သူ႕အပူ

အေတြးဟာ ဘာလို႔ ေတာက္ေလ်ာက္ ရွိေနရသလဲက စရေအာင္။ ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား ၾကည့္ႏိုင္ရင္.. အေတြး၊ စိတ္ကူး၊ စိတ္ေတြဟာ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု တရစပ္ ရွိေနတယ္။ မရပ္မနား ရွိေနတယ္။ ခင္ဗ်ား ဆက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ သူဟာ ခင္ဗ်ား မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း ရွိေနတယ္။ ခင္ဗ်ား အျခားလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ႏိုင္တယ္။ သူက ေမ်ာက္တစ္ေကာင္လို တက္ႂကြခုန္ေပါက္ ေနဆဲပဲ။ ခုန္ေပါက္္ေနလြန္းလို႔ ခင္ဗ်ား ေမာေတာင္ ေမာဟိုက္ေနတယ္ မဟုတ္လား။
.
ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ ပင္ပန္းလြန္းျပန္တယ္ ဆုိရင္းကပဲ ခင္ဗ်ား သူ႔ဆီက ထြက္ေျပးလို႔ မရျပန္ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ဩဇာေအာက္မွာ ခင္ဗ်ား ရုန္းထြက္လို႔ မရျပန္ဘူး။ မေနမနား တကုပ္ကုပ္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ခင္ဗ်ား လုပ္ေနရဆဲပဲ။ ဒီ့အတြက္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ (ဒါမွမဟုတ္) အခ်ိန္ေတာ္ေတ္ာမ်ားမ်ားမွာ ခင္ဗ်ား သူ႕ကို ျပန္ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
.
က်မ္းစာေတြထဲမွာ၊ သမထ၊ ဘာ၀နာ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြထဲမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္၊ ခင္ဗ်ား ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ရာ ဂိုဏ္းဂဏ တစ္ခုခုရဲ႕ ညႊန္ၾကားမႈ ေအာက္မွာ။ ဒီနည္းနာေတြ ေအာက္မွာ ခင္ဗ်ား သူ႔ကို ျပန္ခုခံဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္လည္း သူ နဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ၾကား တိုက္ပြဲက မေအးခ်မ္းသြားဘူး အၿပီးသတ္ မရွင္းလင္းသြားဘူး မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ား ရင္ထဲမွာ တရစပ္ ဆူညံေနတုန္း၊ ခုန္ေပါက္ေနတုန္းပဲ။ အခု ဒီေနရာမွာ ရွိရင္း မတ္တတ္၊ ခင္ဗ်ား ဖမ္းဆုပ္လိုက္ရင္ ေနာက္ခဏ ေနာက္တစ္ေနရာဆီ ခုန္ေပါက္ ထြက္သြားေနတုန္းပဲ။
.

Letters from Osho (5)

ေနမင္းအေရာင္ရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈဟာ ျပာလြင္တဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ျဖန္႔က်က္ေနရာ ယူေနၾကပါၿပီ။

ႏို႔ေပမယ့္ ေလႏုေအးဟာ အခုထိ ထုနဲ႔ ထည္နဲ႔ ရွိတုန္း။ ျမက္ခင္းႏုေလးေတြရဲ႕ အဖ်ားအနားေတြ ဆီက ႏွင္းမႈန္ဝတ္စေလးေတြ ကလည္း ေအးေအးျမျမ ခိုႏြဲ႕ေနတုန္း ရွိပါေသးရဲ႕။ ခင္ဗ်ား ဂရုထား ၾကည့္မိရင္ ပန္းဝတ္လႊာေလး ေတြ ေပၚမွာ ႏွင္းမႈန္စေလးေတြ ျမင္ရလိမ့္ဦးမယ္။ ညဟာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ ဆိုေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ရင္ေငြ႕ကို အခုထိ ေပးထားႏိုင္စြမ္း ရွိတာ ခင္ဗ်ား ခံစားမိပါလိမ့္ဦးမယ္။

အနီးက တြန္က်ဴးလိုက္တဲ့ ဥေဒါင္းငွက္ငယ္ အသံေလး ၾကားရလား။ သူ႔ဟန္ပန္ဟာ အေဝးက ဥေဒါင္းငွက္ေတြ ဆီ အေမးပုစၦာျပဳေနသလိုလို ရွိတယ္။ ေလေျပေအး အေဝွ႕မွာ သီေႂကြးေနတဲ့ ေက်းငွက္တို႔ရဲ႕ မဆံုးႏိုင္တဲ့ သီခ်င္းသံသာေတြနဲ႔ အတူ ရြက္ႏုရြက္လွေတြ ကလည္း လႈပ္ခတ္ ကခုန္ေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီမနက္ခင္းဟာ အရာရာကို မွတ္ေက်ာက္တင္ေနၾကတယ္။ သင္ျမင္ရဲ႕လား မိတ္ေဆြ။ ေန႔တစ္ေန႔ဟာ သူ အရုဏ္ တက္လာခဲ့ၿပီလို႔ ကမၻာေျမကို အံ့ဩဘနန္း ေႂကြးေၾကာ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။

ႏြံမွ ေန၍

“Meditation” ကို ဘာဝနာ လို႔ ျပန္ဆိုတဲ့ အခါ- အဲ့ စကားမွာ အရွဳပ္အေထြး ရွိတယ္။ ေဝါဟာရ အနက္ျပန္ရင္ – မူရင္း သိုးေဆာင္း အလိုမွာ – ဆင္ျခင္တယ္- ခြဲျခမ္းတယ္ – စူးစမ္း ပိုင္းျဖတ္ တယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ပါဝင္ တယ္။ အေရွ႕တိုင္း အားျဖင့္ ဆိုရင္ေတာ့ – သူ႔ ေနာက္ကြယ္ မွာ နက္ရွိဳင္းတာေတြ က်န္ေန တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲ့အတြင္း ပိုင္း အထိ မတိုးဝင္ႏိုင္ ရင္ ဘာဝနာ ဆိုတဲ့ စကား အေပၚ အေျခခံ မခိုင္၊ ေပါ့ပ်က္ေနမွာပဲ။

ဘာဝနာ ရဲ႕ အတြင္းဆံုး ေအာက္ေျခ မွာ “လြတ္ေျမာက္မႈ” ေမာကၡ ရွိတယ္။ လြတ္ေျမာက္မႈ လို႔ ဆိုတာနဲ႔ – ဘယ္က လြတ္ေျမာက္ မလဲ။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈက — ဒုကၡက –ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈက – က်ဥ္းက်ပ္မႈ က – စသျဖင့္ လြတ္ေျမာက္မႈ အစီအရီ ေခၚဆိုၾကမယ္။ ဒီ လြတ္ေျမာက္မႈ ကို အေျချပဳၿပီး ဘာဝနာ ဟာ အခိုင္မာဆံုး ရပ္တည္ ထားပါတယ္။

ငါသည္ ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းလ်က္

ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ စြာ ထုိင္၍ စိတ္အာ႐ံု တို႔ ၏ ကစားျမဴးထူး ခ်ယ္လွယ္သမ်ွ ေစ့ေစ့ ေစာင့္ၾကည့္ ႏိုင္ရန္ တိုက္တြန္းပါသည္။ ယင္း အခါတိုင္း ၌ တစ္စ တစ္စ ေပ်ာ္ဝင္ ေပ်ာက္ကြယ္ ေနသည့္ မိမိ သႏၱာန္ ကိုသာ ျမင္ေတြ႔ရမည္ ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အညႊန္းေဘာင္ အနားသတ္ တို႔ ပါးလ်ွ ကုန္ သည္။ သိစိတ္ သက္သက္ ၏ ၾကည္လင္ေနေသာ အျဖစ္ သာ ထင္လင္း က်န္ရစ္ ခဲ့သည္။ ထိုသို႔မ်ွ မဟုတ္ဘဲ – မိမိ အေရျပား တစ္ေထာက္ အတြင္း အဘယ္ အေၾကာင္း ႏွင့္ အခ်ဳပ္ေႏွာင္ ခံေနၾက ရပါသနည္း။ လူသည္ ဤ ခႏၶာကိုယ္ တြင္း – တစ္လံမ်ွ အပိုင္းအျခား တစ္ခုတည္း၌ ရွိေနသည္ မဟုတ္ေပ။ ၎ထက္ ပိုသာ ေသာ အျဖစ္ သည္ ျမင္ႏိုင္သူ တို႔ အတြက္ ေစာင့္ဆိုင္း ေနၾကသည္ ခ်ည္း ျဖစ္သည္။

သင့္ ကိုယ္ပိုင္ ရတနာ သည္ သင့္ကိုယ္တြင္း မွာသာ ရွိပါသည္။ မိမိ၏ ဝင္ေရာက္ ရွာေဖြ ႏိုင္စြမ္း ေပၚတြင္သာ မူတည္ သည္။ တစ္နည္း — ယင္း ဝင္ေရာက္ ရွာေဖြ ႏိုင္ သမႈ ကို “ဘာဝနာ” ဟု ဆိုရပါလ်ွင္၊ ဘာဝနာ အားျဖင့္သာ မိမိတို႔ ရတနာဆီ ဆိုက္ေရာက္ ႏိုင္သည္။ ဘာဝနာ အားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကာလ ၏ အညႊန္းေဘာင္ကို ေနာက္တြင္ စိတ္ခ်လက္ခ် ခ်န္ထား ခဲ့ႏိုင္သည္။

ဘာဝနာ မရွိ ခဲ့ပါလ်ွင္ သင္သည္ အခ်ိန္ကာလ ၏ တစ္စိတ္ တစ္ပိုင္းမ်ွ ထက္ ဘာမွ မပိုေပ။ အခ်ိန္ကာလ အတြင္း ဝင္ေရာက္ ေနသည့္ သင္၏ အျဖစ္ သည္ အဘယ္မွာ အဆံုးသတ္ ပါမည္နည္း။ စင္စစ္ – ေသျခင္းတရား ၌ သာ အဆံုး ကမၸတ္ တည္ရွိ၏။ ေသျခင္းတရား သည္ သင္ ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႀကိဳးစား ပမ္းစား ေဆာက္လုပ္ ခဲ့ၾကသည့္ အရာရာတိုင္းကို သဲအိမ္မ်ား သဖြယ္ အလြယ္ တကူ တိုက္စား သြားလိမ့္မည္။

Sufi Whirling

ဆူဖီ ေတြ အေၾကာင္း “အခ်က္အလက္ ေတြ အားျဖင့္” သိပ္ မသိေပမယ့္ – တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း သိမိ သေလာက္ အတြင္းမွာ တင္ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္း တဲ့ ဆူဖီဆရာ တစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ဆူဖီ mystics ဆရာမ်ား အၾကား၊ (ဝါ) မွတ္သားမိ သမ်ွ ဆူဖီ သမိုင္း ၾကား မွာ သူ ဟာ ႀကီးျမတ္ တဲ့ ေနရာ မွာ အထင္အရွား ရွိပါ တယ္။ သူရဲ႕ အမည္ က Jalaluddin Rumi ပါပဲ။ Mevlana Jalaluddin Rumi လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ ဘာမွ ကြဲျပားမေနပါဘူး ။ (မက္ဗ္လာနာ) ဆိုတာ – ျမတ္ႏိုး ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ ဆရာသခင္ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ သက္သက္။ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ အမ်ားစု က အျမတ္ တႏိုး တပ္ေခၚ တာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ေလးေလး နက္နက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ မ်ားမ်ားစားစား မရွိဘူး။ အနည္းငယ္ ေလာက္ပဲ ရွိပါ တယ္။ အဲ့ အနည္းငယ္ အတြင္းမွာ ရူမီ ပါဝင္ တယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ခ်စ္ရတဲ့ တစ္ခုတည္း ေသာ အေၾကာင္း က – သူဟာ – လက္ရွိ အျဖစ္၊ ယခု ရွင္သန္ ေနတဲ့ ဘဝ ကို မျငင္းပယ္ တဲ့ သူ၊ ဘဝကို မရွဳံ႕ခ် တဲ့သူ၊ ဘဝ ရွင္သန္မႈ ကို အခိုင္အမာ ျပဳတဲ့သူ မို႔လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရူမီ ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိ ခဲ့တဲ့ ဘာဝနာ ပံုစံ ရွိတယ္။ အဲ့ဒါကလည္း အျခားသူေတြ နဲ႔ မတူ ထူးျခားတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ – Mystics ဆရာ ေတြ အၾကားမွာ – ကခုန္မႈ ဘာဝနာ ကို သူ ထည့္သြင္း ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဝဲပ်ံ ရင္း၊ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ပတ္လွည့္ ကခုန္ တဲ့ အက မို႔ – Whirling Dance , Whirling Meditation လို႔ ေခၚပါ တယ္။ သူ႔ ေနာက္လိုက္ ဆူဖီ ဆရာေတြ ကိုလည္း Whirling Sufis ေတြ လို႔ တြဲ ေခၚ တယ္။

အဲ့ဒီ အက နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နည္းနည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား လည္း ျမင္ဖူးမယ္ – ကေလး ငယ္ငယ္ ေလးေတြဟာ သူတို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို သူတို႔ လွည့္ပတ္ ကရတာ ႀကိဳက္တယ္။ အဲ့လို ကေန ရရင္ – ၿပံဳးရႊင္ေန၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေန တတ္တယ္။ ကေလး ျဖစ္သူ က အဲ့လို လွည့္ပတ္ ကေနတာ ျမင္ရင္ – ျမင္သူ က်ေနာ္တို႔ က – ဒီကေလး မူးေဝမွာ၊ လဲမွာ၊ ထိခိုက္မွာ – စသျဖင့္ စိုးရိမ္တဲ့ အေၾကာင္း အမ်ိဳး မ်ိဳး ေၾကာင့္နဲ႔ တားဆီး တတ္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ တားေလ့ ဆီးေလ့ ရွိတဲ့ တိုင္ ကေလး ေတြဟာ အဲ့လို လွည့္ပတ္ ကရတာကို ႀကိဳက္ တယ္။ က်ေနာ္ လည္း ႀကိဳက္ခဲ့ တယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း အမွတ္သတိ သာ ရမယ္ ဆိုရင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ေၾကာင္း မွတ္မိႏိုင္မယ္ ထင္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႀကီးျပင္း လာတဲ့ ေနာက္ပိုင္း – က်ေနာ္တို႔ လူႀကီး အမ်ားက — သူတို႔ေတြ ဘာလို႔ ႀကိဳက္သလဲ လို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ မ်ား စူးစမ္း မိၾက သလဲ။

ေစာင့္ၾကည့္႐ံုမ်ွ

Watching is meditation. What you watch is irrelevant.

ေစာင့္ၾကည့္ ေန႐ံုမ်ွ ေလး အျဖစ္ ဟာ ဘာဝနာ ပါ။ ဘယ္အရာကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနတာလဲ ဆိုတာက ပဓာန မက်ဘူးရယ္။ ခင္ဗ်ား သစ္ပင္ေတြ ကို ေငးေန ႏိုင္တယ္။ ျမစ္ ကမ္းနံေဘး မွာ ရွိမယ္ – တိမ္ေတြ ကို ေမာ့ၾကည့္ ေကာင္း ၾကည့္မယ္။ ခေလးေတြ ဘာသာ ဘာဝ ေဆာ့ ကစား ေနတာ ကို ျမင္မယ္။ ေတး သီခ်င္း နားေထာင္ ေနမယ္။ အလုပ္ခြင္ ထဲ ေရာက္မယ္။ စသျဖင့္ – ခင္ဗ်ား ဘယ္ အရာ ကို လုပ္ေန ပါေစ – မိမိ သႏၱာန္ ရဲ႕ အျဖစ္ ကို တစ္ရံမလပ္ ေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ေန ႐ံုမ်ွ ေလး သက္သက္ဟာ ဘာဝနာ ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္ အရာ ကို ေစာင့္ၾကည့္ေန သလဲ ဆိုတာ ပဓာန မက် ဘူး လို႔ ေျပာပါတယ္။

မိမိ သႏၱာန္ ျဖစ္ေပၚ သမ်ွ သိေနမလား –

အဲ့ဒီ သိေန႐ံုမ်ွ – ႏိုးၾကားေန႐ံုမ်ွ ဟာ ဘာဝနာ အတြက္ ျပည့္စံုတယ္။

အသိ သတိ နဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ ဘာဝနာ အျဖစ္ ရွိေနၿပီး၊ ဘယ္အရာကို လုပ္တယ္ ဆိုတာက အဓိက ေနရာ ဝင္ပါ မေနဘူး ပဲ။ လမ္းေလ်ာက္ ရင္ လည္း လမ္းေလ်ာက္ တဲ့ အေလ်ာက္ အသိ သတိနဲ႔ ရွိပါ။ ဒါဆို ရင္ – လမ္းေလ်ာက္ျခင္း အမႈ ဟာလည္း ဘာဝနာ ျဖစ္ ပါတယ္။ ထိုင္ ရင္လည္း ထိုင္တဲ့ အေလ်ာက္ အသိ သတိ ရွိပါ။ ဒါဆို ရင္ – ထိုင္တဲ့ အမႈ သက္သက္ ဟာလည္း ဘာဝနာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိက ပင္မ- အသိ သတိ မျပတ္ ရွိေန ဖို႔ေလးပဲ။

~ ျဖစ္လ်ွင္ ျဖစ္ကာမ်ွ၌ ~

ဒိေ႒ ဒိ႒ မတၱံ ဆိုတဲ့ အမည္ နဲ႔ ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ စာအုပ္ ကို ငယ္စဥ္က ဖတ္ရဖူးတယ္။ အဲ့တုန္းက အဲ့ဒီ က်မ္းကို အေတာ္အတန္ သေဘာ က်ခဲ့သလို၊ လက္ေတြ႔လည္း လိုက္လုပ္ ၾကည့္ ခဲ့ ဖူးတယ္။ ဘဝင္က်တာ လည္း ရွိသလို၊ မက်တာလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဲ့ဒီ နည္းနာ ကို ထားရစ္ၿပီး – ေနထိုင္မိသေရြ႕အမ်ားဆံုးဟာ မိမိ စိတ္ကိုသာ ခဏမလပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ အက်င့္ တစ္ခုတည္းပဲ။ က်မ္းစာ တို႔အရ ဒါကို စိတၱာႏုပႆနာ လို႔ ေခၚဆိုမယ္ ထင္ပါတယ္။

အထူး သျဖင့္ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ က်မ္းစာ မ်ား ဖတ္ရွဳရင္း – ေနထိုင္ၾကည့္ လာတဲ့ အခါ – ဒီေနာက္ ႏွစ္မ်ား အတြင္း က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆံုး ဝိပႆနာ နည္းနာ ပံုစံ ဟာ စိတၱာႏုပႆနာ အဝင္အပါ ျဖစ္တဲ့ ဒီ နည္းနာ သာ ျဖစ္လာျပန္ တယ္။ သာမာန္ ႐ိုး႐ိုးအားျဖင့္ စိတ္ကို စိတ္အတိုင္း လိုက္ၾကည့္ေန တဲ့ အျဖစ္ဟာ ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ ဒီနည္းနာေလာက္ အႏုမစိတ္ ဘူး။ သာသာေလး ပဲ လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပတဲ့ သတိ စိတ္ပါ မ်ားရင္ – စိတၱာႏုပႆနာ ျဖစ္ေစ၊ အျခား သတိပဌာန္ အဘယ္နည္း ျဖစ္ပါေစ – ဒီနည္း ကိုသာ ဆိုက္ေရာက္ တယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။

ပိဋကတ္၊ ပါဠိ စသည္ မကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ အျခား ဘယ္ေနရာ မွာ ထပ္မံ ညႊန္ျပထားမႈ ရွိမရွိ က်ေနာ္ မသိဘူး။ အၾကမ္းအားျဖင့္- ဒီ- ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ နည္း ကို ေဂါတမျမတ္စြာ – ေဒသနာ ႏွစ္ခု မွာ ေဟာထားတယ္ လို႔ မွတ္သား မိပါတယ္။ တစ္ခုက မာလုက် ပုတၱ သုတ္ ျဖစ္ ၿပီး၊ တစ္ခုက ဗာဟိယသုတ္ ျဖစ္တယ္။ အခု ဒီ ဗာဟိယသုတ္ ရဲ႕ အက်ဥ္းေလာက္ကို မဟာစည္ဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ႕ နိဗၺာန ပဋိ သံယုတၱ ကထာ တတိယပိုင္း က ေကာက္ႏုတ္ ယူပါတယ္။

ဇာတ္သြား၊ ဇာတ္လမ္း ကို အရွည္ေရးဖို႔ မလိုအပ္တဲ့ အတြက္ ထားရစ္ ခဲ့တယ္။ လိုရင္းက – ဗာဟိယ အမည္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ဟာ တရားနာဖို႔ -ျမတ္စြာ ဘုရား ရွိရာ ခရီးျပင္းႏွင္လာတယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း – ဘုရား ဆြမ္းခံႂကြေနရာ ခရီးတစ္ဝက္မွာတင္ တရား ေတာင္းတယ္။ က်မ္းစာ တို႔ အရ – ျမတ္စြာဘုရားဟာ ဗာဟိယ သံုးႀကိမ္ သံုးခါ ေလ်ာက္ထားၿပီးမွ ဒီတရားကို ေဟာတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေဟာ မယ့္ ေဟာေတာ့ လည္း- ဝိပႆနာ – ဒီနည္းနာ ကိုသာ တိုက္႐ိုက္ ေဟာထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဇယ်
……………………

မဟာစည္ ဆရာေတာ္ – နိဗၺာနပဋိသံယုတၱကထာ

တသၼာတိဟ ေတ ဗာဟိယ ဧဝံ သိကၡိတဗၺံ “ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ ဘဝိႆတိ၊ သုေတ သုတမတၱံ ဘဝိႆတိ၊ မုေတ မုတမတၱံ ဘဝိႆတိ၊ ဝိညာေတ ဝိညာတမတၱံ ဘဝိႆတီ” တိ၊ ဧဝဥွိေတ ဗာဟိယ သိကၡိတဗၺံ။

ဗာဟိယ၊ ဗာဟိယ။ တသၼာ၊ ထိုသို႔ တရားေဟာရန္ ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္။ ဣဟ၊ ငါဘုရား၏ အဆံုးအမ ဤသာသနာ၌။ ေတ၊ သင္သည္။ ဧဝံ သိကၡိတဗၺံ၊ ဤဆိုလတၱံ႕အတိုင္း က်င့္ရမည္။ ဒိေ႒၊ ျမင္သည္၌။ ဒိ႒မတၱံ၊ ျမင္႐ံုမ်ွသည္။ ဘဝိႆတိ၊ ျဖစ္လတၱံ႔။ သုေတ သုတမတၱံ ဘဝိႆတိ၊ ၾကားသည္၌ ၾကား႐ံုမ်ွ ျဖစ္လတၱံ႔။ မုေတ မုတမတၱံ ဘဝိႆတိ၊ နံသိ စားသိ ထိသိ လ်က္ ေရာက္သည္ ၌ ေရာက္႐ံု မ်ွ ျဖစ္လတၱံ႔။ ဝိညာေတ ဝိညာတမတၱံ ဘဝိႆတီ တိ၊ ၾကံသိသည္၌ ၾကံသိ႐ံုမ်ွ ျဖစ္လတၱံ႔ ဟူ၍။ ဧဝဥွိ၊ ဤသို႔လ်ွင္။ ေတ၊ သင္သည္။ သိကၡိတဗၺံ၊ က်င့္ရမည္။

ဒါဟာ ဗာဟိယကို ျမတ္စြာဘုရားက အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေဟာတဲ့ ဝိပႆနာ တရား ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္တြင္း က ရန္သူမ်ား

အျခား ျပင္ပ ဘယ္အရာ ႏွင့္မွ ယွဥ္ျပိဳင္တိုက္ခိုက္ ေနရန္ မလိုအပ္ေပ။ ၎ သည္ မိမိ စြမ္းအားကို အခ်ည္းႏွီး ျဖဳန္းတီး ပစ္ျခင္း သာ ျဖစ္ သည္။ မိမိ၏ ရင္တြင္း ကို ျပန္ လ်ိဳး ဝင္ၾကည့္ရန္ တစ္ခုတည္း သာ – လိုပါသည္။ မိမိ အတြင္း သႏၱာန္ ၌ တိုက္ခိုက္ ယွဥ္ ဖက္ ရန္ အရာ အမ်ားအျပား ရွိေနသည္ကို မေမ့ အပ္္။

ဆိုစို႔ – မိမိ ၏ အတၱ၊ မာန၊ ေလာဘ၊ အလိုဆႏၵ၊ သိမ္းပိုက္လို စိတ္ အာသာ ရမၼက္၊ မသိမႈ ၊ ေဒါသ၊ မစၦရိယ စသည္- စသည္။ ထိုသို႔ အမ်ား အျပား ရင္တြင္း ခုိဝင္ ကိန္းေအာင္း ေနပါ လ်က္ ႏွင့္ – အျပင္ပ ရန္သူ ကိုသာ ရွာေဖြ – တိုက္ခိုက္ ရန္ တာစူ ေနျခင္း သည္ မိုက္ရူးရဲျခင္း သာ ျဖစ္ေနေပ လိမ့္မည္။ အက်ိဳးမဲ့ သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ စစ္မွန္ ေသာ ၊ မိမိ ရင္တြင္း ၌သာ ျဖစ္ေသာ – ထို ရန္သူ တို႔ကို အႏိုင္တိုက္ ႏိုင္ရန္ သည္ သာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္သင့္သည္။ တိုက္ခိုက္ရန္ နည္းနာ၊ (ဝါ) လက္နက္ မွာ လည္း ဘာဝနာ သာ လ်ွင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဘာဝနာ သည္ – မိမိ သႏၱာန္ အတြင္း သို႔ မ်က္ေျခ မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေန ရံုမ်ွ ျဖစ္သည္။ အသိႏွင့္ သတိ ရွိေနရံုမ်ွ တည္ေနၾကည့္ ရံုမ်ွ လည္း ျဖစ္သည္။ ထိုထိုေသာ ရင္တြင္း ရန္သူ အမ်ားစု သည္ ယင္းသို႔ ေစာင့္ၾကည့္ ခံရရံုမ်ွျဖင့္ အလ်ိဳ အလ်ိဳ ေပ်ာက္ကြယ္ ထြက္ေျပး သြားၾက ၏။ ဆိုပါစို႔ – သင္ ေဒါသ ပြားေန မိခ်ိန္ မ်ိဳး။ ထိုအခါ မ်ိဳး တြင္ – သတိ မလြတ္ – ေစာင့္ၾကည့္ေန ၾကည့္ပါ။ ယင္း ေဒါသ စိတ္ သည္ – ရုတ္ျခည္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေၾကာင္း ေတြ႕ရပါလိမ့္မည္။

မျမင္မခ်င္း လည္ေနရသည္ ျဖစ္၍

A: ဒီ စက္ဝုိင္း ထဲမွာပဲ ထပ္ခါ ထပ္ခါ လည္ပတ္ ရွင္သန္ ေနရတယ္ ၊ တစ္ခဏျပီး တစ္ခဏ ၊ တစ္ ဘဝျပီး တစ္ဘဝ လွည့္ပတ္ေနရတယ္ လို႔ ဆို ပါတယ္- အဲ့ဒါ ဘာေၾကာင့္ လဲ။

B: ရိုးရွင္း တဲ့ အခ်က္ က – ခင္ဗ်ား တကယ္ ရွင္သန္ မေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ – ထပ္ေက်ာ့ ျဖစ္ ျဖစ္ ေန ရတယ္။ အစစ္အမွန္ ရွင္သန္ ေနထိုင္ေနျပီ ဆို ရင္ေတာ့ – ထပ္ေက်ာ့ ျဖစ္ေန စရာ မလို ဘူး ရယ္။ ခင္ဗ်ား ခ်စ္ဖူးမယ္- အခ်စ္အေၾကာင္းကို သိမယ္ – ၾကည့္ၾကည့္ ပါ – အဲ့ အခ်စ္ဟာ ထပ္ေက်ာ့ေနစရာ မလိုေန ဘူး – အဲ့ဒီ ခ်စ္တဲ့ ေနရာ မွာ တင္ ျပီးဆံုး ပါတယ္။ ကိစၥရပ္ တစ္ခုကို ရွင္းရွင္း လင္းလင္း မသိရင္/ အျပည့္အဝ နားမလည္ေသးရင္ – ခင္ဗ်ား ထပ္ေက်ာ့ ျဖစ္ေန မွာပဲ။

အမွား တစ္ခု ကို လုပ္မိမယ္ — အဲ့ဒါကို မွားမွန္း မသိဘူး ဆိုပါစို႔- ခင္ဗ်ား ထပ္မွားေနမွာပဲ ။ ဒါကိုမွ – ခင္ဗ်ား အမွား ကို ခင္ဗ်ား ရင္တြင္း အျပည့္အဝ (လံုးဝ) သိျမင္ျပီးျပီ ဆိုရင္ေတာ့ – ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ မွာ အဲ့အမွား ထပ္ျဖစ္စရာ မရွိေတာ့ဘူးပဲ။

ဒါ့ေၾကာင့္ — မသိေသးတဲ့ အျဖစ္၊ မရွင္သန္ ႏိုင္ေသးတဲ့ အျဖစ္ ေၾကာင့္သာ – ခင္ဗ်ား ခဏ ခဏ ေသေန ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေနရာျပီး တစ္ေနရာ သြားေန ရတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ – ဒီစက္ဝုိင္း အတြင္း တြယ္ျငိေန ရတာ ျဖစ္တယ္။

ပံုမွန္ ဒံုးရိုး အတိုင္းပဲ ဆိုပါစို႔။ – ခင္ဗ်ားမွာ ဆႏၵေတြ ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ား ေရွ႕မွာ ပန္းတိုင္ မွန္းထားတာ ရွိတယ္။ အနာဂတ္ အခ်ိန္ ကို ေမ်ွာ္ၾကည့္ တယ္။ က်ိန္းေသတာက – ခင္ဗ်ား အခုအခ်ိန္ တည့္တည့္ မွာ မရွိဘူး။ “အခု” ကို မခ်စ္ႏိုင္ဘူး — ေရွ႕လာမယ့္ အခ်ိန္ မွာ ျပည့္ဝ ေနဖို႔၊ လိုခ်င္ေနတာ ရွိေနေသး တယ္။ ေမ်ွာ္လင့္တယ္။

စင္စစ္ မိမိ ေသဆံုးသြားမွ၊ ဒီခႏၶာကိုယ္ ျပတ္စဲ သြားမွ- ေနာက္ဘဝ မဟုတ္ဘူး။ “အခုခဏ” ရဲ႕ အျပင္ ဘက္ – အျခား “ခဏ” ကို ေမ်ွာ္ၾကည့္ တဲ့ အျဖစ္ ကိုယ္၌က — ခင္ဗ်ား အျခား ဘဝ၊ အျခား တခဏ ကို တမ္းတတာ ျဖစ္ပါတယ္။