္ဗ်ား မွာ အေတြးတစ္ခု ရွိမယ္။ မေန႔က ခင္ဗ်ား ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ အတိုင္း- မနက္ျဖန္ မွာ ေနာက္ တစ္ၾကိမ္ ထပ္ျဖစ္ေစဖို႔ ဆႏၵ ရွိမယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဟာ သစ္လြင္မေနဘူး လို႔ ဆိုလိုတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ အမ်ားစု လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒီအတိုင္း ဆက္သြားခ်င္တယ္။

“ဒီအတိုင္း” က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လို ဆက္သြားခ်င္ေနတာပါလဲ – ထပ္ေမးရင္။ က်ေနာ္တို႔ စိုးရိမ္ခဲ့သမ်ွေတြ အတိုင္း၊ က်ေနာ္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္သမ်ွေတြ အတိုင္း၊ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ကူး စဥ္းစားထားျပီးသား ေတြ အတိုင္း ဆက္သြားခ်င္တယ္။ အဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ အမ်ားစု ၾကားမွာ ေဖာက္ထြက္ႏိုင္စြမ္း မရွိဘူး။ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း မရွိဘူး။ အသစ္ အသစ္ ျဖစ္မလာဘူး။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၊ ဘာသာအယူဝါဒ အေဟာင္းအေဟာင္းေတြထဲမွာ – ျပဳျပင္ဖို႔ ေျပာင္းလဲ ႏိုင္ဖို႔ အသစ္ အသစ္ ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ ခက္ခဲေနရတယ္။

တကယ္က က်ေနာ္တို႔ေတြ ေန႔စဥ္ ရွင္သန္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း အေသသား ေတြ စားေနတာပါ။ ကုန္လြန္ခဲ့ ၊ ေသဆံုး ခဲ့ျပီ ျဖစ္တဲ့ ေန႔ရက္ ေတြက ခံစားခ်က္ အေဟာင္းေတြ၊ အယူအဆ အေဟာင္းေတြ ကေန႔ထိ သယ္ေဆာင္လာဆဲ။ ဒါတင္ မေက်နပ္ေသးဘူး။ ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔ မ်ားမွာလဲ ဒီ အယူအဆ အေဟာင္းေတြ ဆက္လက္ ျဖစ္တည္ေနေစခ်င္တယ္ – ဒီခံစားခ်က္ အေဟာင္းေတြ ဆက္ တည္ရွိ ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆႏၵရွိတယ္။ အဲ့ေတာ့ အဲ့ဒီ ဆႏၵေတြနဲ႔ အတူ မနာလို၊ ဝန္တို၊ ေဒါသ၊ မာန ရူးသြပ္သမ်ွေတြပါ တစ္ပါတည္း ဆက္လက္ ပါဝင္လာပါတယ္။

ခင္ဗ်ားလည္း ေတြးၾကည့္ႏိုင္မယ္ ထင္တယ္ – ေန႔တစ္ေန႔ တာ ကုန္ဆံုးသြားျပီး အိမ္ျပန္ ဝန္ထုပ္ေတြ ခ် အနားယူခ်ိန္မွာ – “ဒီကေန႔ ျပီးျပီ။ ငါ့သႏၱာန္ ရွိသမ်ွ အကုန္ထားရစ္ခဲ့မယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ငါ အသစ္ အသစ္နဲ႔ပဲ ရင္ဆိုင္မယ္” လို႔ စိတ္ကူး ရွိခဲ့ဖူးပါသလား။ ဒီကေန႔ ရဲ႕ အေဟာင္းေတြကို ေနာက္တစ္ေန႔ အထိ ဘယ္ေတာ့မွ မသယ္သြားဘူးလို႔ ဆႏၵ ရွိခဲ့ဖူးပါသလား။

က်ေနာ္တို႔မွာ အနည္းဆံုး တြယ္ျငိတဲ့ စိတ္ က်န္ရစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘာကို တြယ္တာ မိေနၾကသလဲ။ အသံုးအေဆာင္ေတြလား၊ ဒီ တိုက္တာ အိုးအိမ္ေတြ လား ။ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တြယ္တာမိေနမယ့္ ( က်ိန္းေသတဲ့ ) အရာေတြက – က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ကူး ေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စကားလံုးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ စိတ္ကူးစိတ္သန္း၊ ေမ်ွာ္မွန္းခ်က္၊ စကားလံုးေတြနဲ႔ သာ က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္ အသက္ရွင္ေနတယ္။ ျမင္ႏိုင္ပါရဲ႕လား မသိ။

ဘုရားသခင္ သည္ ေျဖရွင္းခ်က္ မဟုတ္၊ တကယ့္ ျပႆနာ !

ဘုရားသခင္ ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ခင္ဗ်ား တကယ္ ယံုၾကည္ပါသလား။

Osho: ဘုရားသခင္ မရွိဘူးလို႔ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားသခင္ ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ က်ေနာ္ က်ိန္းေသ သိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားသခင္ ဆိုတာ မရွိတဲ့ အတြက္လည္း က်ေနာ္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဘုရားသခင္ ရွိေနရင္ – သူ တည္ရွိေနပါတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ က ျပႆနာေတြ အမ်ားၾကီး ဖန္တီးေပးေနလို႔ပဲ။ သူ ရွိေနတယ္လို႔ ယူဆ ေနၾက တဲ့ အတြက္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီး ၾကံဳၾကရတယ္။ အထူးသျဖင့္ – ဘုရားသခင္ ရွိေနရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘဝ – ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ျမင္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ဒီရွဳေထာင့္ ကို ခင္ဗ်ား လည္း ေတြးထား ခ်င္မွ ေတြးထားမယ္။ ဘုရားသခင္ တည္ရွိေနတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကသူ တိုင္း ဒီရွဳေထာင့္ကို မေတြးခဲ့ ၾကဖူးဘူး ထင္ပါတယ္။

ဘုရားသခင္ဟာ ကမၻာကို ဖန္ဆင္းခဲ့တယ္ လို႔ ခရစ္ယာန္ေတြ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္က – ဖန္ဆင္းဖို႔ လိုအပ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း သက္သက္နဲ႔ ဘုရားသခင္ ဆိုတဲ့ အယူအဆ ဝင္လာရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာက ဒီမွာ တကယ္ ရွိေနတယ္။ ေတြ႔ေနရတယ္။ ဒါကို တစ္ေယာက္ေယာက္ က ဖန္ဆင္း တာပဲ ျဖစ္ရ မယ္ ။ ဒီ ကမၻာကို ဘယ္သူ ဖန္ဆင္းတယ္ လို႔ ေျပာေျပာ – အဲ့ ဖန္ဆင္းရွင္ကို ဘုရားသခင္ လို႔ ေခၚမယ္။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္ ။ ဒါေပမယ့္ – တကယ္တမ္း သာ အဲ့လို ဖန္ဆင္း ခံရတာပါ ဆိုရင္ – ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ ခင္ဗ်ား သိပါသလား။

ကာလမွ လြန္ေျမာက္ေသာ

အမတ အျဖစ္ ကို နားလည္ သိျမင္ျပီးသူ အတြက္ ကာလႏွင့္ ေဒသ သေဘာတို႔သည္ သီးျခား ျဖစ္္စဥ္ တစ္ခု အေနျဖင့္ တည္ရွိ မေန။

ကာလႏွင့္ ေဒသ ဟူသည္ မျပည့္ဝ မသိျမင္ ေသးေသာ သူ အတြက္သာ အစစ္အမွန္ တည္ရွိ ေနရသည္။ အၾကင္သူ အတြက္ ေဒသ ( Space ) သည္ အညႊန္းေဘာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပား ျဖစ္တည္လ်က္ ရွိသည္။ ကာလ ( time ) သည္လည္း အတိတ္ ၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ ဟူ၍ ကြဲျပား ျဖစ္တည္ လ်က္ ရွိသည္။ ၎သည္ ဘဝ ျဖစ္တည္မႈ အတြင္း အေနာက္သို႔၊ အတိတ္သို႔- ျပန္ေမ်ွာ္ၾကည့္သည္။ ၎ ေမြးဖြားခဲ့ရာကို၊ ၎၏ ဇာတိကို ျပန္ဆင္ျခင္ ၾကည့္သည္။ ၎ ရည္ရြယ္ခဲ့ရာ၊ ၎၏ ေျခရာ အလီလီ တို႔ကို ျပန္ျမင္ၾကည့္ သည္။ စင္စစ္ ထိုအရာ အားလံုးကို သူထားရစ္ခဲ့ရျပီး ျဖစ္ပါသည္။

အတိတ္ ဟူသည္ ထပ္ေက်ာ့ ျဖစ္တည္လာေသာ အနာဂတ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေပါင္းထည့္ က်န္ရစ္သြားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုနည္း အားျဖင့္ အၾကင္သူ၏ သႏၱာန္တြင္ ပံုရိပ္ ထင္ကာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ အနာဂတ္ကို ေမ်ွာ္ၾကည့္ေနျခင္း ေပါင္း မ်ားစြာ စုစည္း၍ အတိတ္ ျဖစ္သြားၾကသည္။ အၾကင္လူသည္ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ အတိတ္ကို ျပန္ျမင္ ၾကည့္ပါသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ မၾကာခဏ အတိတ္ကို တမ္းတ ေမ်ွာ္ေခၚ ေနမိတတ္ပါသနည္း။ စင္စစ္ အနာဂတ္ တြင္ ျဖစ္ေပၚလိုေသာ မိမိ အက်ိဳး ၊ လိုလားေသာ မိမိ အစြဲအလမ္း အတြက္ အလို႔ငွာ အတိတ္ ကို ေမ်ွာ္ၾကည့္ျခင္း သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသည္ကိုပင္ အတိတ္မွ “သင္ခန္းစာ” ယူျခင္း ျဖစ္သည္ဟု စကားလွလွ ကင္ပြန္း တပ္ေလ့ ရွိသည္။

သို႔ေသာ္ လူသည္ ယင္းသို႔ အတိတ္ကို ျပန္ေမ်ွာ္ၾကည့္ရံု သက္သက္ ရွိမေနေပ။ အတိတ္ကို ၾကည့္ရင္းမွ အာရံုကို ျပန္လည္ လႊဲယူ လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ – ၎၏ ဥာဏ္အျမင္၊ လိုဘဆႏၵတို႔ သည္ အနာဂတ္သို႔ ေမ်ွာ္ၾကည့္၍ ထၾကြလာ မိျပန္သည္။ စိတ္ကူး ပံုေဖာ္ သည္။ အနာဂတ္တြင္ တစ္ခုခု ျပီးစီးေအာင္ျမင္ ႏိုးနိုး၊ စီမံခ်က္ ေမ်ွာ္မွန္း ခ်မွတ္သည္။ ေကာက္ေၾကာင္း ေရးဆြဲ ေတးမွတ္သည္။ စင္စစ္ ယင္း အနာဂတ္ သည္လည္း ၎ အတြက္ တည္ရွိေနေသာ အရာ မဟုတ္။ “အနာဂတ္” သည္ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အတြက္မွ စင္စစ္ ရွိမေနေပ။ ယင္း “အနာဂတ္”ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ “ေသမင္း” တည္း ဟူေသာ ျမင္ႏိုင္ခက္၊ သိႏိုင္ခက္သည့္ အေမွာင္ထု စင္စစ္ – ဖံုးလႊမ္းေနေသာ အရာ ကို စကားဖလွယ္၍ သံုးစြဲ ထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

အတိတ္ ႏွင့္ အနာဂတ္တို႔ အေပၚ ေစ့ေဆာ္ေသာ အာရံုေၾကာင့္ လူသည္ မိမိ အျဖစ္မွ ကင္းကြာ သြားသည္။ အနာဂတ္၏ သိရခက္ နက္နဲမႈ သက္သက္က ၎ကို လိုဘအာသာ ရမၼက္မ်ားျဖင့္ ျဖားေယာင္း ေသြးေဆာင္သည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ ၎သည္ အတိတ္ကို နမူနာ အေျခခံ ထား၍ အနာဂတ္ကို ေမ်ွာ္မွန္း ဆက္ေလ်ာက္သည္။ စင္စစ္ အနာဂတ္သည္ မည္သည့္အခါမွ မရွိသည့္ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၎က စိတ္ကူး အိပ္မက္ ဖန္တီး၍ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္း အျပင္ဘက္ကို ပ်ံသန္းသြားမည္ ဟု ေမ်ွာ္မွန္းထားသည္။ ယင္း မိုးကုတ္စက္ဝိုင္း၏ ဟိုမွာဘက္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း တည္ရွိသည္ဟု ယံုၾကည္ လိုက္သည္။ ယင္းမွ ရွာေဖြေရး ခရီးစဥ္ ဆက္ ေတာ့သည္။

ငန္းျဖဴ

Zen မွာ ေမးတတ္တဲ့ ေမးခြန္း ပေဟဠိ တစ္ခုရွိတယ္။ “ငန္း အျပင္ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုထုတ္မလဲ” ဆိုတဲ့ ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္က ငန္းဟာ ဘယ္တုန္းကမွ အထဲမွာ မရွိခဲ့ဘူး။ သူက အျမဲတမ္း အျပင္မွာပဲ ရွိေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ ပေဟဠိပုစၦာဟာ – ဇင္ ကိုအန္ တစ္ပုဒ္ အျဖစ္နဲ႔ နာမည္ၾကီး ခဲ့တယ္။ ဆိုပါစို႕- အဲ့ဒီအေၾကာင္း ကို မေျပာခင္ ဇင္ က ဘာလဲ – ကိုအန္ ပေဟဠိ ဆိုတာ ဘာလဲ အရင္ နားလည္ထားရင္ ပိုအဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။

ဇင္ကို အမ်ားစုက ဇင္ဗုဒၶဘာသာလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဘာသာ လို႔ အမည္တပ္ ရံုနဲ႔တင္ လြဲမွား ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါတင္ မကေသးဘူး – ဇင္ဗုဒၶဘာသာ ဆိုတဲ့ တံဆိပ္ နဲ႔ – ဇင္ + ဗုဒၶဘာသာ ( Zen Buddhism ) ဆိုျပီး တပ္စြဲ သမုတ္ ထားျပန္ေသးတယ္။ အဲ့ဒီ အတြက္ အခု လက္ရွိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနတဲ့ – ဗုဒၶဘာသာ ရဲ႕ ဂိုဏ္းကြဲ တစ္ခု၊ ဘာသာေရး တစ္ခု လို႕ အထင္ ရွိေနတတ္ ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းက်က် ဝင္ၾကည့္ရင္ – ဇင္ ဟာ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာေရး တစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ နည္းလမ္း တစ္ခု ၊ ပန္းတိုင္တစ္ခုထားထားတဲ့ က်င့္စဥ္ တစ္ခု လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဇင္ မွာ ဘာေတာင္းဆိုမႈမွ မရွိသလို၊ ဘယ္ဆုေတာင္း ဂါထာမွ မရွိဘူး။ ဘယ္အရာ ကိုမွ မညႊန္းထားဘူး။

ေနာက္ဆံုး – ဇင္မွာ အထြတ္အျမတ္ ထားတဲ့ ဘယ္က်မ္းဂန္ စာေပရယ္ မွ မရွိပါဘူး။ ဒါကိုပဲ အခ်ိဳ႕က ဇင္ဝါဒ လို႔ ေခၚၾက ျပန္ပါေသးတယ္။ တကယ္တမ္း ဇင္ဟာ ဝါဒ တစ္ခုလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒႆနိက စနစ္ ၊ အယူအဆ မဟုတ္ဘူး။ ဇင္ဟာ – ခင္ဗ်ားအတြက္ အရာ အားလံုးကို ခင္ဗ်ား အခု ျဖစ္ရွိေနတဲ့ အတိုင္း အျပည့္အဝ ခ်ဥ္းကပ္ေစရံု သက္သက္သာ ရွိပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ဇင္ဟာ – ခင္ဗ်ား အခု ျဖစ္ရွိ ေနတဲ့ အတိုင္း ခင္ဗ်ား အျပည့္အဝ သိျမင္သြားေစ တယ္ ။ အဲ့ဒါေလး သက္သက္ပါ။ အခု အခ်ိန္ – အခု ေနရာ မွာ – ရွိေနတဲ့ ခင္ဗ်ား ျဖစ္တည္မႈ သႏၱာန္ရဲ႕ ဘယ္အရာကိုမွ ျခြင္းခ်န္ မထားခဲ့ဘူး။

ဇင္ အတိုင္း ေနတဲ့သူ ကို ဇင္ဝါဒီလို႔ ေခၚၾကမယ္ ဆိုပါစို႔။ ( က်ေနာ့ သေဘာ အေနနဲ႔ဆို – အဲ့လို အမည္မတပ္ လိုပါဘူး ။ ) ဇင္ဝါဒီ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပန္းတိုင္ဟာ အျခား မွာ မရွိဘူး။ အခု ဒီေနရာ မွာပဲ ရွိတယ္။ ဇင္ ဝါဒီတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပန္းတိုင္ ေရာက္ရွိေရး ဟာ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာ ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အခု ျဖစ္ရွိေနတဲ့ လက္ငင္း ပစၥဳပၸန္ အခ်ိန္မွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့အတြက္ မေန႔က ဆိုတာ၊ မနက္ျဖန္ ဆိုတာ မရွိ။ ဒီ အခု-ခဏ သာလ်င္ အစစ္အမွန္ ျဖစ္ရွိ ေနပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဇင္မွာ နည္းလမ္း နဲ႔ ပန္းတိုင္ ကြဲျပား မေနဘူး ၊ ခြဲျခား စရာ မလိုအပ္ဘူး – အခု ဒီအခ်ိန္နဲ႔ – အခု ဒီေနရာမွာ- ပန္းတိုင္ေရာ နည္းလမ္းပါ တစ္ပါတည္း ေပါင္းဆံု ေနပါတယ္။ သူ႕ အတြက္ ဘယ္ျခားနားမႈ ကို မွ မလုပ္ဘူး လို႔ ဆိုလိုတယ္။

ကမၻာမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့သမ်ွ ဒႆနိက စနစ္ေတြ၊ ဘာသာတရား ေတြမွာ – ဒြိသဘာဝေတြ ခြဲျခား ညႊန္ျပ ထားျပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ၎တို႔ အသီးသီးရဲ႕ နည္းနာ အတိုင္းသာ က်င့္ၾကံ ေနထိုင္သြားရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မကြဲမျပား တသားတည္း ျငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ သုခ အျဖစ္ကို ရရွိႏိုင္မယ္လို႔ ေဟာေျပာ ညႊန္ၾကားတယ္။ လူေတြရဲ႕ သႏၱာန္ ကို ဒါ ေကာင္းတယ္၊ ဟိုဟာ မေကာင္းဘူး- ဒါက အမွန္- ဟိုဟာ က အမွား- ခြဲျခား ပိုင္းျဖတ္ ေပးတယ္။ ဘုရားသခင္ နဲ႔ ေစတန္ ပိုင္းျခားေပး တယ္။ အလွအပနဲ႔ အက်ည္းတန္မႈ ကြဲျပား ရွဳျမင္ ေစတယ္။ ေၾကာင္းက်ိဳး ဆင္ျခင္ဥာဏ္ ေတြ ခ်ေပးတယ္။ ဆင္ျခင္တံုတရား လို႔ နံမည္ တံဆိပ္၊ ေဝါဟာရေတြ ၾကြယ္ဝ လာေစတယ္။