ေၾကာင္ တစ္ေကာင္ ႏွင့္ ဆာမူရိုင္း ပံုျပင္

ဘာဝနာ ကို ဘာလို႔ လိုအပ္ ရသလဲ။ ဒီလို ေမးလာခဲ့ရင္ အေျဖက – က်ေနာ္တို႔ ေတြဟာ “သဘာဝ” အတိုင္း ရွိမေနၾက လို႔ပါ။ အဲ့လိုပဲ ေျဖရ ပါလိမ့္မယ္။ တစ္နည္းေျပာရင္- သဘာဝထက္ ပို ေက်ာ္လြန္ ေနၾကလို႔ – သဘာဝက ေပးသမ်ွ အတြင္းထဲ စိတ္ဆႏၵ ေတြ ထည့္သြင္း ပံုေဖာ္ေန ၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ဒီေနရာမွာ သံုးတဲ့ သဘာဝ ဆိုတာက – “အခု” အခ်ိန္မွာ “အခု” ျဖစ္ရွိတဲ့ အတိုင္း ရွင္သန္ ေနထိုင္ျခင္း ကို ဆိုလို ပါတယ္။ “ဘာ လုပ္သင့္ပါတယ္” “ဘယ္လို ေလးေတာ့ ျဖစ္သင့္ပါတယ္” စသျဖင့္ အဲ့တာ ေတြ မပါဝင္ဘူး။ ထပ္ မထည့္ဘူး။ ျဖစ္တာကို ျဖစ္တဲ့ အတိုင္း အသိအမွတ္ ျပဳရံုမ်ွ ေလးပါ။ “အခု” လက္ရွိ ခဏကို “အခု” လက္ရွိ ခဏ အတိုင္း လက္ခံ ထားရွိတာ သက္သက္ပါ။ စိတ္ဆိုးသလား – စိတ္ဆိုးတဲ့ အတိုင္း သိမွတ္ထားတယ္။ ထပ္ျပီး မျဖည့္- ထပ္ျပီး မျပင္တဲ့ “သဘာဝ”။ စိတ္ မဆိုး ရျခင္း ရဲ႕ ပံုရိပ္၊ စိတ္ဆိုး ရျခင္း ရဲ႕ ပံုရိပ္ – ဘာဆို ဘာမွ ျဖည့္စြက္ျခင္း ၊ ႏႈတ္ပယ္ျခင္း မရွိတဲ့ “သဘာဝ” ကို ဆုိလိုပါတယ္။ စိတ္ဆိုးလိုက္တယ္ – ေဒါသထြက္လိုက္တယ္ – အဲ့အခိုက္မွာ ေဒါသ ထြက္ ေနသလား – သိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါပဲ ရွိပါတယ္။ ေဒါသ စိတ္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အခါလည္း – ေပ်ာက္သြားသလား- ေပ်ာက္သြားတယ္ ။ အဲ့ဒါပဲ ရွိေန ပါတယ္။ ေမာဟိုက္ က်န္ရစ္ ခဲ့ျခင္း၊ ေတြးေတာ က်န္ရစ္ ခဲ့ျခင္း၊ ငါမွားျပီ လို႔ ဆင္ျခင္ မိျခင္း စသျဖင့္ ဘာဆို ဘာမွ ထပ္ မျဖည့္ပါဘူး။ ရိုးရွင္းစြာ နဲ႔ အဲ့ဒီ အတိုင္း လက္ခံ ပါတယ္။ ဒါက ေဒါသ တစ္ခုတည္း ေျပာတာပါ ။ တဏွာ၊ ေလာဘ၊ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ စတာ ေတြမွာလည္း အဲ့ဒီ အတိုင္းပါပဲ။ ခ်စ္တဲ့ စိတ္ ရွိေနတဲ့ အခိုက္ ခ်စ္တယ္ ဆုိတာ သိရံုမ်ွေလး ပါ။ ခ်စ္သင့္လား မခ်စ္သင့္လား- ငါခ်စ္တာ ဘယ္သူလဲ ဘယ္ဝါလဲ- ငါ ဘယ္ပံု ခ်စ္မလဲ-သူကေရာ ျပန္ခ်စ္မလား – အဲ့ဒါေတြ မပါဝင္ဘူး။ မထည့္သြင္း ထားဘူး။ ခ်စ္ျခင္း အ႒ကထာ ဋီကာ ေတြ ခ်ဲ႕ကား မေနဘူး။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ျဖစ္တဲ့ အတိုင္း ခင္ဗ်ား လက္ခံ သိမွတ္ ထားတာ ရိုးရိုးေလးပါ။ အဲ့ဒီ ခ်စ္တဲ့ ခဏမွာ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္က သဘာဝ အတိုင္း စီးေမ်ာ ေနပါတယ္။

သခ်ၤာကို သင္ရာတြင္

သခ်ာၤဆိုတာဘာလဲ ။ ဘယ္စာအုပ္က ဘယ္လို ညႊန္းပါတယ္ဆိုတာထက္ အထက္တန္းေက်ာင္း သခ်ၤာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာေတြ သင္ရလဲ ။ ဒီေမးခြန္းက စသင့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ( သခ်ၤာကို က်က္ရမယ္ဆိုျပီး သင္တဲ့ ေက်ာင္းအမ်ားစုေတာ့ ရွိေနတယ္ ။ အဲ့ဒါကို ဖယ္ထားရင္) ႏိုင္ငံတကာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အထက္တန္း သခ်ၤာပညာမွာ အီေကြးရွင္း ေျဖရွင္းဖို႔နဲ႔ ကိန္းဂဏန္း ေမးခြန္း ေတြ ေျဖရွင္းဖို႔ပဲ အာရံုစိုက္ခဲ့တယ္။ ေကာလိပ္ သခ်ၤာ အဆင့္တက္လာေတာ့ အဲ့ေမးခြန္းေတြထဲက အေျပာင္းအလဲ၊ Variables ေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကို မူတည္ထားတယ္။ ဆိုလိုတာက ကိန္းဂဏန္းေတြတင္ မကေတာ့ဘူး။ အစုေတြ၊ ဆက္သြယ္ခ်က္ေတြ၊ အျခား သခ်ၤာ စိတ္ကူးထည္ေတြ ကို အာရံုထား လာတယ္။

ဘယ္လို ပဲ ျဖစ္ေနေန အထက္တန္း ေရာ၊ ေကာလိပ္ တကၠသိုလ္မွာပါ သခ်ၤာ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သင္ၾကားရျပီ ဆိုရင္ ေနာက္ကြယ္မွာ အေရးပါတဲ့ တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဆင္ျခင္မႈ၊ အထူးသျဖင့္ ေျပာရင္ ထုတ္ယူ ေကာက္ယူဆင္ျခင္မႈ လို႔ေခၚမလားပဲ။ Deductive Reasoning လို႔ ဘိုလို ေခၚပါမယ္။ ( ဒါေပတဲ့ အဲ့ဒါကို ထုတ္ယူ ဆင္ျခင္တယ္လို႔ ပညာေရးဌာန အစိုးရထုတ္ ယုတၱိေဗဒ စာအုပ္ေတြမွာ မျပန္ထားဘူး။ )

စတိတ္ေက်ာင္း ၊ တန္းေက်ာင္း အဆင့္ သခ်ၤာမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ညီမ်ွျခင္း တစ္ခု ခ်ေပးမယ္ ဆိုပါေတာ့ ။ အဲ့ညီမ်ွျခင္းမွာ မသိကိန္း တစ္ခု ပါမယ္ ဆိုရင္ ( ဥပမာ – x ) အဲ့ မသိကိန္း x ကို ရွာႏိုင္ဖို႔က ေပးထားတဲ့ ညီမ်ွျခင္းရယ္ ။ ေနာက္ထပ္လိုအပ္မယ့္ အခ်က္အလက္ တစ္ခ်ိဳ႕ ရယ္ ( တစ္ခါတစ္ေလ အဲ့အခ်က္အလက္ ေတြေတာင္ ပါခ်င္မွ ပါမယ္ ) ကို အသံုးျပဳျပီး ဆင္ျခင္ ယူရတယ္။ တန္းျမင့္ သခ်ၤာသမား ျဖစ္လာရင္လည္း အဲ့အတိုင္းပဲ ။ သခ်ၤာ ျပႆနာ ပုစၦာေတြ အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရလာဒ္ အေျဖ ရယူႏိုင္ဖို႔ ဆင္ျခင္ယူမႈကိုပဲ အသံုးျပဳရတယ္။

ဆိုလိုတာကေတာ့ သခ်ၤာရဲ႕ အဓိက မ႑ိဳင္က ဆင္ျခင္ယူမႈပါ။ ဒါေပတဲ့ လက္ရွိေက်ာင္းေတြမွာ အလြတ္က်က္ေတြ မ်ားေနတယ္။ သခ်ၤာကို အေျဖရလိုမႈ တစ္ခုထဲ အတြက္ပဲ သံုးေနတယ္။ ဒါကလည္း အတိအက်ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ စာေမးပြဲမွာ ဒီေမးခြန္းအတြက္ ဒီအေျဖကို ေပးပါ – ( မွားလည္း မမွားပါဘဲ-) အျခားေျဖမိရင္ ၾကက္ေျခခတ္ ပစ္တာမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ သခ်ၤာေမးခြန္းေတြမွာ ရွိတာက – ဒီလိုမ်ိဳးေျဖပါ။ ဟိုလိုမ်ိဳး ေျဖပါ။လို႔ လမ္းေၾကာင္းျပ ေမးတတ္ပါတယ္။ အဲ့လို ေမးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အေျဖရဖို႔အတြက္ပဲ ေမးမယ့္ ေမးခြန္းေတြ အတြက္ ေက်ာင္းသားက ဘယ္လို ပံုစံ ျဖစ္ေနပေစ၊ ဘယ္နည္းကို သံုးသံုး စိတ္ၾကိဳက္ ေျဖခြင့္ရွိပါတယ္။ ေမးခြန္းမွာလည္း ဘာလမ္းေၾကာင္း ျပ မွ မပါပါဘဲလ်က္ – ဆရာသင္ေပးတဲ့ အတိုင္း မေျဖလို႔ ေက်ာင္းသားကို အမွားေပးတာမ်ိဳး။ အဲ့လိုမ်ိဳးက သခ်ာၤပညာမွာ မရွိသင့္ဘူး လို႔ ထင္တယ္။ ဒါက သခ်ၤာကို အသံုးခ်ဖို႔ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ သြင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးေတြရဲ႕ သခ်ၤာ ဥာဏ္ရည္နဲ႔ ကေလးရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ ဖြံျဖိဳးမႈ လမ္းေၾကာင္းကို သတ္ပစ္တာ။

ယူနီဘာစီတီ – ဘြဲ႕ – ေလးခ်ိဳး

(၁) “ဘြိဳင္းေကာက္”အျဖစ္မ်ာ၊ ေမတၱာ အထယ္ မေသးေသာ္ လဲ့၊ “မိႈင္း”တစ္ေယာက္ မစၥတာ – ခ်စ္ရာ မမယ္ ေသးႏိုင္ဘု၊ သစၥာ တကယ္ ေသြးေတြ ဟဲ့လို႔။ ေတြးနဲ႔ ေနာင္ဘို႔ အလို။ အိုကြယ့္ ေခတၱရာနယ္ တေၾကး ဆီက၊ ေမးရဲ႕ ေမာင္တို႔ကို။

(၂) ေၾသာ္ ေ၀းခရီးက ေပမဲ့၊ အေရးႀကီး လွ်င္ျဖင့္၊ ေသြးနီရာ ပါစၿမဲ ေပမို႔၊ ဆရာလဲကြာ၊ ပထမ အရင္- ကနဦး ဆီက၊ ျမန္မာ တစ္ခြင္မွာ- သမတရွင္ ဘုရင္ မလူးခင္ပ။“ထ”ဆင္ထူး ကို၊ တျမည္ျမည္ သင္ခဲ့သမို႔၊ “ထီ”မထင္ ေက်ာင္းေတာ္သား ေတြရဲ႕၊ အမည္ အစဥ္မွာ-ေခါင္း အေပၚဖ်ား တြင္မွ မင္း႐ို႕ ဆရာကို စာရင္းတို႔ကာ ထားလိုက္ၾက ေပေတာ့၊ ေၾသာ္ ဘုရား သိၾကားေတြ မ – လို႔မို႔၊ အမ်ား ေ၀ေနယ် တို႔ဘို႔ အေရွ သမယ “ပေ၀” သေရ ေခတ္ဆီက၊ ေရႊ-ေငြ ျဖစ္သူ “ဆရာေအာင္”ရဲ႕ ျပင္၊ ျမန္မာေဘာင္ ေပါကၠံတိုင္း တြင္မွ၊ သမုိင္း တစ္ေစာင္ သစ္ခဲ့တဲ့၊ အဇၨေဂါနာ၊ ဆရာ ရွင္မထီး တို႔ လိုပ၊ ျဖစ္ၾက ေသာအခါ၊ တာ အ၀င္မွာ ၿပီးေစဖို႔၊ ခရီးသယ္ ေရာက္ရာ ႀကိဳခဲ့တယ္၊ အမ်ဳိးအတြက္ သဒၶါတရ ကိုယ္ပါေနာ္ကြယ္၊ မ်ဳိးမ်ဳိး မ်က္မ်က္၊ အက်ဳိးနက္ ေစဖို႔၊ ထုိးရက္ပါကို။

Quantum Counting

I love physics. So,as I read and liked it,this article is just shared from nature.com being pleased to my colleagues who interested in number theory and physics.

The blogger of it is Zeeya Merali, freelence from London.

Zayya
…………………………….
In 2008, quantum physicist Andrew White found himself building a “ridiculous machine” in his lab at the University of Queensland in Brisbane, Australia.

White had spent years working on quantum computation, attempting to exploit subatomic physics to create a device with the potential to outperform its best macroscopic counterparts. And he had learned that it was a tough job: the required quantum systems are fragile, and demand immaculate laboratory conditions to survive long enough to be of any use. Now White was setting out to test an unorthodox quantum algorithm that seemed to turn that lesson on its head. In this scheme, messiness and disorder would be virtues, not vices — and perturbations in the quantum system would drive computation, not disrupt it.

“I honestly thought, there’s no way this will work,” says White. But when he turned his ridiculous machine on, it ran1.

ဗမာ့ေအာင္ဆန္း ( ၁ )

ျပီးခဲ့သည့္ ၁၅.၅.၂၀၁၁ ထုတ္ ေမာ္နီတာ ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ( ၁ ) အမွတ္ ( ၅၂ ) တြင္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပ ပါရွိလာေသာ စာ ျဖစ္ပါသည္။ အပတ္စဥ္ အပိုင္းလိုက္ ခြဲျပီး ထုတ္ေဝလ်က္ ရွိသည္။ က်ေနာ္က ယင္းမွ တဆင့္ အြန္လိုင္း မ်က္နွာစာ ေပၚသို႔ ကူးယူ တင္ရွိထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တတ္ႏိုင္သေရြ႕လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ သည္မ်ား စုစည္း တင္ရွိသြားမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

ေဇယ်

……………………………………..

ေမာင္ထင္၏ ဗမာ့ေအာင္ဆန္း

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ငယ္ေပါင္း မဟုတ္။ ႀကီးေဖာ္ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ဦးသား တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အသီးအျခား ႀကီးျပင္း လာခဲ့ၾကသည္။ သူ၏ ေရေျမ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေရေျမ တို႔ကား တျခားစီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ ေမြးဖြားရာ ေဒသ တစ္ခြင္ကို ေျမလတ္ဟု ဆို၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအာက္သား မ်ားအဖို႔ နတ္ေမာက္ သည္လည္း အညာ ပင္ျဖစ္၏။ အညာ ေဒသ၏ ပထ၀ီ သြင္ျပင္ အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၏ ေတာ၊ ေတာင္၊စိမ့္၊ စမ္း၊ ၿမိဳင္၊ လွ်ဳိ စသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ ၾသကာသ ေလာကမွာ ထူးဆန္း ေထြလ်ာ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔မွန္းမိ၏။ အေၾကာင္းေသာ္ မူကား ကၽြန္ေတာ္ ေမြးဖြားရာ ေအာက္အရပ္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေဒသ ဟူသည္မွာ ပင္လယ္၊ ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ လမုပင္၊ လတာျပင္ တို႔ႏွင့္သာ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္း ကို တန္ဆာ ဆင္ထား ေလရာ မည္သည့္ အရပ္ကို ၾကည့္ၾကည့္ ပတ္၀န္းက်င္ ၾသကာသ ေလာကႀကီးသည္ စိမ္းလဲ့ေသာ ေတာတန္းတည္း ဟူေသာ မ်ဥ္းေျဖာင့္ တစ္ခု ေပၚ၌ အုပ္၍ ေနေသာ မိုးကုပ္ စက္၀ိုင္း တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္၍ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

သို႔ေသာ္ ေကာင္းကင္မွ မိုးကုပ္ စက္၀ိုင္းႏွင့္ ေျမႀကီးမွ ေတာတန္း ကေလးတို႔ ႏွစ္ဦးသား ဆံုမိၾကသည့္ ပံုပမာလို သူ၏ ဘ၀ သံသရာ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘ၀ သံသရာ တို႔သည္ (၁၉၃၂) ခုႏွစ္ တစ္၀ိုက္ ဆီေလာက္က တကၠသိုလ္ သမဂၢ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ၌ ဖူးစာ ဆံုစည္း မိၾကေလသည္။ ယင္းသို႔လွ်င္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွ ေက်ာင္းသားႀကီး အရြယ္သို႔ ေရာက္ၾကမွပင္ အေဆြ ခင္ပြန္း ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသားကို ႀကီးေဖာ္ ဟူ၍ ေခၚႏိုင္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ဦးသားမွာ တစ္ဦး ႏွင့္ တစ္ဦး ခင္မင္ ရင္းႏွီး လာေလေလ တစ္ဦးေပၚ တစ္ဦး ၿမံဳေစ့ေစ့ ႏုိင္ေလေလ ျဖစ္၍ တစ္ခါတရံ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္က ပင္လွ်င္ သူ၏ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ ဟုတ္ပါေလစ ဟု သံသယ ျဖစ္မိသည္။

လေပၚမွာ ေရရွိသတဲ့

lunar sample 74220

ျဂိဳလ္တစ္ခုမွာ သက္ရွိသတၱဝါ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ဖို႔ အဓိက အေထာက္အပံ့ ဟာ ေရ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရ ရဲ႕ အေရးပါမႈကုိ အသိအမွတ္ ျပဳရင္း အာကာသ တစ္ခြင္ ေလ့လာေရး လုပ္သမ်ွမွာ ဒီ ေရ က႑ကို အထူးအေရးေပး သုေတသန ျပဳတတ္ၾကတယ္။ အခုလည္း လေပၚမွာ ေရမရွိဘူး လို႔ သိမွတ္ ထားခဲ့ၾကေပမယ့္ သိပၸံပညာရွင္ေတြက ဆက္ စူးစမ္းေနတာ ၾကာျပီ။ မၾကာေသးမီက လရဲ႕ ေက်ာက္ အပိုင္းအစ ေလးေတြထဲမွာ သလင္း ဓာတ္ဖန္တံုး လို ေက်ာက္ဆိုင္စ ေလးေတြထဲမွာ ေရပါဝင္ႏိုင္တဲ့ အလားအလာ ေတြ ရွိေၾကာင္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္ ဆိုပါတယ္။ လနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနျပီး ေခ်ာ္ရည္လို ပူျပင္း ရဲ႕ ျဒပ္ရည္တစ္မ်ိဳး ရွိတယ္။ အဲ့ဒီ အရည္မွာ ေရ ( H2O ) ပါဝင္ႏိုင္တဲ့ ႏႈန္းဟာ နကိုက သိခဲ့တာ ထက္ အဆ တစ္ရာ ပိုေနပါတယ္တဲ့။

အသိပညာျဖင့္ ေမာင္းႏွင္ေသာ ( ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ ေဟာေျပာခ်က္အခ်ိဳ႕ )

ေမာ္လျမိဳင္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ( ၁.၁.၂၀၁၁ ) မွာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ ေဟာေျပာ စကားမ်ား ထဲက တစ္စိတ္ တစ္ပိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁ နာရီေက်ာ္ ၾကာတဲ့ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ အသံဖိုင္ထဲက ေရွ႕ပိုင္း ၃၇ မိနစ္ ကို စာသားအျဖစ္ ျပန္လည္ ကူးယူ ထားပါတယ္။ အသံဖိုင္ အျပည့္အစံုကို လိုခ်င္ရင္ အဲ့ေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုလံုး အတြက္ ဒီေနရာမွာ ေဒါင္းယူ ႏိုင္ပါတယ္။ https://zayya.wordpress.com/library/content/directory/ ဒီလင့္ခ္မွာလည္း က်ေနာ္တင္ ရွိထားပါတယ္။

ေဒါင္းလုပ္လင့္ခ္ ပို႔ေပးတဲ့ ကိုမ်ိဳးမင္းကို ေက်းဇူးပါ။

ေဇယ်
……………………………….

မၾကံဳစဖူး ၾကီးက်ယ္ေသာ စာေပေဟာေျပာပြဲၾကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးညမွာ ေဟာေျပာခြင့္ ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ( က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ) ခါတိုင္းလိုေတာ့ အားနဲ႔ မာန္နဲ႔ ေျပာနိုင္မယ္ သိပ္မထင္ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက အင္မတန္ စကားေျပာေကာင္း၊ အင္မတန္ ဗဟုသုတမ်ားတဲ႔ ဆရာ ေဖျမင့္၊ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ သူတို႔ နွစ္ေယာက္က က်ေနာ့ေနာက္မွာ အားရပါးရ ေျပာမွာပါ။ က်ေနာ္လည္း ဒီေလာက္မ်ားျပား၊ အင္မတန္ထူးျခားတဲ့ ပြဲၾကီးမွာ ေျပာခြင့္ ရတုန္းေတာ့ တတ္ႏိုင္သေရြ႕ ၾကိဳးစား ေျပာပါမယ္။

က်ေနာ္ ဒီေန႔ ေျပာမယ့္ဟာက အသိပညာျဖင့္ ေမာင္းႏွင္ေသာ – ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေပးတယ္။ ကာတြန္းဆရာက ကာတြန္း မဆန္ပဲ ရွဳတ္ယွက္ခတ္ တဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေပးမိတယ္။ အမွန္တကယ္က ဒီေလာက္ၾကီး ခက္ခက္ခဲခဲ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္ကား – ဥပမာ- ဓာတ္ဆီနဲ႔ ေမာင္းတဲ့ကား။ ဒီဇယ္နဲ႔ ေမာင္းတဲ့ကား ။ ေနာက္.. စီအန္ဂ္ဂ်ီနဲ႔ ေမာင္းတဲ့ကား စသည္ ကားအသီးသီးက အဲ့လို ေမာင္းႏွင္ ေနၾကသလိုပဲ တိုင္းျပည္ အသီးသီးက ၊ လူ႕အဖြဲ႕ အစည္း အသီးသီးက အခုအခ်ိန္မွာ – အသိပညာနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ ဆိုတာလည္း အသိပညာကို လက္ဆင့္ကမ္းၾကတာ။ အဲ့ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာလည္း ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္က ဒီ – အသိပညာျဖင့္ေမာင္းႏွင္ေသာ – ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေရြးထားပါတယ္။

မ်ိဳးခ်စ္ကဗ်ာဆရာေတြ၊ မ်ိဳးခ်စ္ စာေရး ဆရာေတြ ေရးတာ က်ေနာ္ သိပ္သေဘာက်ပါတယ္။ “ငါ့ေျမကို တစ္လက္မမွ အက်ဴးေက်ာ္ မခံ။ အသက္ေပးျပီး ကာကြယ္မယ္။” ဆိုတဲ႔ စာသား မ်ိဳးကို က်ေနာ္ မ်ိဳးခ်စ္ကဗ်ာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွာ ေတြ႔ဖူးတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္ ။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္နီးခ်င္းက ၊ ( ကပ္လ်က္ အိမ္က ) ျခံစည္းရိုးတိုင္ေလးကိုေတာင္ တစ္ထြာေလာက္ ကိုယ့္ဘက္ ခိုးစိုက္ျပီး ဝင္းနံရံ အသစ္ ျပန္ခတ္ရင္ေတာင္ – ထမီစြန္ေတာင္ ဆြဲျပီး က်ေနာ္တို႔ ရန္သတ္ဖို႔ ဝန္မေလးဘူး။ “ဟဲ့ ေကာင္မ၊ နင္ ဒီမွာၾကည့္စမ္း။ ဒီမွာ ေတြ႔လား ျခံတိုင္ အေဟာင္း။ နင္ ဘာျဖစ္လို႔ က်င္းကို ဒီဘက္ ခိုး တူးရတာလဲ” အဲ့ဒါမ်ိဳး ရန္ေတြ႔တာ။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ နဘန္းပဲ ဖက္လံုးရ လံုးရ။

က်ေနာ္တို႔ အခု အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြ ဘာေတြက က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံကို အရင္ခတ္ကလို ဒီကလိုပံုမ်ိဳးၾကီး က်ဴးေက်ာ္ မေနေတာ့ဘူး။ အလုပ္ရွဳတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကၽြန္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လို ကၽြန္ ျဖစ္သလဲ။ ထားပါေတာ့… ေရွးလူၾကီးေတြက ေျပာတယ္။ “ကၽြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ ျဖစ္တာ” တဲ့။ ဘာလို႔ဆို – ကၽြန္းကုိ လိုခ်င္လို႔ ကၽြန္ ျဖစ္တယ္။ ေျမကို လိုခ်င္လို႔ ကၽြန္ျဖစ္တယ္။ ေဟာဒီက ေက်ာက္မ်က္ ရတနာေတြကို လိုခ်င္လို႔ သူတို႔ ဒီနယ္ေျမေတြကို သိမ္းပိုက္တယ္။

အခုက်ေတာ့ အဲ့လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ကၽြန္း ဆိုလည္း –

က်ေနာ္ဟိုေန႔က ေတာင္ငူသြားေတာ့ Export လုပ္ဖို႔ဆိုပဲ။ ကၽြန္းေတြ ခုတ္ထားတာ မနည္းပါဘူး။ အမ်ားၾကီးပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔ အခုသံုးေနတာက မ်ားေသာအားျဖင့္ အဲ့ဒီ Export လုပ္တဲ့ ကၽြန္းေတြေလာက္ မေကာင္းဘူး။ ကၽြန္းဟာ သူတို႔ က်ဴးေက်ာ္စရာ၊ က်ေနာ္တို႔ ေနရာကို လာျပီး ၊ သိမ္းပိုက္ျပီး ယူစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြ ေပးႏိုင္တဲ့ ကၽြန္းေစ်းထက္ ပိုျပီး ေကာင္းေကာင္း ေပးလိုက္ရင္ ကၽြန္းက Export ျဖစ္သြားတာပဲ။

ငါးသေလာက္ ဆိုလဲ အဲ့အတိုင္းပဲ။ အဲ့ငါးသေလာက္ဆို ဟိုတေန႔က ဟသၤာတသားေတြ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်မတို႔က ခုႏွစ္ေထာင္ ေစ်း ေလာက္ပဲ အလြန္ဆံုး စားႏိုင္ တာေပါ့ တဲ့။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက သံုးေသာင္းေစ်း ေပးဝယ္ေတာ့ – က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္သူမွ မေရာင္း ေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားပဲ ပို႔တယ္။ စပါးလည္း ဒီတိုင္းပဲ။ ပဲလည္း ဒီတိုင္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ဆီ လာျပီး အရင္တုန္းက ၊ နကိုတုန္းက – ေပါက္စီေရာင္းတဲ့ သူေတြ ၊ က်ေနာ္တို႔ ဆီလာျပီး လန္ခ်ား ဆြဲတဲ့သူေတြက အခု က်ေနာ္တို႔ ဆီ လာျပီး သိမ္းစရာ မလိုပဲနဲ႔၊ သူတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းကို အကုန္ သူတို႔ ယူလို႕ရတယ္။ ဝယ္လို႕ရတယ္။

ဟိုတေန႔က ဆိုလဲ ေက်ာက္စိမ္းေတြ ။ ဝယ္သြားလိုက္တာ ။ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဝမ္းသာလိုက္တာ – ေဒၚလာေတြ ရလို႔။ က်ေနာ္ အဲ့ ေက်ာက္စိမ္း တူးတဲ့ ေနရာက ဓာတ္ပံုေတြ ၾကည့္ဖူးေတာ့ – က်ေနာ္တို႔ဒီလို ျခံအက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ေက်ာက္စိမ္းေတြ အၾကီးၾကီး၊ အမ်ားၾကီး ျပ ၊ ေရာင္းႏိုင္ဖို႔ ေက်ာက္ေတာင္ ေပါင္း မ်ားစြာကို ျဖိဳလိုက္ရတယ္ ဆိုတာ ေတြ႔တယ္။ အဲ့ေတာ့ သူတို႔ ဆိုတာေတြ ကလည္း ဒီနယ္ေျမကို လာျပီး သိမ္းပိုက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ သူတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ေစ်းေပးျပီးပဲ ဝယ္လိုက္တယ္။

ငရဲေခြးၾကီးအေၾကာင္း ( ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ )

အိုးေ၀ ဦးညိဳျမ၏ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္

- အိုးေဝ စိန္ရတု ၇၅ နွစ္ျပည့္ -

(၁၉၃၅) ခုႏွစ္တြင္ ကိုေအာင္ဆန္းက တကၠသိုလ္ သမဂၢ အဖြဲ႕၌ အယ္ဒီတာ လုပ္ရန္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ လာေရာက္ စည္း႐ံုး၏။ ကၽြန္ေတာ္က အိုင္ေအ မေအာင္ေသး၍ ထုိႏွစ္ အဖို႔ သူပင္ အယ္ဒီတာ လုပ္ပါ။ ေရွ႕ႏွစ္ခါမွ လုပ္ပါရေစ ဟု အေပးအယူ မွ်တ သြား၏။ ထုိသို႔ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပူးတြဲ မိရာမွ သမဂၢ မဂၢဇင္း၌ (ငရဲေခြးႀကီး လြတ္ေျပး ေနၿပီ) ဟူေသာ ေဆာင္းပါး ပါရွိကာ မဂၢဇင္း ထြက္ေပၚခ်ိန္၌ (၁၉၃၆)ခု၊ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ သပိတ္ ျဖစ္ပြားရေလသည္။

ထိုႏွစ္က ေက်ာင္းသား ေလာကတြင္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ရွိရာ သခင္တို႔၏ ႏုိင္ငံေရး လံႈ႔ေဆာ္မႈ မ်ားလည္း ရွိ၏။ တကၠသိုလ္၌ လည္း အလိုေတာ္ရိ ေက်ာင္းသားမ်ား ႏွင့္ သမဂၢ အုပ္စု တို႔၏ ပဋိပကၡ မ်ားလည္း ရွိ၏။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္၌ တက္သူ၊ မတက္သူမ်ား နာမည္ ေခၚခ်ိန္တြင္ အဂၤလိပ္လို Present, Sir. (ရွိပါသည္ ခင္ဗ်ား) ဟု ဆိုရၿမဲ ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးက ( Sir -ဆာ) ဟူေသာ စကားလံုးကို ခ်န္လွပ္ ခဲ့သည္ ဆိုကာ ေက်ာင္းထုတ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေကာလိပ္ေက်ာင္း၌ ေၾကညာခ်က္မ်ား ကပ္ထားေသာ သင္ပုန္းမွ စကၠဴကို ျဖဳတ္သည္ ဆိုေသာ ေက်ာင္းသား ကိုလည္း ေက်ာင္းထုတ္ ပစ္ျပန္၏။ ေက်ာင္းလခ ေပးရန္ ေနာက္က်သူမ်ား အတြက္ အလိုေတာ္ရိ အုပ္စု၀င္ မဟုတ္လွ်င္ ဒဏ္႐ိုက္ ခံရ၏။ ထုိႏွစ္က သမဂၢ ဥကၠ႒မွာ ဦးႏု ျဖစ္ေလသည္။ သူ႕ကိုလည္း ႏုိင္ငံေရး မိန္႔ခြန္းမ်ား ေဟာေျပာသည္ ဆုိကာ ေက်ာင္းထုတ္ ျပန္၏။ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ ေက်ာင္းထုတ္ ခံရသူမ်ား မ်ားျပားလာရာ ဥကၠ႒ ကိုႏုကို ထုတ္ျခင္းျဖင့္ ေက်ာင္းသား သမဂၢကို ဖိႏွိပ္လိုေၾကာင္း ထင္ရွား လာေတာ့၏။

ဤတြင္ သမဂၢ အာေဘာ္ ျဖစ္ေသာ အိုးေ၀မဂၢဇင္း၌ တာ၀န္ခံ ထုတ္လုပ္သူ မ်ားမွာ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေန၏။ သမဂၢ၏ ျပန္ၾကားေရး တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ ရသူမ်ား ျဖစ္၍ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေနျဖင့္ တစ္နည္းတစ္ဖံု ထိေရာက္စြာ တုံ႔ျပန္ရန္မွာ ေရွာင္လႊဲ၍ မျဖစ္ ေတာ့ေခ်။ စာေပ အေရးအသား၌ ကိုေအာင္ဆန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကိုးသည္ ျဖစ္၍ ထုိ “ငရဲေခြးစာေပ”ကို ကၽြန္ေတာ္ပင္ ေရးသား ပါသည္။ ထုိစာကို ေရးသားရာ၌ မည္သူ႕ကိုမွ် မတိုင္ပင္ဘဲ သန္းေခါင္ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္၏ သထံု ေဆာင္ အခန္း၌ တံခါးပိတ္ ေရးသား ခဲ့သည္။

ဦးနုေျပာတဲ့ ဦးေအာင္ဆန္း

U Aung San

ေမာ္နီတာ – မွာ ဆရာ ေမာင္ဆန္းၾကယ္ ဘာသာျပန္ ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
…………………………………………

(၁၉၃၄-၃၅) ပညာသင္ႏွစ္ထဲ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာ ကိုေအာင္ဆန္း ကို ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ေတြ႕ဖူးတာ။ သူက အင္တာ မီဒီယိတ္ ေက်ာင္းသား။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ တကၠသိုလ္ကို တတိယ အႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ လာၿပီး ဥပေဒတန္း တက္ေနတယ္။ ခုလန္ဒန္မွာ AFPEL ကိုယ္စားလွယ္ လုပ္ေနတဲ့ ကိုအုန္းက ေက်ာင္းသား သံုးေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တုိက္တြန္းတယ္။ ဒီသံုးေယာက္က ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ဧရာမ ျပယုဂ္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာမယ္ လုိ႔ သူက ေတြ႕ရွိ ထားတယ္။ အဲဒီ သံုးေယာက္ထဲမွာ ကိုေအာင္ဆန္းက တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီး ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ တက္ဘုန္းႀကီး စာအုပ္ေရးလို႔ တက္ဘုန္းႀကီး လို႔ နာမည္ ေက်ာ္လာတဲ့ ကိုသိန္းေဖ။ ကိုေအာင္ဆန္း ရဲ႕ ကိုယ္ရည္ ကိုယ္ေသြး ကေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္ ကင္းပါပဲ။

သူက စကား နည္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စေတြ႕ေတြ႕ ခ်င္းေတာင္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ေျပာဆိုတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္က လူ႔ခြစာ လို႔ပဲ ထင္လိုက္တယ္။ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကိုသိန္းေဖ၊ ကိုအုန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေတာ့ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္လာ ၾကတယ္။ လမ္းေတြ႕ရင္ သဲလိႈက္၊ အူလႈိက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ကိုေအာင္ဆန္း ကေတာ့ အဲသလိုမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေတြ႕လည္း ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ မွ ႏႈတ္ဆက္တာ။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာ တတ္ၿပီး သူ႔ကို ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာဖို႔ ဖိတ္တယ္။

သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီး လာေတာ့မွ သူ႔အေၾကာင္းကုိ နားလည္ သေဘာေပါက္လာတယ္။ သူက အလဟႆ အလာပသလႅာပေတ ေျပာတာမ်ိဳးေတြ၊ လူမႈေရးအရ အေပၚယံ ႏႈတ္ဆက္ ေျပာတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနတာေတြကို မယံုၾကည္ဘူး။ တကယ့္ကို ရင္ဘတ္နဲ႔ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံတာမွ လုိအပ္တာကို ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးႏိုင္တယ္ လို႔ ယံုၾကည္ထားတာ။ မိတ္ေဆြဆိုတာအခ်င္းခ်င္း ရင္ဘတ္ခ်င္းအပ္ၿပီး လိုအပ္တာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွင္းျပႏိုင္ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားတယ္။ သူက အေပါင္းအသင္း လုပ္လို႔ မရတဲ့ လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကဖ်က္ကယက္ လုပ္တဲ့လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူက တိက်တယ္။ ျပတ္သားတယ္။ မွန္တယ္။

အဖြဲ႕ အေနနဲ႔ ကေတာ့ (၁၉၃၅-၃၆) ပညာသင္ႏွစ္၊ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ အမႈေဆာင္ ေရြးေကာက္ပြဲ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ဆက္သြယ္ ၾကရတယ္။ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကိုသိန္းေဖ တို႔က အႀကံေပးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဥကၠ႒ ေနရာ ကေန အေရြးခံတယ္။ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကိုသိန္းေဖနဲ႔ မစၥတာ ရာရွစ္ တို႔ကေတာ့ အဖြဲ႕၀င္ေတြေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႏိုင္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ သမဂၢမွာ စလုပ္တာနဲ႔ သမဂၢ အလုပ္ ေတြကို တက္တက္ႂကြႂကြ သူ႔ထက္ အရင္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေဆာင္ရြက္ ၾကတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ေက်ာင္းသား သပိတ္ႀကီး ေပၚေပါက္ လာတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေယဘုယ် အားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ထားတာ ကေတာ့