ဇစ္ျမစ္

ျပႆနာ မရွိ ျပႆနာ ရွာေနတဲ့ သူတစ္ပါး ရဲ႕ အျဖစ္က စင္စစ္ မိမိ အတြက္ ျပႆနာ မဟုတ္ ဘူး။ ျပႆနာ မရွိ ျပႆနာ ရွာေနတယ္ လို႔ ျမင္ေန၊ ရွဳေန၊ ဆံုးျဖတ္ေန တဲ့ မိမိ အျဖစ္ ကသာ – မိမိ အတြက္ ျပႆနာ ျဖစ္ တယ္။ ေမးခြန္း ပုစာ ၦပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ အမူအရာ နဲ႔ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ – ႀကံဳဆံုမိလာမယ့္ ဘယ္ ျပႆနာ မဆို၊ ျဖစ္ရပ္တိုင္း ကို – တစ္ပါး သူ က ဘယ္ေတာ့ မွ မဖန္တီး ဘူး။ သူတို႔ ဖန္တီး တာ က – သူတို႔ ျပႆနာ ျဖစ္ၿပီး၊ သူတို႔ ၾကား မိမိ ဝင္လိုက္ခ်ိန္မွာ – မိမိ အတြက္ ျပႆနာ ျဖစ္သြားရတယ္။ ဆိုလိုတာက – မိမိ အျဖစ္ကသာ မိမိရဲ႕ ျပႆနာ စင္စစ္ ျဖစ္ ပါတယ္။ ျပႆနာ အရွဳပ္အေထြးဟာ မိမိ မပါဘဲ ဘယ္ေတာ့ မွ ျဖစ္ေလ့ မရွိဘူး။

ဒါ့ေၾကာင့္ မို႔လည္း – “စိေတၱန နိယတိ ေလာေကာ” လို႔ ဆိုဆို၊ ေဆာ့ခရတၱိရဲ႕ “Know Thyself” လို႔ ဆိုဆို။ ဒီအဆိုေတြဟာ – ျပႆနာရဲ႕ တံခါးေပါက္ ကို ညႊန္ျပေနၾကတာ ျဖစ္ ပါတယ္။ မိမိ ရဲ႕ ေလာက ကို မိမိ ကပဲ ဦးေဆာင္ ေခၚယူ တယ္။ မိမိ ေလာကကို မိမိ စိတ္ကသာ ဦးေဆာင္ ဆြဲ ေခၚသြား တယ္။

အေဖ့ လက္ကို ကိုင္၊ အေမ့ လက္ကို ကိုင္ထားတဲ့ ခေလး ငယ္ရဲ႕ ေလာကမွာလည္း အဲ့ခေလး ငယ္ ရဲ႕ စိတ္သႏၱာန္ သာလ်ွင္ အခရာ ျဖစ္ တယ္။ ကားႀကီး တစ္ စီးလံုး – အမ်ိဳးအစား၊ လကၡဏာ၊ ေမာ္ဒယ္လ္ နံပါတ္ေတြ ဘယ္လို ေကာင္းေနေန၊ အင္ဂ်င္ မေကာင္း၊ ေမာင္း တဲ့ အေပၚ၊ အထူး မွီခိုေနေသးတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ – ဒါကို ကား – လို႔ ဘယ္သူမွ ေခၚမယ္ မဟုတ္ဘူး။ ႏြား တစ္ေကာင္ ကတဲ့ ႏြားလွည္း မွာ – ႏြား မလႈပ္ရင္ -လွည္း မလႈပ္ဘူး။ လွည္း ေပၚ မွာ တဂ်ံဳးဂ်ံဳး တအံုးအံုး – ဘယ္လို ျဖစ္ေနပါေစ – ႏြားမွ မရွိရင္ ၊ ေရွ႕ဦးေဆာင္ ဆြဲမယ့္ သူ မရွိရင္ – လွည္း ဟာ လွည္း ေနရာမွာပဲ တဂ်ံဳးဂ်ံဳး ရပ္တန္႔ ေနမွာပဲ။ ေရွ႕ကို တစ္ခ်က္မွ ေရြ႕မွာ မဟုတ္ဘူး။

ေၾကာင္ တစ္ေကာင္ ႏွင့္ ဆာမူရိုင္း ပံုျပင္

ဘာဝနာ ကို ဘာလို႔ လိုအပ္ ရသလဲ။ ဒီလို ေမးလာခဲ့ရင္ အေျဖက – က်ေနာ္တို႔ ေတြဟာ “သဘာဝ” အတိုင္း ရွိမေနၾက လို႔ပါ။ အဲ့လိုပဲ ေျဖရ ပါလိမ့္မယ္။ တစ္နည္းေျပာရင္- သဘာဝထက္ ပို ေက်ာ္လြန္ ေနၾကလို႔ – သဘာဝက ေပးသမ်ွ အတြင္းထဲ စိတ္ဆႏၵ ေတြ ထည့္သြင္း ပံုေဖာ္ေန ၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ဒီေနရာမွာ သံုးတဲ့ သဘာဝ ဆိုတာက – “အခု” အခ်ိန္မွာ “အခု” ျဖစ္ရွိတဲ့ အတိုင္း ရွင္သန္ ေနထိုင္ျခင္း ကို ဆိုလို ပါတယ္။ “ဘာ လုပ္သင့္ပါတယ္” “ဘယ္လို ေလးေတာ့ ျဖစ္သင့္ပါတယ္” စသျဖင့္ အဲ့တာ ေတြ မပါဝင္ဘူး။ ထပ္ မထည့္ဘူး။ ျဖစ္တာကို ျဖစ္တဲ့ အတိုင္း အသိအမွတ္ ျပဳရံုမ်ွ ေလးပါ။ “အခု” လက္ရွိ ခဏကို “အခု” လက္ရွိ ခဏ အတိုင္း လက္ခံ ထားရွိတာ သက္သက္ပါ။ စိတ္ဆိုးသလား – စိတ္ဆိုးတဲ့ အတိုင္း သိမွတ္ထားတယ္။ ထပ္ျပီး မျဖည့္- ထပ္ျပီး မျပင္တဲ့ “သဘာဝ”။ စိတ္ မဆိုး ရျခင္း ရဲ႕ ပံုရိပ္၊ စိတ္ဆိုး ရျခင္း ရဲ႕ ပံုရိပ္ – ဘာဆို ဘာမွ ျဖည့္စြက္ျခင္း ၊ ႏႈတ္ပယ္ျခင္း မရွိတဲ့ “သဘာဝ” ကို ဆုိလိုပါတယ္။ စိတ္ဆိုးလိုက္တယ္ – ေဒါသထြက္လိုက္တယ္ – အဲ့အခိုက္မွာ ေဒါသ ထြက္ ေနသလား – သိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါပဲ ရွိပါတယ္။ ေဒါသ စိတ္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အခါလည္း – ေပ်ာက္သြားသလား- ေပ်ာက္သြားတယ္ ။ အဲ့ဒါပဲ ရွိေန ပါတယ္။ ေမာဟိုက္ က်န္ရစ္ ခဲ့ျခင္း၊ ေတြးေတာ က်န္ရစ္ ခဲ့ျခင္း၊ ငါမွားျပီ လို႔ ဆင္ျခင္ မိျခင္း စသျဖင့္ ဘာဆို ဘာမွ ထပ္ မျဖည့္ပါဘူး။ ရိုးရွင္းစြာ နဲ႔ အဲ့ဒီ အတိုင္း လက္ခံ ပါတယ္။ ဒါက ေဒါသ တစ္ခုတည္း ေျပာတာပါ ။ တဏွာ၊ ေလာဘ၊ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ စတာ ေတြမွာလည္း အဲ့ဒီ အတိုင္းပါပဲ။ ခ်စ္တဲ့ စိတ္ ရွိေနတဲ့ အခိုက္ ခ်စ္တယ္ ဆုိတာ သိရံုမ်ွေလး ပါ။ ခ်စ္သင့္လား မခ်စ္သင့္လား- ငါခ်စ္တာ ဘယ္သူလဲ ဘယ္ဝါလဲ- ငါ ဘယ္ပံု ခ်စ္မလဲ-သူကေရာ ျပန္ခ်စ္မလား – အဲ့ဒါေတြ မပါဝင္ဘူး။ မထည့္သြင္း ထားဘူး။ ခ်စ္ျခင္း အ႒ကထာ ဋီကာ ေတြ ခ်ဲ႕ကား မေနဘူး။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ျဖစ္တဲ့ အတိုင္း ခင္ဗ်ား လက္ခံ သိမွတ္ ထားတာ ရိုးရိုးေလးပါ။ အဲ့ဒီ ခ်စ္တဲ့ ခဏမွာ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္က သဘာဝ အတိုင္း စီးေမ်ာ ေနပါတယ္။

အေမွာင္ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း ပံုျပင္

• ကိုယ့္အရိပ္ကို ကိုယ္ျမင္ေနရလို႔ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ သူက သူ႔အရိပ္ကို သူ႔ အနားမွာ မရွိေစခ်င္ဘူး။ အဲ့ဒါ တစ္ခုတည္းတင္ မကဘူး။ သူသြားသမ်ွ တစ္ေကာက္ေကာက္ ပါလာေနတဲ့ သူ႔ေျခရာေတြ ကိုလည္း မလိုခ်င္ဘူး။ စဥ္းစားလို႔ ရသမ်ွ အဲ့ျပႆနာကို သူ ေျဖရွင္းတယ္။ တတ္သမ်ွ မွတ္သမ်ွ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ ရွင္းတယ္။ မရတဲ့အဆံုးမွာ သူထြက္ေျပး ၾကည့္ေတာ့တယ္။
• ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ သူ႔ေျခရာဟာ သူေနာက္မွာ တကပ္ကပ္ ပါေနေသးတယ္။ အဲ့လိုပဲ သူ႔အရိပ္ဟာလည္း သူ႔အပါးက တပူးတြဲတြဲ ရွိေနေသးတယ္။ သူ တစ္ခု စဥ္းစားလိုက္တယ္။ “ငါ ေျပးတာ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝး မေရာက္ေသးလို႔ပဲ ျဖစ္မယ္။” အဲ့ဒါနဲ႔ သူ ပိုျပီး ျမန္ေအာင္ ျမန္ေအာင္ ေျပးတယ္။ ေနာက္ ဆက္ျပီး မရပ္မနား ေျပးေတာ့တယ္။ ဘယ္ထိလဲဆိုရင္ – သူ ေမာဟိုက္ျပီး ေသဆံုးသြား တဲ့ အထိပဲ။
• တကယ္က သူဟာ အရိပ္တစ္ခုခု ေအာက္ထဲ ခိုဝင္လိုက္ရင္ သူ႔အရိပ္ ေပ်ာက္သြားမယ္။ သူသာ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ၊ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ရပ္ေနလိုက္မယ္ ဆိုရင္ သူ႔ေျခရာေတြလည္း ေပ်ာက္သြားမယ္ ။ အဲ့ဒါေတြကို သူ မသိခဲ့လိုက္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

……………………………………………

လူဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျငင္းပယ္ျခင္း နည္းနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ အရွဳပ္အေထြးကို ဖန္တီးတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ေဝဖန္နည္းမ်ိဳးနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ- မိမိကုိယ္ကိုယ္ သိမ္ငယ္ေအာင္ ရွဳတ္ခ် ပစ္တယ္။ မိမိ အျဖစ္ကို မိမိ လက္မခံဘူး လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ သူဟာ အနာဂတ္ကို အျမဲတမ္း ေမ်ွာ္လင့္ ေနတယ္။ မနက္ျဖန္ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ၊ စကားလံုးေတြ က သူ႔ကို အျမဲ ဖံုးလႊမ္းထားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အခု ဒီအခ်ိန္- နဲ႔ – အခု ဒီေနရာကို ေမ့ေပ်ာက္ ထားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ သူဟာ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ရဲ႕ အခု အျဖစ္အရွိကို လက္မခံႏိုင္ရတာတဲ့လဲ။ အခုအခ်ိန္ – အခု ေနရာမွာ ဘာေတြ အမွား ရွိေနလို႔လဲ။

က်ေနာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ေတြ ကိုယ္စီ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းတိုင္ေတြဆိုတာ အနာဂတ္မွာပဲ အျမဲ ရွိေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ပန္းတိုင္မွ အခုပစၥဳပၸန္မွာ ရွိမေနဘူး။ အဲ့လိုပဲ အနာဂတ္ဆိုတာလည္း ဘယ္မွာမွ မရွိဘူး။ ဘာလို႔ဆို အနာဂတ္ ဆိုတာ ေမြးမလာေသးဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ အနာဂတ္မွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ေတြဟာ အိပ္မက္ေတြ သာ ျဖစ္တယ္ – ဆိုတာကလြဲလို႔ အျခား မဟုတ္ဘူး မလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပန္းတိုင္ စံႏႈန္းေတြဟာ အခုလက္ရွိ ဒီေနရာ-ဒီအခ်ိန္မွာ ရွိမေနတဲ့ အခါ – မေနရတဲ့အခါ – မိမိကိုယ္ကိုယ္ ျပစ္တင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အာရံုလႊဲျပီး အျခား တစ္ခုခုကို ျပစ္တင္တယ္။ ျပီးေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ျမွားဦးလွည့္ရင္း သိမ္ငယ္ ပစ္လုိက္ ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီ စံႏႈန္းေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ရွဳပ္ေထြး သြားရေတာ့တယ္။

ျဖဴစင္မႈမွသာ ျဖဴစင္မႈ ဆီသို႔

၁။ နာမ္ခႏၶာ (ေလးပါး) တုိ႕သည္ စိတ္လွ်င္ ေရ့ွသြား ရွိကုန္၏၊ စိတ္လွ်င္ အႀကီးအမွဴး ရွိကုန္၏၊ စိတ္ျဖင့္ ၿပီးကုန္၏၊ ျပစ္မွား လိိုေသာ စိတ္ျဖင့္ အကယ္ ၍ ေျပာဆို ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ၾကံစည္ေသာ္ လည္းေကာင္း ထို ေျပာဆို ျပဳလုပ္ ၾကံစည္မႈ ေၾကာင့္ လွည္းဘီး သည္ ၀န္ေဆာင္ႏြား ၏ ေျခရာသို႔ အစဥ္ လုိက္ဘိ သက့ဲသို႔ ထိုသူသို႔ ဆင္းရဲသည္ အစဥ္ လိုက္ေလ၏။

၂။ နာမ္ခႏၡာ (ေလးပါး) တို႕သည္ စိတ္လွ်င္ ေရ့ွသြား ရွိကုန္၏၊ စိတ္လွ်င္ အၾကီးအမွဴးရွိကုန္၏၊ စိတ္ျဖင့္ ၿပီးကုန္၏၊ သန္႔ရွင္း ၾကည္လင္ေသာ စိတ္ျဖင့္ အကယ္၍ ေျပာဆိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ၾကံစည္ေသာ္ လည္းေကာင္း ထို (ေျပာဆို ျပဳလုပ္ ၾကံစည္) ေသာေၾကာင့္ အရိပ္သည္ (လူကို) မစြန္႔မူ၍ အစဥ္ လိုက္သကဲ့သို႔ ထိုသူသို႔ ခ်မ္းသာ သည္ အစဥ္လိုက္ေလ၏။

၃။ ဤသူသည္ ငါ့ကို ဆဲေရးဖူးျပီ၊ ငါ့ကို ညႇဥ္းဆဲဖူးျပီ၊ ငါ့ကိုေအာင္ႏုိင္ဖူးျပီ၊ ငါ့ဥစၥာကို ေဆာင္ယူဖူးျပီဟု ထိုသူ႔အေပၚ၌ ရန္ျငိဳးဖြ႔ဲကုန္၏၊ ထိုသူတို႔အား ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ရန္သည္ မျငိမ္းေအးႏိုင္။

၄။ ဤသူသည္ ငါ့ကို ဆဲေရးဖူးျပီ၊ ငါ့ကို ညႇဥ္းဆဲဖူးျပီ၊ ငါ့ကိုေအာင္ႏုိင္ဖူးျပီ၊ ငါ့ဥစၥာကို ေဆာင္ယူဖူးျပီဟု ထိုသူ႔အေပၚ၌ ရန္ျငိဳး မဖြဲ႔ကုန္၊ ထိုသူတို႔အား (ျဖစ္ေပၚလာသည့္) ရန္သည္ ေျပၿငိမ္း ႏုိင္၏။

၅။ ဤေလာက၌ ရန္တုံ႔မူျခင္းျဖင့္ ရန္တို႔သည္ အဘယ္အခါမွ် မေျပၿငိမ္း ႏုိင္ကုန္၊ ရန္တုံ႔မမူျခင္းျဖင့္သာလွ်င္ ရန္ေျပၿငိမ္း ႏုိင္ကုန္၏၊ ဤသေဘာ ကား အစဥ္အလာ ဓမၼတာ သေဘာပင္တည္း။

၆။ ဤေလာက၌ လူမိုက္တို႔သည္ ငါတိို႔ ေသၾကလိမ့္မည္ဟု မသိၾကကုန္၊ ထိုမသိမႈေၾကာင့္ ခိုက္ရန္ျငင္းခံုမႈတို႔သည္ မေျပျငိမ္း ႏုိင္ကုန္၊ ဤေလာက၌ ပညာရွိသူတို႔သည္ ငါတို႔ ေသၾကလိမ့္မည္ဟု သိၾကကုန္၏၊ ထိုသိမႈေၾကာင့္ ခိုက္ရန္ျငင္းခံုမႈ တို႔သည္ ေျပျငိမ္းႏုိင္ကုန္၏။

၇။ တင့္တယ္၏ဟူ၍ အဖန္ဖန္ ႐ႈ၍ေနေသာ ဣေႁႏၵ တို႔၌ မေစာင့္စည္းဘဲ ေဘာဇဥ္၌ အတိုင္းအရွည္ကို မသိမူ၍ ၀ီ ရိယ ယုတ္ေလ်ာ့ ပ်င္းရိသူကို ေလမုန္တိုင္းသည္ အားနည္းေသာ သစ္ပင္ကို ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းဆဲဘိ သက့ဲသို႔ (ကိေလသာ)မာရ္သည္ စင္စစ္ ႏွိပ္စက္ႏိုင္၏။

၈။ မတင့္တယ္ ဟု အဖန္ဖန္ ႐ႈ၍ေနေသာ ဣေႁႏၵတို႔၌ ေကာင္းစြာ ေစာင့္စည္း လ်က္ ေဘာဇဥ္၌ အတိုင္းအရွည္ကို သိ၍ သဒၶါတရား ရွိသျဖင့္ ထက္သန္ေသာ လုံ႔လရွိသူ ကို ေလမုန္တိုင္းသည္ ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးကို မႏွိပ္စက္ မညႇဥ္းဆဲ ႏုိင္ဘိ သကဲ့သို႔ (ကိေလသာ) မာရ္သည္ စင္စစ္ မႏွိပ္စက္ႏုိင္။

၉။ (ဣေႁႏၵကို) ဆံုးမျခင္းကင္း၍ မွန္ကန္စြာ ေျပာဆိုျခင္း မရွိေသာ ကိေလသာဖန္ေရ မကင္းဘဲလ်က္ ဖန္ရည္စြန္း ေသာ အ၀တ္ (သကၤန္း) ကို ၀တ္ေသာသူသည္၊ ဖန္ရည္ စြန္းေသာ အ၀တ္ (သကၤန္း) ႏွင့္ မထိုက္တန္။

၁၀။ ဣေႁႏၵ တို႔ကို ဆံုးမလ်က္ မွန္ကန္စြာ ေျပာဆိုျခင္း ရွိေသာ ကိေလသာဖန္ေရ ကို ေထြးအန္ျပီး၍ သီလတို႔၌ ေကာင္းစြာ ေစာင့္ထိန္းသူ သည္သာလွ်င္ ဖန္ရည္ စြန္းေသာ အ၀တ္ႏွင့္ ထိုက္တန္၏။

ခ်စ္လွစြာေသာ “ေဗာဓိသတၱဝ” အေပါင္းတို႔။

မွန္၏။ ဤသို႔ “ေဗာဓိသတၱဝ” ဟူ၍သာ ကၽြႏု္ပ္သည္ သင္တို႔ကို ျမင္သည္။ ဤအမည္ပညတ္ သည္ သင္တို႔ကိုယ္သင္တို႔ စတင္ရွဳျမင္ရန္ အမည္လည္း ျဖစ္၏။ ေဗာဓိသတၱဝ ဟူေသာ အမည္သည္ စင္စစ္ အႏွစ္သာရ အားျဖင့္ ဗုဒၶျဖစ္ျခင္း ကို ဆိုလိုသည္။ မ်ိဳးသ႑ာန္ အားျဖင့္ ဗုဒၶျဖစ္ျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ဗုဒၶ၏ အျဖစ္ျဖင့္သာလ်ွင္ ႏိုးၾကားစြာ အိပ္စက္ျခင္း ရွိသည္။ ဤအဓိပၸာယ္ အားျဖင့္ လူသား အားလံုး သည္ ေဗာဓိသတၱဝ ျဖစ္သေလာ ဟု ထင္ဖြယ္ဟန္ ရွိသည္။ ဟုတ္ပါသေလာ။

စင္စစ္ အားျဖင့္ လူသားတိုင္းကို ေဗာဓိသတၱဝဟု မေခၚဆိုႏိုင္ေပ။

တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ရျခင္းမ်ား

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း အဖတ္အမ်ားဆံုးနဲ႔ စာအေရးျဖစ္ဆံုး ဟာ http://www.messagefrommasters.com/ က ျဖစ္ပါတယ္။ အိုရွိဳး၊ ဂ်စ္ဒူး ခရစ္ရွနမူရတိ၊ ဗုဒၶ၊ ဇင္ စသျဖင့္ ဖတ္ ျဖစ္တယ္။ စစေတြ႔ကတည္းက တစ္ေနရာထဲမွာ အစံုအလင္နဲ႔ အလြယ္တကူ ေတြ႔ရတာမို႔ အၾကိဳက္ဆံုး ၊ အနွစ္သက္ဆံုး ဆိုဒ္ တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တယ္ပဲ ဆိုမလား။ ဆရာ ရဲထက္ရဲ႕ အိုရွိဳးေျပာတဲ့ ဟင္းလင္းျပင္ စာအုပ္ ျပီးခဲ့တဲ့လက ပံုနွိပ္ ထြက္လာ ခဲ့တယ္။ ရွိျပီး ဖတ္ျပီးသားေတြ ဘာသာျပန္ဆိုထားတာ သက္သက္ ေပမယ့္ အားေပးတဲ့ ၊ ေလးစားတဲ့ အေနနဲ႔ ဝယ္လာခဲ့တယ္။

အဲ့စာအုပ္မွာ ဆရာပါရဂူရဲ႕ အမွာ၊ ကိုရဲထက္ရဲ႕ နိဒါန္း အဲ့ဒါေတြက ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတယ္။ ကြယ္လြန္သြားရွာျပီ ျဖစ္တဲ့ ဆရာပါရဂူရဲ႕ ဩဇာဟာ က်ေနာ့အေပၚမွာ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ရွိပါတယ္။ ဆရာပါရဂူ အေပၚကိုလည္း ဗုဒၶ၊ အိုရွိဳး၊ ခရစ္ရွနတို႔က ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေက်ာ္ေက်ာ္ ဩဇာ သက္ေရာက္ခဲ့တယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္ ။ ဒါဆို က်ေနာ့္ ဆီမွာ ဟိုးငယ္စဥ္ကတည္းက ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ဒီလူေတြရဲ႕ ဩဇာဟာ ကိုယ္သာ နာမည္ မျမင္မသိခဲ့ေပမယ့္ စိုးမိုးျပီးသား ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုရမလို ပဲ။

ဩဇာ သက္ေရာက္ခံရတာဟာ လြတ္လပ္တဲ့ လူသား တစ္ေယာက္ အတြက္ ေသြဖယ္တဲ့ အျဖစ္တစ္ခုလို႔ အဆိုရွိတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြရဲ႕ ဩဇာက အျခား ဝါဒ၊ အျခား ဒႆနေတြရဲ႕ ဩဇာနဲ႔ မတူဘူး။ အျခား ဒႆနေတြရဲ႕ ဩဇာ စီးဆင္းမႈ လို ေလွာင္ခ်ိဳင့္တံခါးကို ဆြဲပိတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ဩဇာက ေလွာင္ခ်ိဳင့္တံခါးကို ဖြင့္ေပးတာ သက္သက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔က ဘာကို လုပ္ပါ။ ဘာကိုမလုပ္ပါနဲ႔။ သူတို႔ကိုပဲ ယံုပါ၊ အျခားကို မယံုပါနဲ႔လို႔ မေျပာ ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိသင့္တယ္။ လြတ္လပ္မႈ ဆိုတာ ဘာလဲ ၊ လြတ္လပ္မႈ ဆိုတာ ရွိသင့္တယ္၊ ရိုးရွင္းမႈ ဆိုတာဘာလဲ။ ရိုးရွင္းမႈ ဆိ္ုတာ ရွိသင့္တယ္။ ဘဝရဲ႕ ျပႆနာက ဘာလဲ။ ဘဝရဲ႕ ျပႆနာကို သိသင့္တယ္ ။ အဲ့ဒါေတြကိုပဲ လက္ညွိဳး ညႊန္ျပခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

လမ္းေၾကာင္းကို လက္ညွိဳးညႊန္ျပတဲ့ ေနရာမွာ သူတို႔က လက္ညွိဳးကို ၾကည့္ခိုင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ညွိဳးညႊန္ျပတဲ့ ေနရာ၊လမ္း သက္သက္ကိုသာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ဒီညႊန္ျပရာကို ခင္ဗ်ား သြားရင္ ဒီလိုဟာကို ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ လမ္းျပတာ သက္သက္ပဲ ။ ဒီလမ္းကို သြားရင္ ဒီကိုေရာက္မယ္။ ဟိုလမ္းကို သြားရင္ ဟိုကို ေရာက္မယ္။ သြားတာ မသြားတာကေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္။ အတင္းအက်ပ္ သြားပါလို႔ မေျပာဘူး။ ဒီလို လမ္းညႊန္မႈမ်ိဳး အျခားမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိပါရဲ႕လား။ သူတို႔ရဲ႕ ေဟာၾကားသမ်ွမွာ – သူတို႔ကို သိပါလို႔ မပါဘူး။ ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား သိပါလို႔ပဲ ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကမၻာကို ခင္ဗ်ား ဖန္တီးလို႔ ရတယ္။ ဖန္တီးႏိုင္တယ္။ ဘယ္လို ဖန္တီးရင္ ဘယ္လိုသက္ေရာက္ႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ အျမင္ေတြ မၾကည္လင္ဘူးလား။ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ မွန္က မႈန္ဝါးေနသလား။ သူတို႔က ၾကည္လင္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် လာသုတ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ လာလည္း မသုတ္ေပးႏိုင္ဘူး။ ဒီမွန္ကို ၾကည္လင္ ခ်င္ရင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို သုတ္တာ ပိုေကာင္းမယ္။ သုတ္ရမယ့္ သူက ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုပဲ သူတို႔ ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။

မိုးရြာေတာ့မယ့္ တိမ္မ်ား

Facebook ရဲ႕ စာမ်က္နွာ တစ္ခုက ကူးယူပါတယ္။ ေရးသူက ဘုန္းေတာ္ၾကီး ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ facebook name က မဟာ မနာပိ –။ သူ႔ထံက က်ေနာ္ ကူးယူခဲ့တာ ဒီတစ္ပုဒ္ အပါအဝင္ ဆိုရင္ ႏွစ္ပုဒ္ ရွိပါျပီ။ ပထမ ပို႔စ္က — ကာလာမသုတ္ေတာ္ႏွင့္ ေဝဖန္ေရး– ပါ။ စိတ္အတြင္း တိုက္ရိုက္ ဝင္ေရာက္ရာမွာ အားေကာင္းျပီး ရွင္းလင္းတဲ့ အျမင္ေတြ ပါဝင္ပတယ္။ ေနာက္ျပီး ေထရဝါဒမွ ေထရဝါဒ၊ မဟာယာနမွ မဟာယာန ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြ မရွိ၊ ပုတ္ခတ္ျခင္း မရွိ၊ ရွဳတ္ခ်ျခင္း မရွိ၊ ေမာက္ၾကြားျခင္း မရွိ၊ အျမင္ကို အျမင္အတိုင္းသာ ရွင္းလင္းထားခ်က္ကို ၾကိဳက္တယ္။

ေဇယ်။

………………………………………………….

ကုသုဒလို႔ ေခၚတဲ့ တိုက်ိဳက ေဆးဆရာေလးဟာ ဇင္တရားေတြ သင္ယူ ေနတဲ့ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ေဆးဆရာေလးက “ဇင္တရားဆိုတာ ဘာလဲ”လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားက “ငါ မေျပာႏိုင္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာႏိုင္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ ဇင္တရားကို သေဘာေပါက္ရင္ ေသရမွာ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး” လို႔ ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့ “အို… ဒါဆို သိပ္ေကာင္းတာေပါ့” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ “ဒီလိုဆို ငါ ဇင္ တရားေတြ သင္ခ်င္တယ္။ ဆရာကို ဘယ္လို ရွာရမလဲ”လို႔ ဆက္ေမးေတာ့ “နန္အင္လို႔ ေခၚတဲ့ ဆရာဆီကို သြား”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေဆးဆရာေလးဟာ ၉-လက္မခဲြရွိတဲ့ ဓားေျမွာင္တစ္ေခ်ာင္းကို ယူသြားတယ္။ “ဒီဆရာ ေသရမွာ ေၾကာက္သလား၊ မေၾကာက္ဘူးလား” ဆိုတာကို စံုစမ္းဖို႔ စမ္းသပ္ဖို႔ေပါ့။

နန္အင္ဆိုတဲ့ ဇင္ဆရာဟာ ကုသုဒကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ “အိုအေဆြ… ေနေကာင္းလား။ ဒို႔ မေတြ႕တာေတာင္ အေတာ္ၾကာေပါ့” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္တယ္။ ေဆးဆရာေလး ေခါင္း႐ႈပ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ “က်ဳပ္တို႔ တစ္ခါမွလည္း မေတြ႕ဖူးဘဲနဲ႔”လို႔ တအံ့တၾသ ေျပာလိုက္တယ္။ “အင္း.. ဟုတ္တယ္၊ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး၊ ငါ့ဆီမွာ ဇင္တရားေတြ လာသင္သြားတဲ့ ေဆးဆရာေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မွားသြားတာပါ”လို႔ နန္အင္က ေျပာတယ္။ ကုသုဒဟာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေၾကာင့္ ဇင္ဆရာကို စမ္းသပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ ပ်က္သြားၿပီး ဇင္တရား သင္လို႔ ရႏိုင္မရႏုိင္ ေမးလိုက္တယ္။

“အို ဇင္တရားဆိုတာ မခက္ပါဘူး၊ မင္းက ေဆးဆရာ၊ ဒီေတာ့ လူနာေတြကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ကုသေပးလိုက္၊ ဒါဆို မင္းဟာ ဇင္တရား က်င့္သံုးေနတာေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကုသုဒဟာ နန္အင္ဆီကို သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ သြားလည္တယ္။ ေရာက္လာတိုင္း နန္အင္က ေျပာလႊတ္တယ္။ “ေဆးဆရာေလး မင္းလို လူမ်ိဳးက ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ အခ်ိန္မျဖဳန္းသင့္ဘူး၊ လူနာအိမ္ေတြကို သြားပါ၊ လူနာေတြကို ဂ႐ုစိုက္ပါ”လို႔ခ်ည္း ေျပာလႊတ္တယ္။

ဗမာ့ေအာင္ဆန္း ( ၁ )

ျပီးခဲ့သည့္ ၁၅.၅.၂၀၁၁ ထုတ္ ေမာ္နီတာ ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ( ၁ ) အမွတ္ ( ၅၂ ) တြင္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပ ပါရွိလာေသာ စာ ျဖစ္ပါသည္။ အပတ္စဥ္ အပိုင္းလိုက္ ခြဲျပီး ထုတ္ေဝလ်က္ ရွိသည္။ က်ေနာ္က ယင္းမွ တဆင့္ အြန္လိုင္း မ်က္နွာစာ ေပၚသို႔ ကူးယူ တင္ရွိထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တတ္ႏိုင္သေရြ႕လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ သည္မ်ား စုစည္း တင္ရွိသြားမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

ေဇယ်

……………………………………..

ေမာင္ထင္၏ ဗမာ့ေအာင္ဆန္း

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ငယ္ေပါင္း မဟုတ္။ ႀကီးေဖာ္ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ဦးသား တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အသီးအျခား ႀကီးျပင္း လာခဲ့ၾကသည္။ သူ၏ ေရေျမ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေရေျမ တို႔ကား တျခားစီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ ေမြးဖြားရာ ေဒသ တစ္ခြင္ကို ေျမလတ္ဟု ဆို၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအာက္သား မ်ားအဖို႔ နတ္ေမာက္ သည္လည္း အညာ ပင္ျဖစ္၏။ အညာ ေဒသ၏ ပထ၀ီ သြင္ျပင္ အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၏ ေတာ၊ ေတာင္၊စိမ့္၊ စမ္း၊ ၿမိဳင္၊ လွ်ဳိ စသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ ၾသကာသ ေလာကမွာ ထူးဆန္း ေထြလ်ာ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔မွန္းမိ၏။ အေၾကာင္းေသာ္ မူကား ကၽြန္ေတာ္ ေမြးဖြားရာ ေအာက္အရပ္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေဒသ ဟူသည္မွာ ပင္လယ္၊ ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ လမုပင္၊ လတာျပင္ တို႔ႏွင့္သာ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္း ကို တန္ဆာ ဆင္ထား ေလရာ မည္သည့္ အရပ္ကို ၾကည့္ၾကည့္ ပတ္၀န္းက်င္ ၾသကာသ ေလာကႀကီးသည္ စိမ္းလဲ့ေသာ ေတာတန္းတည္း ဟူေသာ မ်ဥ္းေျဖာင့္ တစ္ခု ေပၚ၌ အုပ္၍ ေနေသာ မိုးကုပ္ စက္၀ိုင္း တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္၍ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

သို႔ေသာ္ ေကာင္းကင္မွ မိုးကုပ္ စက္၀ိုင္းႏွင့္ ေျမႀကီးမွ ေတာတန္း ကေလးတို႔ ႏွစ္ဦးသား ဆံုမိၾကသည့္ ပံုပမာလို သူ၏ ဘ၀ သံသရာ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘ၀ သံသရာ တို႔သည္ (၁၉၃၂) ခုႏွစ္ တစ္၀ိုက္ ဆီေလာက္က တကၠသိုလ္ သမဂၢ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ၌ ဖူးစာ ဆံုစည္း မိၾကေလသည္။ ယင္းသို႔လွ်င္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွ ေက်ာင္းသားႀကီး အရြယ္သို႔ ေရာက္ၾကမွပင္ အေဆြ ခင္ပြန္း ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသားကို ႀကီးေဖာ္ ဟူ၍ ေခၚႏိုင္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ဦးသားမွာ တစ္ဦး ႏွင့္ တစ္ဦး ခင္မင္ ရင္းႏွီး လာေလေလ တစ္ဦးေပၚ တစ္ဦး ၿမံဳေစ့ေစ့ ႏုိင္ေလေလ ျဖစ္၍ တစ္ခါတရံ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္က ပင္လွ်င္ သူ၏ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ ဟုတ္ပါေလစ ဟု သံသယ ျဖစ္မိသည္။