သုခေျမ

အဲ့ေန႔က ေကာင္းကင္ တစ္ခုလံုး ဘာတိမ္မွ မရွိဘူး။ ေလလည္း တိုက္မေနဘူး -။ အဲ့ေတာ့ စူးရွရွ ေနေရာင္ေတြခ်ည္း အစြမ္းကုန္ ေတာက္ေနေတာ့တယ္။ ဒီေနေရာင္ သြန္းေလာင္းက် ျပီး စူးရွေနပံုက ရက္စက္တဲ့ သရုပ္ အျပည့္ရွိတယ္။ မေနမနား ပူျပင္း လြန္းလို႔ အပူေငြ႕ေတြ တလိႈင္လိႈင္ထ ေနတယ္။ ပံုရိပ္ေတြ က မႈန္ဝါးရီေဝ ေနၾက တယ္။ ဒီလမ္း ေပၚမွာ က်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း။

က်ဳပ္ ဝဲယာ ဟိုသည္ဘက္ ေတြ အကုန္လံုးက လယ္ကြင္းေတြခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ေတြက ဟိုးမိုးကုပ္ စက္ဝိုင္း ေအာက္စြန္း အထိ တျပန္႔တေျပာ ရွိတယ္။ စိမ္းညိဳ႕ ေနရမယ့္ ေျမဇာျမက္ေတြေတာ့ တစ္ပင္ တစ္ေလမွ ခင္ဗ်ား ေတြ႔ရမယ္ မထင္ပါေလနဲ႔ ။ လြတ္လပ္တဲ့ ေလကို ရွဳရွိဳက္ ဖူးပြင့္ေနမယ့္ ပန္းတစ္ပြင့္မွ မရွိဘူး ။ ဒီလို ႏွလံုးတစ္ခု လံုး ကြဲအက္ ဖုန္ထေနတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္ပန္း ကေရာ ပြင့္ေနမွာလဲ – က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မဆန္းလွဘူးရယ္။ အရာအားလံုးက ဟိုေနရာမွာ ၊ ဒီေနရာမွာ – စသျဖင့္- ကိုယ့္ဒုကၡ ဥခြံေလးထဲ ကိုယ့္ဘာသာ ဝင္ခိုေနၾကတယ္။

တကယ္က – ေခတ္ အဆက္ဆက္ တိုက္စားခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ရွိတယ္။ ေျပာမျပႏိုင္တဲ့ တပ္မက္စိတ္ ေတြ ရွိတယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ အားလံုး မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္။ ငိုေၾကြးျပီးရင္း ငိုေၾကြးရင္း သစ္ညိဳပင္ ေတြလည္း အျမစ္ျပတ္၊ ပ်က္ျပဳန္း သြားတယ္။ ဒီကမၻာေျမ တစ္ခုတည္း အကာအကြယ္မဲ့ တံုးလံုး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အရင္ကဆို ဒီေနေရာင္ ေလာက္ မ်ိဳးက ဘယ္မႈလိမ့္မလဲ။ စိမ္းျမျမ အရိပ္ေတြနဲ႔ ထီးရိပ္ လို ခို၊၊ မလိုတမာ ျပံဳးျပီးသာ ေနလိုက္ေတာ့မွာ။